Guatemala 2

Antigua
Hier zijn we al een keer geweest. De eerste paar dagen van onze reis, toen nog, samen met Jan & Alda. Het is heerlijk om weer terug te zijn in Guatemala want het klimaat is hier stukken beter. Dat betekent minder warm. Overdag is het erg aangenaam met zo’n 25 graden en ’s avonds heb je een bloesje nodig. Natuurlijk is dit wel afhankelijk van waar en hoe hoog je zit. Antigua hadden we nog niet helemaal gezien en dus zijn we de 1e dag een route gaan lopen die in de LP beschreven staat. De route begon bij een uitzichtpunt op een berg. Al lopende kwamen we langs alle mooie en oude gebouwen van de stad. Ruines, kerken enz.. Bij het museum, een oude gevangenis, zijn we even naar binnen gegaan. Die middag hadden we afgesproken met Jan & Ineke (het stel vd waterprojecten) om samen naar de processietocht te gaan kijken. In de maand voor Semana Santa (met Pasen) is er iedere zondag zo’n tocht. Iedere week word deze verzorgd door een van de omliggende dorpen. Grote beelden van Jezus en andere heilige worden gedragen. Deze beelden staan op hele grote onderstellen van hout die gedragen worden door veel mensen. Dat is ook echt nodig want zo’n stellage kan zo maar 1 ton wegen. Schouder aan schouder dragen de vele mensen al wiebelend deze beelden voort. Aangezien het zo’n zware taak is word er regelmatig van mensen verwisseld. Alle dragers lopen in paarse gewaden. Voorafgaand lopen mensen in Romeinse kostuums met vlaggen. Er word muziek gedraaid; treurige maar mooie muziek. Door de stad heen, op de route, zijn op verschillende plekken straatversieringen gemaakt. Zo’n versiering ligt dan op de weg en is vaak toch wel 5x2 meter groot. Als ondergrond ligt er gedroogd gras. Daar bovenop word zaagsel, fruit, takjes en/of bloemen neergelegd. Het zaagsel word van tevoren geverfd in mooie heldere kleuren. Ze zijn hier uren mee bezig om het te maken en vervolgens loopt de stoet er gewoon over heen. Achteraan de stoet loopt de veegploeg en vervolgens rijdt de vuilniswagen er achteraan. De overlopen kunstwerken worden dus meteen weer opgeruimd. Het hele gebeuren maakte indruk op me en ik moest zelfs even een traan wegslikken. Jeetje wat een inspanning! Daarna zijn we met zijn 4-en gaan eten. Die nacht werden we beiden 2x wakker van een ontzettend laag gebrul. Dit was de vulkaan de “Fuego”. Deze is de laatste tijd erg actief en geregeld laat hij zich horen. Echt een heel laag brulgeluid; erg apart!
De volgende morgen moesten we vroeg opstaan want we gingen de vulkaan de Pacaya beklimmen. Om 06.00 uur werden we opgehaald. Het was een uurtje rijden naar het startpunt. Toen begon de klim. We zijn de laatste weken niet erg actief geweest en dus liepen we al snel te hijgen. Meteen werd er geroepen; taxi? Je kon ook een paard huren. Maar dat gingen we dus echt niet doen. Het was maar 1,5 uur klimmen dus dat valt wel mee. Al snel zaten de jonge grieten in onze groep op het paard. Dat voelde wel goed. Die ouwetjes doen het zo slecht nog niet! (haha) Eenmaal boven zagen we de versteende lavastroom. De laatste uitbarsting vd Pacaya is in 2014 geweest. Enorm groot, breed en hoog was deze stroom. Voorheen was hier een dal waar veel advocado- en koffieplanten stonden. Het dal was meer dan 50 meter diep. En nu liepen we er overheen. Groot gesteente maar ook veel kleine brokjes. Het gesteente is vrij poreus. Ook was het op verschillende plekken nog warm. We kregen allemaal een stokje met marshmallows om te verwarmen boven het gesteente. Helaas hadden we het pech dat het deze morgen erg bewolkt was. Daardoor hadden we dus weinig uitzicht. Op de vulkaan zelf was dit zelfs wel mooi, zo bij de lavastroom. Af en toe trok het ook een beetje open. Wel jammer was dat we niet het dal in konden kijken. Weer terug in Antigua hebben we een excursie naar de vuilnisbelt proberen te regelen. Helaas was er deze week geen gids beschikbaar maar we hebben dit wel geboekt voor de laatste week van onze reis. We zullen toch weer in Antigua eindigen, vandaar. Dit betekende wel dat we de volgende dag meteen zouden doorreizen. Die avond hadden we weer met Jan & Ineke afgesproken om wat te gaan eten. Ze namen ons mee naar “porque no”, een heel klein maar erg leuk restaurantje. Tevens dus onze laatste ontmoeting, hier in Guatemala.

Lago de Atitlan
De volgende ochtend werden we opgehaald door een shuttle-busje. Lekker luxe! We reden naar Lago de Atitlan, een groot meer. Het meer is omgeven door veel bergen waaronder verschillende vulkanen, wat erg mooi is. Aan het meer liggen veel kleine dorpjes waar je met een bootje heen kunt varen. Wij kozen voor San Pedro. Het was zo’n 20 minuutjes varen. Daar aangekomen hadden we in no-time een hostel. De eerste straat aan het meer was duidelijk de toeristenstraat. Er liepen veel backpackers rond en er waren veel winkelpandjes waar kleurrijke kleding verkocht werd. Ook waren er veel sieradenverkopers actief. Dit alles geeft meteen een gezellige uitstraling. Die avond zijn we in de kroeg beland wat erg gezellig was. Er waren allerlei spelletjes en we hebben lekker gedanst; TOP! Na sluiting vd kroeg hebben we nog gechilled met anderen. Gewoon op straat met gitaar en zang er bij.
De volgende ochtend moesten we dus eerst uitslapen. Daarna hebben we op ons gemakkie ontbeten om vervolgens naar het buurdorpje San Juan te lopen. Eenmaal daar gingen we op zoek naar het centrum “Centro Maya”. Dit is een project voor gehandicapte kinderen wat gerund word door Nederlanders. Jan & Alda EN Jan & Ineke kennen deze mensen en zijn er ook geweest. Ze hadden over ons verteld en zo ook over mijn handicap met als gevolg dat deze mensen gevraagd hadden of wij ze ook wilden bezoeken. Albert & Ruth (de Nederlanders) waren niet aanwezig op het centrum maar ze werden meteen gebeld. Bij geen gehoor hadden we afgesproken de volgende dag terug te komen voor een rondleiding. Toen we weer door het dorp liepen werden we al snel aangesproken door Albert. Hij had toch nog snel gehoord over ons bezoek en we werden bij hem thuis uitgenodigd. Ruth, zijn vrouw, lag ziek op bed en zodoende hebben we met zijn 3-en zitten kletsen. We kregen uitleg over het project. Eigenlijk doen ze heel veel. Ze hebben een klas voor het opleiden van gehandicapte kinderen maar ze helpen ook kinderen die een operatie nodig hebben. Ook helpen ze mensen met werk. Er is een gebouw waar een verpleegster, een psycholoog en een logopodiste aanwezig zijn. Hoe dan ook; ze helpen op allerlei verschillende manieren gehandicapte kinderen. Al met al hebben we een dikke 3 uur zitten kletsen. Daarna hebben we wat rondgelopen door San Juan om het dorp zelf te zien en zijn we terug gelopen naar San Pedro. San Pedro zelf is een leuk en levendig dorpje. Loop je de toeristenstraat uit dan kom je in de lokale beleving terecht. Er zijn veel kleine straatjes die allemaal omhoog of omlaag lopen. Er rijden veel tuktuk’s omdat deze wegen vaak ook niet breed genoeg zijn voor een gewone auto. We zagen verschillende kerken, een plaza en overal zie je Maya’s lopen. De rest vd dag hebben we niet veel meer gedaan.
De volgende ochtend gingen we terug naar “Centro Maya” om een rondleiding te krijgen. Over alle vertrekken kregen we uitleg en ook waren er nu kinderen aanwezig. Ook zagen we ze in actie. Zo kreeg een meisje muziekles. Via kleuren kan ze op belletjes drukken om zodoende muziek te creeren. Ook word er gewerkt met lampjes. Andere kinderen maakten sieraden en bijvoorbeeld tassen en nog meer. Er word genaaid. Weer een ander kind kreeg spraakles van de podoloog. Ze zitten nu in een mooi gebouw. Echter, voorheen hadden ze een nog mooier gebouw. Dit was geschonken door de Japanse overheid. Door verschillende omstandigheden werden ze ineens verplicht het gebouw per direct te verlaten. We hebben het verlaten gebouw bezocht. Het is eigenlijk van de zotte dat zo’n gebouw er nu gewoon staat te verpieteren. Ook heeft “Centro Maya” een cafe. Hier werken jongeren met een beperking. Het is net zo’n systeem als “De reden” in Venray. Hier zijn we met Albert nog wat gaan drinken. Albert is een praatgrage man en hij heeft dan ook uren lang verteld over het hoe en wat binnen hun organisatie. Al met al was het een interessante rondleiding. Daarna zijn we gaan wandelen. We wilden eigenlijk naar het kruis, bovenop een berg klimmen. Ik besefte me dat ik toch wel last heb van mijn knie sinds we de “Pacaya” gelopen hebben. Het was dus beter om nog niet meteen steil te gaan klimmen. Zodoende liepen we naar het volgende dorp San Pablo, wat nog best een stukje lopen was. Het was meteen duidelijk dat dit dorp een stukje armer is dan de 2 dorpen die we al gezien hebben. Ook zagen we hier geen toeristen waardoor het echte leven zichtbaar was. We dachten dat we van hieruit wel met de boot terug konden gaan naar ons eigen dorp. Maar eenmaal naar het water lopende zagen we nergens een “dock”. Dus moesten we doorlopen naar San Marcos, het volgende dorp. Het werd al wat later en omdat we voor het donker op de boot wilden zitten, en ook San Marcos wilden zien, namen we het laatste stuk een tuktuk. San Marcos is een leuk dorp wat nog meer tussen de bergen ligt. Het word veel bezocht door zweverige mensen en dat is ook meteen te zien. Natuurlijk waren er veel hippies (leuk!) maar vooral ook mensen met kettinkjes op hun voorhoofd en tulbanden op de kop. Tja, daar moet je wel van houden…. Gelukkig konden we de boot met gemak halen waardoor we net voor het donker weer thuis waren. Die avond zijn we na het eten nog de kroeg in gedoken. Het was druk. We hebben lekker zitten chillen bij het kampvuur. Ja, deze bar was half binnen en half buiten en had dus ook een kampvuur. Erg gezellig maar ook warm, wat hier niet nodig is. Het werd weer een gezellige avond.
De volgende ochtend waren we aan de late kant met ontbijten. Relaxe hebben we ons naar de 2e dock  laten brengen met een tuktuk om daar een boot te nemen naar Santiago, weer een ander dorp. We moesten even wachten op de boot. Wat erg apart is, als je het meer ziet, is dat je regelmatig huizen en bomen in het water ziet staan. Erg onlogisch dus. Huizen die half afgebouwd zijn en dode bomen. Nou blijkt dat het waterniveau van het meer, in de laatste 20 jaar zo’n 15 tot 20 meter gestegen is. Dat is echt veel! Vandaar dus de onder water staande huizen. Ook is er een dorp volledig onder water komen te staan. We hebben niet kunnen achterhalen hoe dit nou kan. Eenmaal in Santiago hebben we ons met een tuktuk naar “Maximon” laten brengen. We liepen een kamer in en zagen het ritueel. Maximon is een soort Mayagod, in onze ogen een grote houten pop. Maya’s komen hierheen om Maximon te aanbidden en zodoende genezen te kunnen worden van alle kwaaltjes die ze kunnen hebben. Bij ons bezoek zaten een man en een vrouw te bidden. Aan het plafond hingen ballonnen en papieren sliertjes/lintjes. Rechts in de hoek lag een beeld van Jezus in een glazen kist en in het midden vd ruimte stond het beeld Maximon. Hij had een sigaret in zijn mond en ook werd hem gewoon alcohol in zijn mond gegoten. Tussen het beeld en de Maya’s stonden volop kaarsen en ook brandde er wierook. Bij het maken van een foto moest je 10 Quetzales betalen. Ik vond het wel interessant maar Ronald had het binnen 1 minuut wel gezien. Hierna zijn we terug gaan lopen naar Santiago. We zagen nog een kerkje en vrouwen die in de rivier de was aan het doen waren. In het dorp zelf was het marktdag. Even doorheen lopen dus. Het is een levendig dorp en veel mensen waren op de been. Aan de waterkant is dan de toeristische markt. Dat houdt in dat er veel textiel verkocht wordt. Kleding en tassen. Maar ook houten kunstwerken, sieraden enz. Daarna weer terug op de boot, terug naar ons eigen dorp San Pedro. Vanaf de dock zijn we terug gelopen naar ons hostel en zo ontdekten we nog een stukje vh dorp wat we nog niet gezien hadden. Een gezellig stukje San Pedro. Straatjes, zo breed als een voetpad, met vele barretjes en restaurantjes. Even relaxen dus. Die avond hebben we niet meer veel gedaan.

Chichicastenango
De volgende morgen vertrokken we al vroeg met de boot, terug naar Panajachel. Daar hebben we een ontbijtje gescoord om vervolgens met de bus naar Chichicastenago te reizen. We moesten 1x  overstappen. De 1e bus was een minivan maar de 2e bus was weer gewoon de chickenbus, as always. Nou, dat hebben we geweten! Onze chauffeur had haast! Hij reed echt ontiegelijk hard! We reden door de bergen heen wat trouwens erg mooi was. We gingen steil omhoog of/en omlaag via vele s-bochten. We slingerden dan ook van rechts naar links en schoten dan weer naar voor of naar achteren. Ontspannen in de bus zitten…. NO WAY!! Voor het eerst in deze reis voelde ik me niet helemaal veilig! Maar goed, eenmaal daar aangekomen was een hostel zo gevonden. Wee hadden een grote kamer met een heeeel groot bed; lekker! Dat is lang geleden. We waren vroeg daar en daarom hebben we eerst even rustig aan gedaan. Die middag zijn we gaan rondlopen. We liepen naar het kerkhof. Een erg kleurrijk kerkhof wat toch wel apart is. Alle graven zijn in felle kleuren geschilderd. Blauw, geel, rood, oranje en ga zo maar door. Ook waren er 2 offer-/bidplaatsen. Dit is een plek waar vuur gemaakt word. Als offers worden er kaarsen, koekjes, bloemen en noem maar op…., op het vuur gelegd. Mensen (Maya’s) knielen erbij en gaan bidden. Ook zijn we in de kerken geweest. Ook in de kerk zelf word vuur gemaakt en zelfs op de trappen naar de kerk. Dit is dan ook goed te zien. De trappen zijn vervormd door het vuur en zwart van het roet. Alle schilderingen in de kerk zijn ook verblaakt. Later op de middag was ook hier een processietocht. De voorbereidingen waren al begonnen. Voor de ingang vd kerk werd weer een grote straatversiering gemaakt van een meter of 10 bij 5 meter. Erg mooi. We hadden het al een keer gezien maar toch was ik weer onder de indruk. Dit keer was het onderstel wel zo’n 8 meter lang! Het werd de kerk uit gedragen van de trap af. Omdat het onderstel zo groot is konden bochten niet direct genomen worden en moesten ze 2x op en neer steken hiervoor. Daarbij is dit dorp een en al heuvel. Steil omhoog of dus omlaag; wauw!! De hele happening is mooi om te zien. Alle Maya-mensen. Zo loopt ieder dorp in hun eigen klederdracht. Voor mij een mooie gelegenheid om deze mensen op de foto te zetten. Die nacht werden we gestoord door trommels. Om 3 uur, 4, 5 en 6 uur. Wat is er toch aan de hand? Geen idee, maar lekker slapen zat er niet bij. Bij navraag bleek dit weer een ander soort ceremony geweest te zijn. Die ochtend gingen we naar de markt. Dat is de reden om naar dit dorp te komen. Twee keer per week is hier grote markt. Mensen van alle omringende dorpen komen de avond van te voren (meestal lopend) hier naartoe. Op hun schouders word alle verkoopwaar gedragen. Zo ook de stellages (lange stevige takken) waar de kraam mee opgebouwd wordt. Het hele dorp staat volledig vol met kramen. Alles word hier verkocht. Zelfs kippen en koeien. Een hele happening dus!  Na het zien van de markt zijn we nog een berg opgeklommen. Hier stond weer een Maximon waar weer vuur was met biddende mensen. De avonden zijn hier saai. Gaat de zon onder dan valt er ook echt niks meer te beleven hier. Gelukkig hadden we dit keer een grote kamer MET een TV.
De volgende ochtend gingen we op doorreis. Even kijken naar de route. We besloten om naar Mexico te gaan. Waarschijnlijk zouden we ergens halverwege moeten overnachten. Maar ondanks we niet eens heel vroeg vertrokken liep het allemaal vrij vlot. En zo kwamen we diezelfde avond aan in San Christobal, Mexico. Hier, in de highlands, zit je meer in het lokale leven. We passeerden veel fabrieken. Mooi om te zien dat er bedrijfsleven is. En mooi om te weten dat mensen ook actief zijn en werken voor hun geld. Het was een erg mooie route. We reden dwars door de bergen heen. Op een gegeven moment ging de weg echt door een kloof heen. De grensovergang ging ook al snel. Het was een lange dag. Maar…………; bestemming bereikt!