Beijing

24 augustus 2009

Treinreis UB - peking

We vertrokken vanuit UB met de trein richting China. We deelden onze coupé met Mike & Claire  uit Engeland. Aardige mensen maar wel heel rustig. Het restje Mongolie wat aan ons voorbij kwam was saaie dorre woestijn en ging al snel vervelen. Ook hadden we eigenlijk te weinig eten en drinken, voor in de trein, mee genomen (gekocht van onze laatste Tugriks). Het was dus zuinig aan doen. Bij de grens met China moesten we lang wachten. Natuurlijk kregen we eerst de paspoortcontrole bij het verlaten van Mongolie. Daarna nog eens bij het binnenkomen van China. Eenmaal in China moet het onderstel verwisseld worden. In China is het spoornet zo breed als in Europa. Rusland is diegene die een breder spoornet gebouwd hebben. Ze wouden niet dat het voor buitenlanders mogelijk was om op deze manier het land binnen te komen. Mongolie heeft zich daarop aangepast. Om het onderstel te verwisselen rijdt de trein een speciale hal binnen. De wagons worden één voor één los gekoppeld en opgetild. Brede wielen er onderuit, smalle er weer onder, laat maar zakken die hap en klaar!! Dit duurt ongeveer 1 ½ uur. Het is mooi om te zien hoe dit in zijn werk gaat. Daarna reden we weer terug naar het perron en konden we uit de trein. Yes, er was een winkel! En yes, we hebben wat gekregen Yen’s (Jeroen bedankt!!!), en dus konden we hier weer wat te drinken kopen!! Na het vertrek v/d trein zijn we gaan slapen.

De volgende morgen reden we dus door China. Hier al een wereld van verschil met Mongolie. Ineens was de reis niet saai meer. Overal werden gewassen verbouwd. Bergen, kloven, uitgeslepen rotsen, riviertjes en vele dorpjes kwamen aan ons voorbij. Zelfs een stuk van de muur was vanuit de trein al te zien! Ook konden we vast wennen aan het klamme weer, wat hier al merkbaar werd.

Bij aankomst in Bejing zouden we opgepikt worden om naar ons hostel gebracht te worden. Dit was onze laatste georganiseerde actie. Wij stappen uit de trein en lopen naar de uitgang v/h station. Overal staan mensen met bordjes, maar nergens een bordje met Tiara Tours of onze namen erop. Oeps, en nu….?. We begonnen ons al af te vragen wat we het beste konden doen toen we eindelijk toch iemand met het goede bordje zagen. Hij bracht ons naar ons hostel. Dit ligt in een leuk klein straatje, midden tussen de touristische winkeltjes. We hebben een 2-persoons bed, wat ook wel weer eens lekker is, met een lekker dik matras en een eigen douche. Na ons opgefrist te hebben zijn we de omgeving gaan verkennen. Er liggen hier 2 meren waar je helemaal rondom heen kunt lopen. Ze noemen dit de bierroute! Rondom het 1^e meer liggen dan ook alleen maar barretjes! Het ziet er heel gezellig uit, in iedere bar staat ’s avonds een artiest te zingen. Toch moet je hier niet vaak  komen; een biertje kost hier 3 ½  euro. En dan krijg je een normaal (33cl.) flesje!!  Duur dus! Zeker als je je bedenkt dat een fles bier van 60 cl. in een lokaal barretje slechts 30 cent kost!

26 augustus 2009

Gisteren hebben we wat afgelopen zeg! We zijn vanaf 6 uur ’s morgens tot met 10 uur ’s avonds in de benen geweest! 16 uur lang hebben we gelopen! Natuurlijk hebben we op zijn tijd een stop gehad om een broodje te eten of een sigaretje te roken.

De wekker was gezet en rond 6 uur (gaahaaap…!)  zijn we vertrokken. We wouden op tijd in het park zijn om de zo bekende sportieve Chinezen te zien sporten. Dus op naar het park! Natuurlijk regende het die morgen lichtjes en waren we verkeerd gelopen, maar al met al toch rond 06.30 uur in het park. Wat denk je….? Geen kip te zien, en ook geen Chinees!!   Zou het door de regen komen?. Wel was het een mooi park. Er ligt ook een tempel in en allerlei bijbehorende gebouwen. Het was mooi opgezet, overal rotsen rondom enz. Toen we verder wouden gaan hoorden we ineens geluiden uit verschillende hoeken komen. En ja hoor; daar stonden de fitness-dames dan toch, beginnende aan hun ochtendritueel! Shit, hadden we een uur langer in bed kunnen liggen!

Van daaruit zijn we doorgelopen naar de verboden stad, wat vandaag ook op ons programma stond. Het was een heel eind lopen, vooral doordat we gruwelijk om gelopen zijn. We dachten dat we binnen geen drinken konden krijgen, en dus gingen we eerst op zoek naar een winkeltje. Zodoende liepen we al snel over het vredesplein. Gewoon een groot plein met het masuleum van Mao. Hier stond een rij van hier tot……! Echt niet dat we daar gaan staan wachten om een dode chinees te zien! Over het plein lopend bleek al snel dat ook wij zelf een bezienswaardigheid zijn. Chinezen kwamen gewoon naar ons toe met de vraag of we op de foto wouden met ze. Niet iedereen vroeg het, soms werd dit ook gewoon stiekem gedaan. Nouja stiekem……….?? Ze stonden gewoon recht voor ons neus te knippen; lijken wel Japanners, die Chinezen!

Even later kwamen we een winkeltje tegen EN een klein fotozaakje. We hadden onze (kapotte) camera bij ons en hebben er naar laten kijken. Ze konden hem fixen voor 65 euro. Shit, toch weer veel geld, maarja… je moet wat! Na 2 uur konden we hem weer ophalen. Aangezien er te weinig tijd over was voor de verboden stad zijn we maar door gelopen naar ‘tempel of heaven’. Een tempel waar vroeger veel dieren geofferd werden. Twee grote gebouwen en de rest waren offerplaatsen. Vuurkorven enz. Er omheen was een groot park opgezet. Mooi, relaxe!

Daarna gingen we weer terug naar de fotozaak om onze camera op te halen. Natuurlijk weer via allerlei omwegen. Maar de camera was gemaakt. Yes!! Van daaruit zijn we weer terug richting ons hostel gelopen, weer via via, maar nu bewust!  Eerst liepen we door een grote winkelstraat met allemaal grote en dure winkels. We probeerden nog een lonely planet  van China op de kop te tikken, maar deze waren overal uitverkocht. Shit!! Verder lopend komt er een jonge student op ons af die het leuk vond om Engels te praten. Dit gebeurd wel vaker! Al kletsend vroeg hij of we mee wilden gaan naar zijn kamer. Hij was student in kaligrafie en wou onze namen voor ons schrijven. Okay, dus we zijn met hem mee gegaan. We kwamen in een klein atelier terecht van alle studenten. Hij schreef onze namen in Chinese tekens op, op rijstpapier. Wij zijn allebei van het jaar 1973 en dus van het jaar van de Os. Om de 12 jaar keert het jaar van de os terug. We leven nu dus in het jaar van de os. Blijkbaar brengt het ook nog eens geluk dat 2 ossen een relatie hebben; HOW LUCKY CAN WE BE….!!! Uiteindelijk  liet hij zijn eigen werk zien en probeerde dit dan toch weer aan ons te verkopen. Maar wij hebben geleerd van Mongolie; helaas……!! Daarna zijn we door allerlei kleine hutongs gelopen om een blik te werpen op het echte Chinese leven. Hutongs zijn kleine wijkjes vol met huisjes, winkeltjes enz. Mensen wonen in een hokje van 2x3 meter groot, fietsen hebben een bak die vol geladen liggen met…. maakt niet uit wat!! Er word op straat gekookt, gegeten, de was gedaan enz. Overal word eten op straat verkocht en hier daar is een dansfeest aan de gang. Leuk! Mensen leven hier veel relaxer dan wij in het westen. Toen we om 10 nuur ’s avonds in ons hostel terug waren, waren bwe allebei helemaal uitgeblust. Pffff…., slapen!

30 augustus 2009

De dag daarna gingen we op zoek naar ons nieuwe hostel. Het hostel waar we zaten
(nog vanuit NL geboekt) was te duur om te blijven. We hadden via internet een ander hostel  opgezocht en liepen erheen. Weer een pokke-eind gelopen! We kwamen door nieuwere wijken heen met alleen maar hoogbouw en ver buiten het centrum. Willen we hier eigenlijk wel zitten?? Eenmaal daar aangekomen besloten we dit dus niet te doen. Shit, hebben we dat hele eind voor niks gelopen!! We besloten om naar ‘de red latern’ te gaan. Een hostel, wel wat duurder (5 ½ euro p.p.p.n.), maar wel in het centrum van de stad. Dus moesten we weer helemaal terug, maar dit was een goeie keuze. Na dit geregeld te hebben zijn we naar ‘het vogelnest’gegaan; het Olympisch stadium. Met de metro dit keer. Het metro-systeem werkt zoals in Moskou, eitje dus! En erg snel!! Het stadium is erg indrukwekkend; groot!!! Ook de ruimte eromheen. Een immens groot plein. Er hangen foto’s v/d spelen en natuurlijk van de olympische vlam. Overal zie je hoogbouw en gigantisch grote gebouwen.

De volgende morgen zijn we dus verhuist naar de ‘Red latern’. Dus anderhalve kilometer lopen met volle bepakking…… damn toch wel zwaar! We hadden een 8-persoons kamer geboekt en konden deze gelijk betrekken. Lucky us… het blijkt een boven en onderverdieping te zijn met onder 2 stapelbedden en boven 4 heerlijke bedden met dikke matrassen! En wij slapen boven..Yes! Vanuit het hotel naar een hostel gaan was gewoon heerlijk. Hier krijg je het echte backpackers-gevoel!! Het is een oude kleine hutong die getransformeerd is naar een gezellig hostel met een idem leefruimte. Echt op z’n Chinees; overal hangen lampionnen, er zit een vijver in en kaarsen op tafel, cosy dus!

Verboden stad

S’middags hebben we de verboden stad bezocht. Van een aantal mensen hadden we gehoord dat je er echt wel een halve dag (of meer) voor nodig had, maar dit viel mee, drieeneenhalf uur was voldoende.  We waren zo slim geweest om ons China-boek mee te nemen en kregen zo een beter beeld van de geschiedenis van dit complex. Er staan veel grote gebouwen die er eigenlijk allemaal best wel hetzelfde uitzien. Rode muren, hout gekleurde dakconstrukties en gele dakpannen met op de hoeken uit hout gesneden dieren. Hier hebben verschillende keizers geleefd met hun vrouw en vele vele maitresses. Imposant om te zien, wel  jammer dat je niet in de gebouwen zelf mocht komen. Sluitingstijd was 17.00u en aangezien we beide in topconditie verkeren besloten we gelijk een wandeling over de muur te boeken. S’-avonds nog een biertje gedaan en vroeg naar bed want de volgende ochtend zouden we om 7u opgepikt worden.    

De Chinese muur

Je hebt verschillende keuzes om heen te gaan. Twee ervan zijn redelijk in de buurt van Bejing zelf, maar ook heel touristisch. Skippen dus! Wij hebben gekozen voor de tocht van ……. Naar Simutai; een wandeling van 13 km. over de muur.

We werden inderdaad om 7 uur opgehaald om vervolgens een uur te wachten op de 2^e bus. We waren in totaal met 22 personen die deze tocht geboekt hadden; 2 bussen dus. Na een lange rit kwamen we pas rond 11.30 uur aan. We gingen met een klein gondelbaantje omhoog en daar begon onze tocht. Het was een vermoeiende wandeling; letterlijk en figuurlijk! Een tocht waarbij we in totaal 30 wachttorens passeerden. Tussen de torens in ging het omhoog en omlaag, omhoog en omlaag! Dit stuk muur was maar gedeeltelijk gerestaureerd. Er waren dus grote stukken bij die moeilijk begaanbaar waren. Hier en daar waren gedeeltes weg geslagen waardoor er langs de muur gelopen moest worden. Er waren inderdaad geen touristen hier; het was onze groep (die 22 personen) en verder niemand. Nouja niemand…? Er liepen een paar verkopers rond. Natuurlijk probeerden zij je van alles te verkopen; kaarten e.d. Tot vervelens toe! Één vrouw bleef wel 20 min. langs ons lopen en bood mij steeds een helpende hand als we over slechte gedeeltes liepen. Opsoute……………..!! Anders duw ik je van die muur af!!

Het was een gave en supermooie tocht! De natuur waarin dit (eigenlijk) oorlogsmonument gebouwd is, is GEWELDIG!!

Na de tocht kregen we een lekkere lunch (16.30??) om daarna weer terug te keren naar Bejing. Nu stonden we midden in de spits. Gelukkig konden we redelijk snel de autobaan op; mits we samen 70 yen zouden bijleggen. Om te voorkomen dat we pas rond 23 uur aan zouden komen hebben we dit maar gedaan.

Relaxen

Gisteren was gebombardeerd tot een relaxdag. En dat was nodig!!! We hebben geslapen tot 11.30 uur! WAUW 10 uur geslapen , dat maken we niet vaak mee. Rustig een douche genomen  en daarna zijn we achter de pc gaan zitten om uit te zoeken hoe we de komende week gaan reizen. Toch nog lastig, aangezien China zo’n groot land is en de tijd ervoor te kort is. Keuzes maken; niet ons sterkste punt! We hebben besloten om Chengdu te skippen en vanuit Xian meteen door te reizen naar Xichang. De pandabeer gaan we dus niet zien. Jammer, maar je kunt niet alles zien. Die avond wouden we gaan Mac Drekke! Maar, eerst moest er weer gepint worden. Er hing een automaat waar ‘bank’ op stond. Dus pas erin en……… toen gebeurde er niets! Oeps! Waar is onze pas?? Gvrdmm..!!! Zweet, zweet! We hebben maar snel een Chinese vrouw aangehouden en gevraagd wat voor een apparaat dit was. Ze kon amper Engels, maar met handen en voetenwerk begrepen we dat dit een apparaat was om je buskaart op te waarderen. En nu..?? Zij wist het ook niet! Na veel drukken op het scherm (tuchscream) kwam uiteindelijk toch onze pas weer uit de automaat. Weer wat geleerd!! Alleen pinnen als er ATM opstaat!! Verder hebben we deze dag veel contact gehad met het thuisfront. Skype, thanks you acsist! ’S Avonds hebben we lekker wat biertjes gedronken en weer (nog steeds) rustig aan gedaan.

Summer Palace

Vandaag zijn we naar het Summer Palace geweest. Vroeger gingen er geregeld mensen heen (waaronder de keizerin) die in de ‘verboden stad’ woonden. Dit omdat wonen in de ‘verboden stad’ toch voelde als gevangenschap. Summer Palace is een soort park. Een groot meer met paden er omheen, met overal open gebouwtjes en natuurlijk tempels. Je hebt er allerlei bruggen die allemaal weer een eigen naam hebben, zoals de zijden-brug. Ook ligt er een geheel van marmer vervaardigde boot speciaal gemaakt voor de keizerin. Een winkelstraat, geheel liggend aan het water is een eye-catcher van dit geheel. Het park is bezaaid met bomen van rond de 300 jaar oud en het is een rustgevende plek. Zelf hebben we effe lekker op het gras gelegen om zelf de rust te ervaren,zalig.

Morgen

Morgen gaan we onze backpacks weer pakken en hebben we een nachttrein naar Xian, bekend van de terracottalegers. Het hostel daar is geboekt en als het goed is worden we opgehaald op het station. See ya!