Rio Dulce, Monterrico

Rio Dulce
De weg reis naar Rio Dulce was pittig. Het duurde zo’n 5 uur, dus dat viel wel mee. Maar van de 5 uur reden we 2,5 uur over onverharde weg. Nou, ik kan je zeggen; 2,5 uur op en neer geschud worden is geen lolletje. Maar goed, eenmaal daar ben je het meteen weer vergeten. We waren op tijd vertrokken en dus kwamen we ook op tijd aan. Eerst moesten we geld pinnen. Daarna kozen we een hostel uit en zo zaten we even later op de boot er naartoe. We hadden gekozen voor een hostel dat aan de rivier ligt. Deze zijn wat mooier dan degene in het dorp zelf. Ons hostel “kangeroo” lag in de mangrove. Het dorpje Rio Dulce ligt aan de rivier “Dulce”.  De rivier heeft wat aftakkingen die in de mangrove weglopen, en daar lag “Kangaroo”. Je raad het al, het hostel werd beheerd door een Australier. Het was gebouwd op palen, zwevend boven de mangrove. Via platforms kon je van het hoofdgebouw naar de cabinas lopen. Een erg mooie plek. In de plassen onder het hostel zwommen kleine schilpadden en visjes. Vanaf het terras kon je het water in springen om te zwemmen en af te koelen. Na aankomst en het inchecken, hebben we dat dan ook meteen gedaan. Er waren meerdere gasten en dus werd het een gezellige middag. Na het eten kregen we uitleg over de uitstapjes en daarna ging iedereen vroeg naar bed. Heel vroeg zelfs….. Maar goed, na de hobbelreis waren we zelf ook moe en zodoende gingen ook wij op tijd naar bed.
De volgende ochtend vertrokken we met een boot naar Livingston. Dit was een boottocht over de “Rio Dulce”naar de Caribean coast van Guatemala en deze duurde 2 uur. Een van de weinige, zoniet het enige dorpje aan de Caribean Ocean. Het is bijzonder omdat hier dus nog veel rasta-volk woont. Echter zijn zij inmiddels veelal verdrongen door de Spaansen en dat is erg jammer. Het dorp is niet echt groot en behalve dat je er lekkere verse vis kunt eten is er niks te zien. We hebben er wat rond gelopen en er lekker gegeten. De bootreis over de Rio Dulce vonden wij niet apart. Het 1e stuk vaarden we over een grote verbreding, waardoor het een meer lijkt. Daarna volgt er een stuk waar het een gewone breedte heeft voor een rivier. Hier zie je de begroeide bergwanden van zo’n 100 meter hoog. Mooi, maar niet bijzonder. Maar ach…., de dag was weer gevuld. Terug bij ons hostel was het tijd voor een verfrissende duik en een biertje. Ook deze avond lag iedereen weer op tijd in bed. We zijn zelf nog een hele tijd bezig geweest met onze foto’s om ze te ordenen. Daar ging toch ook nog veel tijd in zitten.
De dag erna gingen we met (bijna) de hele groep van ons hostel op pad. Eerst natuurlijk met de boot naar het vasteland. Daar hebben we eerst allemaal wat koekjes e.d. ingeslagen om de dag door te komen. Daarna stapten we met zijn allen in bij een mini-van. Wij waren al met 12 man, in de van zaten al een aantal mensen te wachten. Normaal passen er 14 passagiers in de van, maar nu zaten we er met zo’n 24 man in. En op het dak zaten er ook nog een stuk of 5. Proppen dus! Het was zo’n 20 minuten rijden naar de waterval. Bij het uitstappen moesten we 5 minuutjes lopen om er te komen. Het was een mooie waterval.Niet alleen dat, want hij was ook bijzonder. Er kwam warm water vanaf, of zelfs heet. We konden er zwemmen wat wel apart was. Zo zwom je in koud water en een meter verder was het warm. Of de bovenlaag was warm en bij je middel was het koud. Natuurlijk kon je onder de waterval zelf gaan staan maar ik kan niet zeggen dat, dat erg lekker was bij het toch al warme weer. Het geheel lag tussen rotsen in en je kon er ook naar boven klimmen. Bovenop waren er modderpoelen waar je jezelf met de modder kon insmeren. Een echte “spa”dus. De helft van onze groep deed dit en de andere helft (en wij dus ook) kozen voor meer tijd bij de canyon, wat ons volgende doel was. We liepen met 5 man terug naar de weg om de volgende bus te pakken. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten. Deze bus zat niet volgeladen dus dat was geen probleem. Het was nog zo’n 10 minuten rijden voordat we aankwamen bij Canyon Boqueron. We konden hier voor een paar Quetzal in een kano stappen. De kano vaarde ons zo’n 300 meter de canyon in, tot aan de grote rotsblokken waar we met de boot niet meer verder konden. Vanaf hier moesten we een stukje door het water lopen tot aan een grintplateau. Hier konden we onze kleding uit doen en onze tassen achter laten. Tot aan hier was ik al erg onder de indruk. Het was een grote kloof waar we dus ingingen, ik denk zo’n 8 meter breed. De hoogte was hier ongeveer 80 meter. De wanden waren hier nog bezaaid met bomen. Vanuit het grintplateau moesten we lopend door het water, en zwemmend verder. Zo gingen we steeds dieper de kloof in. De wanden werden wat minder hoog en de bomen verdwenen. Zo zagen we alleen nog maar rotswanden. Grove rotsen lagen in het water waardoor er kleine watervalletjes ontstonden. Hier moesten we dan tegen de stroming in zwemmen, wat best pittig was. Op een gegeven moment moesten we uit het water over de rotsen heen klimmen om verderop weer in het water te gaan. Omdat het bij mij niet zo snel ging verloren we de andere 3 al snel uit het oog. Weer verderop was er een waterval met grote stroming. Ik kwam er gewoon niet tegenin gezwommen. Dit was wel jammer… Al zoekende hoe verder te gaan zagen we bovenop de rotsen een paadje lopen. Waarschijnlijk begon deze daar waar we uit het water gegaan waren. Weer terug dus! Toen we bijna terug bij dat punt waren kwam één van de anderen ons al halen. We klommen de rotsen weer op en konden inderdaad via een paadje helemaal bovenlangs de canyon lopen en klauteren. Erg mooi! Je zag een diagonale lijn in de rotsen, net alsof de rotsen schuin uit de aarde omhoog kwamen. Ook zagen we grote rondingen in de rotsblokken. Dit komt door het water wat de rotsen wegslijpt. Op een gegeven moment moesten we weer terug want we hadden een tijd afgesproken met de cano-man die ons weer kwam  ophalen. Terug gaat altijd sneller. We konden ons, terug in het water, hier en daar dan ook met de stroming laten meenemen. Dezelfde weg terug en toch zag het er allemaal weer anders uit. Echt heel erg gaaf! Blijkbaar kun je deze canyon alleen in de droge tijd vh jaar in omdat in de regentijd het water enorm hoog staat. SUPER! Wat een gave dag! Weer terug in ons hostel was er een nieuwe lading toeristen aangekomen. En warempel; het werd een lange en gezellige avond. Vanuit het water wat kletsen en natuurlijk met een biertje erbij.

Antigua
De volgende morgen hebben we de bus genomen naar Antigua. We kwamen eind van de middag aan. Die avond hebben we niks meer gedaan.  We hadden een leuk hostel met een bar en restaurant waar we dus gebleven zijn. De volgende dag hebben we wat rond gelopen en zijn naar een museum geweest. Dit was in een groot en duur hotel. Het was gebouwd in een ruïne wat erg mooi gedaan was. Het ging over de Maya-cultuur.
De dag erna bezochten we het project “Camino seguro”. Dit gaat over de vuilnisbelt van Guatemala City. Een jonge vrouw uit Amerika heeft dit project opgestart. Er zijn ontzettend veel mensen die werken op de vuilnisbelt. Vroeger was het zo dat de mensen ook op de vuilnisbelt leefden. Dit is nu niet meer zo. Wel is het een feit dat het afval van de vuilnisbelt, niet op houdt bij de vuilnisbelt. De mensen nemen het afval mee naar huis en vullen hun huizen er ook mee. Vuilniswagens hebben ieder hun eigen nummer en zo weten de mensen welke wagens van de betere wijken afkomen.  Deze wagens hebben ook beter afval, waar meer aan te verdienen is. Plastic en al het ander afval word gescheiden verzameld en dit kan dan weer verkocht worden. Vrouwen die op de vuilnisbelt werken nemen vaak ook hun kinderen mee omdat er niemand anders is om op ze te letten. Niet erg gezond natuurlijk. Bij aankomst in het hoofdgebouw van dit project kregen we eerst een bezoekersbadge om. Daarna begon de rondleiding. We reden door de wijk om de vuilnisbelt. We zagen inderdaad veel verzameld afval  liggen in en rondom de huizen. En met veel, bedoel ik HEEL VEEL! De wegen waren voor de helft gevuld ermee! Mensen waren het afval aan het verkleinen voor transport enz.. Onze 1e stop was op een begraafplaats. Van hieruit konden we neer kijken op de vuilnisbelt. We keken in een groot diep gat, een soort kloof.  We zagen vuilniswagens af en aan rijden. Door landverschuivingen brokkelen er stukken weg van de begraafplaats. Dus ook de lijken vallen gewoonweg in de vuilnisbelt. Indrukwekkend om te zien. Daarna gingen we naar de scholen. Het project is er dus voor mensen die op de vuilnisbelt werken. Of eigenlijk vooral voor hun kinderen. Daar is het om begonnen. Het is begonnen om ervoor te zorgen dat de kinderen niet op de vuilnisbelt hoeven te zijn. Het project loopt ontzettend goed en is de laatste jaren ontzettend gegroeid. Er zijn 2 scholen en daarlangs is er een 3e gebouwencomplex. De kinderen kunnen naar school gaan. Hier is alle zorg aanwezig, zoals medicinale zorg, een tandarts, een psychologe enz. Ze krijgen hier dagelijks eten en vitaminen. Ook de ouders krijgen opleiding en er word ze geleerd om bijv. sieraden te maken om zo ook wat te verdienen. De oprichtster van dit project is helaas verongelukt in 2007. Maar ze mag trots zijn op haarzelf. Het project loopt echt goed. Weer terug in Antigua hebben we nog wat spulletjes opgehaald. Jan & Ineke hadden teveel aan bagage voor het vliegtuig en wij hadden beloofd wel wat voor hun mee te nemen. We hadden het adres gekregen waar we de spullen konden ophalen en we zaten er nu bij in de buurt. We mogen nog een weekje blijven, maar we willen niet de laatste dag dit nog MOETEN doen. Vandaar. Die avond hadden we ons aangemeld voor de lasagna-avond in ons hostel. De tafel werd sjiek gedekt en uiteindelijk kregen we een 3-gangen-menu. Erg lekker… en gezellig!

Monterrico
De volgende ochtend vertrokken we naar Monterrico. We gingen met de shuttlebus, een rit van 2 uur. We waren dus vroeg daar. We hadden een hotel geboekt want Monterrico staat erom bekend druk te zijn in de weekenden. Monterrico is een dorpje aan de Pacific Ocean met, ze zeggen, het mooiste strand van Guatemala. Aangezien het niet ver van Guatemala city en Antigua ligt, gaat veel lokaal volk hier voor een weekendje heen. En het was vrijdag, dus maar reserveren. Bij aankomst waren wij de enigen in ons hotel. Er is een mooi en groot zwembad en het ligt nog geen 50 meter van de zee af. Eerst maar even zwemmen. We hadden geboekt voor 3 nachten. Later die dag zijn we over het strand gaan lopen. Wat opvalt is dat er veel tenten leeg liggen.  Vergane glorie…. Het was ook overal uitgestorven. Het dorpje zelf is ook niks bijzonders. Saai! Maar goed, het ging ons om een paar daagjes relaxen en dat lukt prima hier. Gisteren hebben we nog een excursie gedaan. We wilden de mangrove hier zien, dat schijnt mooi te zijn. We moesten om 5.00uur s’ochtends vertrekken en een half uurtje later zaten we op een kano-boot. De gids peddelde ons 2 uur lang door de mangrove heen. Dit was erg mooi. Lekker rustig, zo vroeg. Vissersmannen waren al aan het vissen  op sardientjes. Er waren veel kleine visjes die uit het water omhoog springen, alsof ze over het water heen vliegen. En dan met grote groepen. Andere groepen kleine visjes liggen allemaal met hun kopje omhoog. Natuurlijk duiken ze snel onder als er een kano aan komt. Blijkbaar hebben ze 4 ogen. De mangrove zelf is mooi om te zien, sommige wortels zijn wel 2 meter hoog. Verder zagen we natuurlijk veel vogels waarbij vooral de reiger (of familie ervan) in grote getale aanwezig was. We hadden ook een mooie zonsopkomst. Al met al een relaxe mooie kanotocht. Vanmorgen hebben een flinke strandwandeling gemaakt. Ook lekker relaxe. Er zijn hier inderdaad mooie stranden maar ze zijn wel zwart! Yep, vulkaanzand! We gingen zonder schoenen omdat de zee toch zo dichtbij is. De zee is hier vrij wild. Er zijn hoge golven die al snel terug slaan. Je ziet dat er een sterke onderstroming is. Zwemmen kan maar word niet aamgeraden. Het klappen van de golven gaat epaard met veel geluid. Op een gegeven moment wilden we wat drinken en moesten we dus het strand oversteken om bij een tentje te komen….. we moesten echt rennen! Bijna onze voeten verbrand! Inmiddels is het overal erg druk geworden. Of eigenlijk……………… is het weer erg rustig nu. Het is zondagavond en de weekendmensen die kwamen zijn inmiddels weer vertrokken. We zijn nu geloof ik weer de enigen in ons hotel. We hebben hier verder niets meer gedaan. Veel in het zwembad gehangen. De avonden brachten we in onze kamer door. Het is hier heet, erg heet. Vooral s’avonds is het peentjes zweten. Wij trekken ons terug in onze kamer met airco en TV. Gewoon lekker filmpje kijken!

Morgen gaan we hier weer vertrekken.  We hebben nog 3 dagen. Antigua hebben we inmiddels wel gezien en dus gaan we naar een NP, net buiten de stad. We kunnen daar nog lekker wat wandelen. Het verslag van de komende (laatste) 3 dagen zal ik vanuit Nederland plaatsen.

Iedereen veel plezier in deze vakantietijd en natuurlijk met Koningsdag.  We zullen de zon inpakken en meenemen, geloof dat het nodig is!