Week van de projecten

Na het ontbijt gingen we de stad in. Correctie, het dorp in. Antigua is ongeveer net zo groot als Venray, dus dat valt qua grootte wel mee. Het hart van Antigua is natuurlijk het Central Park. Een vierkant plein,voorzien van enkele fonteinen met in het midden de fontein met de spuitende tieten. Dit heeft geen uitleg nodig. Het was lekker warm en de zon scheen flink. Om 10.00 uur hadden we afgesproken met Jan en Ineke. Een echtpaar waar we de komende week 5 dagen mee op pad gaan om verschillende projecten te bezoeken. Voor ons een eerste kennismaking, voor Jan & Alda een weerzien. Jan & Ineke zijn de oprichters van de stichting Ayuda Maya. Een stichting die zich inzet voor de Guatamalteekse (arme) mensen. Hierover later meer.  Ook Frank was erbij. Een man van 67 die al jarenlang met de fiets over de hele wereld heen reist. Ik geloof dat hij al 14 boeken over zijn eigen reizen geschreven heeft. Er werd wat te drinken gekocht en bij een bankje in het park hebben we lekker gekletst. Het was druk in het park. Veel lokale mensen zitten hier rustig te relaxen en te genieten van alles wat er gebeurd. En wij dus ook. Na deze kennismaking zijn we met zijn 4-en weer verder gegaan. We hebben wat rond gelopen in Antigua en ook moest er van alles geregeld worden. Een hotelovernachting voor zaterdag, voor als we terug komen van de projectreis, een busrit naar het vliegveld voor de 22e en de overnachtingen voor Semana Santa. Dit laatste bleek nog een probleem te zijn. Semana Santa is een groot feest hier in Antigua. Dit is met witte donderdag en goede vrijdag en de dagen erna. Dus rondom paasdagen. Daar willen en kunnen we ook bij zijn, zoals veel anderen. Zodoende zit de hele stad dan bomvol en betaal je 2x tot 4x de normale prijs voor een overnachting. Even zoeken dus. Antigua is een koloniaal stadje met veel oude gebouwen. Vroeger was dit de hoofdstad van Guatemala. Omdat hier zo regelmatig aardbevingen voorkomen is de hoofdstad verhuisd naar Guatemala City. In Antigua zie je dan ook veel ruines wat ook echt zijn charme heeft. We hebben de markt bezocht, het busstation gezien met zijn Amerikaanse bussen, het kerkhof en verschillende kerkjes bezocht. Natuurlijk hebben we lekker gegeten en in de avond lekker geborreld: gezellig!

De volgende dag stond San Mateo op het programma. Dit is een dorpje, op zo’n 20minuten rijden met de chickenbus, vanaf Antigua. Jan & Alda hebben hier een project gehad. Zij hebben binnen Venray zo’n 55.000 Euro bij elkaar gehaald. Dit via sponsoren, de verkoop van Guatamalteekse sieraden, het organiseren van benefietconcerten enzovoorts. Met dit geld hebben zij een school kunnen bouwen. Aangezien het project inmiddels zelfreddend is, was dit een afsluitend bezoek. En wij mochten mee! Het was echt geweldig om te zien! De school is redelijk groot, er zitten ruim 100 kinderen. Langs de educatie word er ook geleerd hoe om te gaan met hygiene, het scheiden van afval enz. Er word vooruitstrevend gedacht. En dat blijft ook zo. Inmiddels zijn ze zo gegroeid dat de overheid de steun heeft overgenomen waardoor deze school ook zal blijven bestaan. Naast het bouwen van de school hebben Jan & Alda ook verschillende gezinnen uit het dorp kunnen helpen. Voor 2 gezinnen is er een nieuw huisje gebouwd omdat ze woonden in hutjes van golfplaten. Voor een ander gezin is er geld besteed voor de aanleg van een betonnen vloer, omdat ze leefden op een ondergrond van zand. En dat met zieke kinderen. Ook is er een kind wat nu naar de universiteit kan gaan, en voor weer andere gezinnen hebben ze gezorgd voor medicijnen. Zoals bijvoorbeeld voor Alex, ons adoptiekind. Helaas voor ons hebben we Alex niet kunnen zien. De scholen hadden vakantie en Alex dus ook. Hij was bij zijn oma op vakantie. Jammer, maar we zijn wel bij verschillende andere gezinnen geweest. We werden hartelijk ontvangen want dankzij Jan & Alda hebben deze mensen een beter leven gekregen. En dat was te merken. Van het begin tot het einde werden ze bedankt: muchos gracias, mucho gracias!! Het zien van al dit goede werk was geweldig. En vooral, al pratende met de schooldirectrice die ons ook rondleidde, bleek dat de mensen groeien en vooruitstrevend zijn. Ze hebben geleerd hoe dit te doen en zijn er ook erg dankbaar voor. Ja, ik ben trots op Jan en Alda. Trots voor alles wat zij gedaan hebben voor deze mensen.

5 dagen projectreis: waterprojecten
Zondag vertrokken we op tijd. Eerst naar Jan & Ineke die hier in Antigua in een huisje wonen. Daar konden we onze bagage dumpen. Daarna vertrokken we richting Coban, wat zo’n 6 uur rijden was in een busje. Langzaamaan werden de heuvels bergen en ook reden we door een gebied wat bekend staat om zijn tsjipi tsipi regen, wat motregen betekent. Onderweg zagen we frank fietsen. Natuurlijk moest er even gestopt worden. Frank wilde ons vergezellen bij de inauguratie van het 3e dorp wat wij zouden bezoeken tijdens deze tocht. Het was de vraag of hij dit zou halen, omdat hij hier 3 dagen voor moest fietsen. Hij had al verschillende kapotte banden gehad en dit was nog maar dag 1. Na hem goed gemotiveerd te hebben vervolgeden we onze route en zo kwamen we aan in coban. Na de intrek in ons hotel was er afgesproken met Anna. Een Guatamalteekse vrouw van onze leeftijd, de oprichter van Aducay. Aducay is een non-profit organisatie die dorpen voorziet van gezond drinkwater. Jan & Ineke zijn ambassadeurs van deze organisatie en zorgen, via sponsoren e.d., voor het geld. Of i.i.g. voor een groot deel ervan.  Die avond ging Anna mee eten. Staand achterop een pick-up reden we naar het restaurant waar tijdens het eten het programma nog eens doorgenomen werd. De volgende morgen hebben we eerst het kantoor van aducay bezocht. Hier kregen we een rondleiding en inzage in het administratief systeem. Zo kregen we ook inzage in het financiele plaatje van de projecten en lieten ze ons zien hoe het water getest word. Alles was tiptop geregeld, ik was er eigenlijk best een beetje verbaasd over. Daarna gingen we naar een stuk grond kijken. Hier zou het nieuwe kantoor gebouwd worden. De huur van hun huidige pand werd steeds meer verhoogd waardoor het uiteindelijk onbetaalbaar zou worden. Vandaar dat er grond gekocht was voor de bouw van een nieuw pand wat dan in 2 jaar tijd van hun zelf zou worden. Van hieruit reden we door naar het hotel in Balneario Tukur, waar we de laatste nacht zouden overnachten. Nu kregen we hier een presentatie over Aducay en hun projecten. Zo kregen we een algehele indruk van hun activiteiten, alles werd heel  open verteld wat erg mooi was. Nu kon het bezoeken van de dorpen beginnen. Die middag bezochten we het dorpje waar vorig jaar waterleidingen zijn aangebracht. Deze mensen hebben dus sinds 1 jaar schoon drinkwater. We werden feestelijk ontvangen. Het gebouw was versierd met bladeren en op de grond lagen allemaal naalden. Dit word alleen gedaan bij feesten. Na een welkomswoord met vele malen dank vertelden ze dan ook wat het voor hun betekend om schoon drinkwater te hebben. Mensen zijn minder ziek, ze zijn minder moe en voelen zich fitter en gezonder. Er blijft veel tijd over voor de vrouwen die nu niet naar de rivier hoeven te lopen. In deze tijd kunnen ze nu hun eigen kleren weven waardoor ze minder nieuwe kleren hoeven te kopen en dus ook geld besparen. Daarlangs gaan de kleren ook langer mee. Daarna werd er gebeden. Ook grappig om te horen want ze bidden allemaal door elkaar heen. En er kwamen heel wat emoties bij kijken. Ter afsluiting werden we nog eens 30x bedankt en kregen we allemaal wat te eten. Eten wat wij niet zo fantastisch vinden maar om de mensen niet teleur te stellen nemen we maar een paar happen.

Van hieruit reden we door naar een lokaal restaurantje om te eten om vervolgens naar ons hotel voor de komende 2 nachten te gaan. Een mooie plek en voorzien van een zwembad. Het was al donker en te laat om nog een duik te nemen. Misschien morgen.

De volgende dag hebben we 2 dorpjes bezocht. Beide dorpjes hebben een aanvraag gedaan voor het verkrijgen van schoon drinkwater. Jan & Ineke zullen n.a.v. het bezoek bepalen welk dorp gekozen word. Het busje werd verruild voor 2x  4-wheel pick-ups. Dit was ook echt nodig want de zandwegen werden slechter en slechter. Steeds meer gaten en kuilen kwamen er in het pad. Een afstand van 15 kilometer, daar deden we dik 1 uur over om er te komen. Dus dan weet je het wel. Ikzelf vond dit prachtig. Zowieso was de natuur er erg mooi. Veel bergen. Kleine bergen die elkaar allemaal opvolgden. En het is er erg groen. Daarbij reden we langs vele kleine dorpjes en/of afgelegen hutjes. Dit is het echte leven van vele Guatamalteken. Een mininmalistisch bestaan. Aangekomen bij het 1e dorpje moesten we een klein stukje de berg oplopen. We werden meteen vergezeld door de dorpelingen. Weer werden we feestelijk verwelkomd. Het was meteen duidelijk dat wij, voor hen, erg belangrijke mensen zijn. Zoals in ieder dorp deed ook hier Ineke haar praatje. Er werd gesproken over de belangrijkheid van schoon water voor dit dorp. Dit dorp was al voorzien van waterkranen. Deze werd 27 jaar geleden al aangelegd en is al zo vaak kapot geweest dat schoon drinkwater niet meer uit de kraan komt. Ze lieten het ons zien. Op afstand van de kraan rook ik het al; bah, het stonk gewoon. Ook zwom er van alles rond in het water. Ook hier werden we weer bedankt met middelen. Dit keer kregen we allemaal een paar trossen bananen mee. Dat wij hier niks mee kunnen begrijpen de menseen niet. Maar voor hun is dit de enige manier om ook iets voor ons te kunnen doen.

Na dit bezoek was het tijd voor het 2e dorp. Dit lag maar 15 minuten rijden verderop. Weer was alles versierd. Dit dorp had het groots aangepakt. Ze hadden een maringa-band ingehuurd. Het is dan ook een groot dorp met 118 families. Ook hier de gebruikelijke dankwoorden en het warme welkom. Bijzonder was het Maya ritueel. We moesten hen volgen naar een bergje. Hier werd een vuurtje gemaakt wat gevoed werd door het bestrooien van alcohol. We kregen allemaal een kaarsje en het gebed kon beginnen. Erg mooi om mee te maken. Ook liepen er vrouwen met echte wierook rond en zo werden onze auto’s en ook wijzelf gezegend. Natuurlijk moest ook hier gecommuniceerd worden over het verkrijgen van water. Ze krijgen het ook niet zomaar. De mensen zullen hier zelf aan moeten meewerken. Het is hard werken want soms ligt de bron wel 6 kilometer verder weg. Alles word met de hand gedaan. Niet alleen de aanleg ervan, maar ook daarna. Mensen worden opgeleid om het systeem te onderhouden. Daarlangs word hen ook geleerd hoe de hygiene te bewaken en bewaren zo zodat het definitief effect heeft. Erg goed dus. Na de communicatie werd er gedanst op de maringa-muziek en natuurlijk kregen we ook hier weer van alles te drinken en te eten. Zo ook een chocolade drankje wat erg vet was. Niet zo goed voor onze westerse magen maar ook hier moest toch minimaal een slokje van genomen worden. De dorpsmensen zelf kregen ook allen te eten wat een mooi gezicht was. Overal zaten ze in groepjes op de grond bij elkaar. Er werd groots gekookt met potten op het vuur, enz. enz. Het was een geweldige ervaring. We waren deze dag op tijd terug in het hotel waardoor er tijd was om lekker te zwemmen. Dit was wel erg lekker want het waren toch vermoeiende dagen zo.

De volgende dag was een goede afsluiter. We gingen naar het dorp waar het project inmiddels afgerond is. Deze mensen hebben sinds 2 weken schoon water en vandaag was de feestelijke opening. We moesten eerst een uur lang over een slechte zandweg omhoog hobbelen om er te komen. Vlak voor aankomst gingen we achterop de bak staan. De dorpelingen stonden ons al op te wachten. En wel met een hele optocht. Voorop gingen een aantal militaire mannen. De voorste rij droegen 3 vlaggen. Natuurlijk de vlag van Guatemala, een vlag van Aducay en een Nederlandse vlag. Achter de militairen liepen alle kinderen van het dorp. Allen hadden ballonnen in de hand in de kleuren rood, wit en blauw. En daarachter reden wij met de 2 pick-ups. Langs de weg stonden andere dorpelingen ons toe te wuiven. We voelden ons net als koning Alexander; even zwaaien met het handje; OLA! Eenmaal in het dorp weer hetzelfde ritueel. Vele gesprekken over alle voordelen van, diploma uitreikingen voor de opgeleide mensen en vele toespraken. En vooral 100x dank! Daarna hebben Jan & Ineke de kranen geopend. Er was een lint gespannen in de kleuren van de Nederlandse vlag. Deze werd door hun officieel doorgeknipt. We kregen allemaal een klein stukje lint. Natuurlijk moest ook hier weer gegeten en gedronken worden. En na het officiële gebeuren kon er ook weer gedanst worden. Ineke had een pinata gekocht. Dit is een soort pop gemaakt van kippengaas met papier machee. Deze werd opgehangen aan een touw. Verschillende kinderen kregen om de beurt een stok in de hand om daarmee tegen de pop te slaan. De pop was gevuld met snoepjes. Als de pop kapot gaat vliegen de snoepjes over de grond. Je snapt wel dat de kinderen met smart stonden te wachten op dat moment. Toen de snoepjes eenmaal rond vlogen, vlogen de kinderen er allemaal tegelijk op af. Een geweldig gezicht! En vooral omdat Ineke er midden tussen stond. Zij viel dan ook op de grond en de kinderen stroomden over haar heen; lachen!!!

Wat ik vergeet te vertellen is dat Frank, onze wereldfietser het gehaald heeft om deze dag mee te genieten. Na dit alles zijn we terug gereden naar het 1e hotel. Het eerste stuk zijn we achterop de pick-up blijven staan. Erg gaaf! Zo hadden wee een mooi uitzicht over de bergen. S’avonds hebben we lekker geborreld. Voor Jan & Ineke een opluchting dat alles goed gegaan is. De volgende dag namen we afscheid van onze wereldfietser en gingen we weer op weg, terug naar Antigua. Moe maar voldaan van alle indrukken.

Wat een mooi project. Ik heb nu gezien hoe alles in zijn werk gaat. Gezien dat iedere cent die binnen gehaald word ook daadwerkelijk besteed word aan de lokale mensen hier. En vooral ook gezien hoe dit alles georganiseerd word. Het is in 1 woord GEWELDIG!!!

Voor iedereen die meer wil weten hierover….. Kijk eens naar Ayuda Maya, de organisatie  van Jan & Ineke. Ik ben blij hen te leren kennen. Het zijn leuke lieve mensen die zich volop inzetten voor de Guatamalteek; chapeau chapeau!!!

Weer terug in Antigua zijn we die avond nog samen uit eten geweest. Daarna was het afscheid nemen. Wij zijn de dag erna naar Panama gevlogen om eerst een dagje bij te komen van deze vermoeiende week.