Bolivia 1

Lucky Llama

Tijdens  onze trip in Salta heeft Ronald the “Lucky llama” gekocht; een van lamawol gemaakte llama. De naam zegt het al; hij hoort geluk te brengen.
Vanuit Salta hebben we de bus genomen naar de grens met Bolivia. Halverwege moesten we overstappen naar een andere bus omdat er mankementen waren. In deze nieuwe bus was het wel niet zo koud dat slapen niet echt lukte. (luckylucky) Vroeg in de morgen kwamen we aan. Samen met tig andere toeristen liepen we naar de grens. Ronald struikelde over een tegeltje en ging echt vol op zijn bek! Vooral de zware rugzak gaf hem nog por na; het zag er komisch uit! Het gevolg;  broek gescheurd en knieën kapot. (luckylucky) De grensovergang zelf was hier geen probleem. Éénmaal in Bolivia merk je meteen dat je in een heel ander land bent! Meer cutuur; YES!! Bij het wisselen van onze Chileense Pesos kregen we een belachelijke koers, waar we te laat achter kwamen, en dus onszelf in de vingers gesneden hebben. (luckylucky)  Op naar de bus, en ook hier probeert men je 3x te veel te laten betalen, wat dit keer niet lukte. Deze rit duurde 2 uurtjes; de bus was lekker warm en dus konden we een beetje slapen. Bij aankomst in Tupiza zijn we meteen een aantal bureautjes afgelopen en hebben we de 4-daagse trip door het zuiden geboekt bij de goedkoopste aanbieder. Daarna zijn we snel gaan slapen want dat was nodig. Die avond hebben we weer eens lekker gegeten; yep Bolivia heeft (naar onze zin) lekkerder eten dan Argentinie. De volgende morgen stonden we klaar voor vertrek toen iemand v/d touroperator kwam.  De twee Hollanders, waar we de auto mee deelden voor deze trip, bleken ziek te zijn. We waren dus met zijn 3-en; een jonge gast uit Oostenrijk en wij. Of we niet 1 dag wilden wachten……?? (luckylucky)  Ons jongetje wilde dit eigenlijk niet maar wij hadden er wel oren naar. De omgeving van Tupiza blijkt ook heel mooi te zijn en daarbij kregen we een gratis overnachting, en dus gingen wij hiermee akkoord. En zo hadden we toch een dag de tijd om hier rond te lopen. We vertrokken rond 11.00 uur op weg naar de highlights. We hadden geen map of niks en dus liepen we fout. Na een aantal keren de weg gevraagd te hebben kwamen we dan toch bij een canyon terecht. Hier kwam echt het WAUW-effect weer naar boven, wat toch alweer even geleden was. WAUW wat mooi!! We liepen door een smalle opening de kloof in. Deze bergen bestaan uit alleen maar gleuven. Door de weinige regen die er valt worden delen v/d berg gewoon weggespoeld. Op en tussen deze gleuven staan enorme cactussen.  Hoe verder we deze kloof in liepen, hoe smaller hij werd. Op momenten dat we dachten dat het dood liep dan was er altijd wel weer een gat waar we doorheen konden waar weer een nieuwe vallei achter lag. Erg gaaf! We konden deze tocht niet voortzetten want het begon al laat te worden en we moesten ook weer helemaal terug. Hoe de route hier in elkaar stak, daar snapten we toch al niks van. Je zou tijdens een ronde van zo’n 25 km. 4 a 5 highlights tegen komen. We zagen wel paarden de kloof in gaan en een andere groep er weer uit komen, maar we konden zelf geen uitweg vinden….???!!! Uiteindelijk hebben we dus alleen deze kloof gezien, 25 km. gelopen en de andere 3 highlichts gemist. (luckylucky) Maar deze kloof………., dit was echt super!!
De volgende morgen stonden we weer met zijn 3-en te wachten. Gelukkig kwam onze auto voor rijden en konden we alle bagage op het dak laden. We zaten nu met 8 man in de auto; de chauffeur, de kok, 3 vrolijke Argentijnen, ons jongetje en wij zelf. De 2 Hollanders bleken, zoals verwacht, niet te bestaan. Het maximale aantal wat ons beloofd werd was 7, maar onze auto (een Toyota Landcruiser) was groot genoeg en dus was dit goed te doen. En zo vertrokken we die morgen met een volle auto richting…… een auto-onderdelenboer, om remolie te halen!?  Opeens viel ons het kenteken van de auto op n.l. :275 LUL. Gnahagha!!! Van daaruit reden we de bergen over, over een hoge pas waar we mooie vergezichten hadden op de weggespoelde bergen. Even de auto uit om foto’s te maken en ondertussen werd er in het Spaans van alles en nog wat uitgelegd……tja. Daarvan snapte wij geen reet, ondanks onze crash cursus Spaans. Maar gelukkig konden we m.b.v. de 3 vrolijke Argentijnen wel het een en ander begrijpen. Zij konden gebrekkig Engels en wij gebrekkig Spaans, waardoor we in staat waren leuke gesprekken te voeren. Halverwege de dag stopten we bij een slagboom, waar een mannetje stond te waken. De chauffeur bleek helemaal fout te zijn gereden en we moesten dus helemaal terug. (luckylucky) Onderweg werd nog een aantal maal de weg gevraagd, raar……..!?!? Je zou toch denken dat een tourorganisatie hier de weg wel zou weten. Na een poos te hebben gereden moesten we op de rem, een stuk van de weg was WEG. (luckylucky) Weggespoeld door een waterstroom, resultaat een kloof van 3 a 4 meter diep en ook 3 a 4 meter breed. Hier konden we echt niet overheen. Onze chauffeur dacht dat dit de goede weg was en we moesten dus aan de overkant zien te geraken. Dit lukte door van de weg af te gaan en helemaal om de kloof heen te rijden…dit duurde ongeveer 1,5 uur. Hoe we daarna zijn gereden……echt een raadsel! De weg was verder goed, maar de chauffeur sloeg ergens af en de weg werd slechter en slechter. Wij hadden allebei zoiets van….dit kan niet kloppen! Deze 4-daagse tocht wordt door zoveel bureaus aangeboden dat je aan de weg zou moeten kunnen zien dat er veel gereden wordt. Maar in dit geval……geen spoor te bekennen….helaas. Op een gegeven moment werd de weg zo slecht dat de 4x4 ingeschakeld moest worden. Geregeld moesten we uit de auto om een ‘hindernis’ te nemen, en met 7 man minder in de auto is dit gemakkelijker. De banden van de auto waren rasechte slicks, oftewel profielloos. Hierdoor heeft de auto een slechte wegligging en slechte grip op de zanderige ondergrond. Dit merkten we dan ook toen we vast kwamen te staan en we flink moesten duwen om uit de drassige ondergrond te geraken. 10 km voor de eindbestemming nog effe een lekke band en bij aankomst viel de speciaal gekochte fles wijn uit de auto en dat was dan dag 1.  (luckylucky) We bleken helemaal verkeerd te zitten en dus spraken we af om de volgende morgen vroeg (6 uur) te vertrekken. s’-Nachts had onze chauffeur de band laten fiksen, en de auto precies in de doorgang van de binnenplaats van het hotelletje geparkeerd. Op de kleine binnenplaats stonden nog 2 jeeps die ook een toer maakte. De volgende morgen om 6 uur startte de auto niet, de startmotor zat vast en de accuspanning was laag. Ook was er een achterband lek en dus wiel eraf, en wegbrengen die hap. Niet echt slim, omdat we de doorgang van de andere jeeps blokkeerde. Het duurde en duurde tot er om 8.30 uur besloten werd om even een wiel van een andere auto op de onze te monteren en de auto uit de weg te duwen. Onze chauffeur was nog steeds niet terug, maar 10 minuten na het vertrek van de jeeps kwam hij er dan toch aan. Wiel erop en toen moest er flink aan de bedrading gerommeld worden…… en wij maar wachten. (luckylucky) De accu werd eruit gehaald en van de 6 cellen waren er 5 voor nog geen 20% gevuld. Na een andere accu geplaats te hebben begon de kabelboom te roken en moest er weer grondig ge-taped worden. (luckylucky) Uiteindelijk vertrokken we pas rond 9.30 uur; waren we daarvoor om 5.30 uur opgestaan………?? In de auto gaf Ronald de “Lucky llama” aan mij, tenslotte brengt zo’n ding meer geluk als je hem gekregen hebt. Ophoop van zegen dan maar……! Maar nog maar net onderweg kwamen we langs een gecrashte auto. De bestuurder stond met een bebloed hoofd langs de gestrande wagen. Blijkbaar ging het toch goed met hem want na een kort gesprek reden we weer door. Even later stopte de auto spontaan en moesten we weer duwen. Weer later stopten we zodat onze chauffeur het water v/d accu bij kon vullen met normaal mineraalwater……. ??!! Daarna heb ik onze “Lucky llama” maar aan de groep en de auto geschonken en deze werd vast ge-taped op het dashbord. Even later kwamen we aan bij rotsformaties; restanten van wat ooit bergen geweest zijn. Rotsen met daarop weer losliggende rotsen. Van hieruit kon de auto v/d berg af rollen waardoor hij meteen startte. Gelukkig maar dat we allemaal goede zin hadden. Onze vrolijke Argentijnen zongen er op los waarna ook wij onze Nederlandse liedjes moesten laten horen. We reden langs een vulkaan en hebben gegeten bij “lagune de rocha”. Het water van dit meer heeft een rode vloed en rondom zie je een witte waas van het opgedroogde water; zout. Eten deden we gewoon buiten, wat wel fris is. Hier op deze vlaktes waait het flink en de wind is diegene die het koud maakt. Daarbij zitten we hier ook al behoorlijk hoog. Van daaruit reden we naar “lagune de verde”, een meer met een groene gloed. Onderweg zagen we dat het lampje v/d accu aan ging; oohooohw!! (luckylucky) Aangekomen bij “laguna blanca”trokken we onze zwemspullen aan om lekker te badderen in de hotspring. Het water was hier 40 graden en aangezien het buiten koud was, was dit erg aangenaam. Door al het oponthoud konden we hier maar 30 min. van genieten want vandaag stonden ook de geishers nog op het programma. Dus snel weer door. Rond 18.00 uur begon de auto steeds meer te pruttelen; steeds meer tot hij er gewoon mee stopte. (luckylucky) Wat zou het dit keer zijn…..? Het was de v-snaar en blijkbaar lag deze er de hele dag val af want de accu was niet bijgeladen. Met een stuk snelbinder werd er geprobeerd om een nieuwe v-snaar te creëren. Het duurde even maar het lukte wel en dus gingen we weer verder. Het duurde natuurlijk niet lang voordat deze weer kapot ging. De accu was niet genoeg bij geladen en zo stonden we 15 min. later weer stil. 2^e poging dus!! Inmiddels was het donker geworden en flink koud geworden. Ook dit keer lukte het om de v-snaar te vervangen door een zelf gefabriceerd iets. We vroegen de chauffeur om niet te rijden en zodoende de accu eerst maar eens te laten laden want waarschijnlijk zou deze snaar het ook niet lang houden. Maar hij was eigenwijs en reed meteen aan. Het gevolg; 5 km. verder, nog steeds een lege accu en weer geen aandrijving. 3^e poging!!!! Weer lukte het om een nieuwe snaar te maken en WEER was onze chauffeur eigenwijs om meteen te gaan rijden!! En WEER bracht ons dit maar een paar km. verder.  Grrrrrrrr……! Ja, jullie snappen wel dat de goede zin inmiddels gevlogen was! En het was KOUD!!! Brrr………! De chauffeur snapte gelukkig dat dit geen zin had en hij en de kok zijn gaan lopen om hulp te halen. Daar stonden we dan; 22.00 uur ’s avonds, op 4800 meter hoogte met een temperatuur van -10 graden! Aan de binnenkant v/d auto stond het ijs op de ruiten. (luckylucky) Gelukkig lagen onze tassen op het dak en konden we onze slaapzakken pakken. En probeer dan maar eens te slapen! Met 6 man in 1 auto, allemaal in een slaapzak gepropt bij een vrieskou ……….., NOT! Rond 01.15 uur zagen we lichten aankomen. Snel met de zaklamp schijnen; S.O.S. ….S.O.S.!! En gelukkig kwam de auto dichterbij en het bleek de gehaalde hulp te zijn. Het duurde niet lang voordat we bij ons hostel waren. Er stond een kachel maar deze brandde niet!! Damn!! Snel naar bed;OPWARMEN!! Helaas lukte dit ook niet echt, maar……. wel konden we tot 8.00 uur blijven liggen. Toch vertrokken we weer pas rond 11.00 uur. Waarom…..??. 3x raden; de auto was kapot. (luckylucky)  Toen we opstonden was er al geen ontbijt, dat duurde nog 1 uur. De motorkap stond omhoog en onze kok was panty’s aan elkaar aan het naaien ter vervanging v/d v-snaar. Dat beloofd al niet veel goeds! Daarbij konden we niet naar de gheisers omdat we niet genoeg benzine hadden. Daar baalden wij wel stevig van want deze hadden we in Chili ook al gemist. Na zo’n 5 km. gereden te hebben stopten we bij een gebouw en natuurlijk ging de motorkap weer omhoog; de panty was al kapot! Ook moest er om benzine geschooid worden. Iedere auto werd aangehouden om te vragen naar een reserve v-snaar. Gelukkig had iemand nog een afgeragd ding die we konden gebruiken. Terwijl we weer aan het wachten waren werd 1 van onze Argentijnen pissig en hij begon flink van wal te steken. Natuurlijk helpt dit niks, maarja….. Zo’n 10 km. verder stopten we bij een meer waar verschillende flamingo’s waren.  Fotostop! Onze chauffeur haalde de motorkap weer omhoog en begon aan de ontsteking te prutsen. Letterlijk, want 3 min. later liep de motor niet meer. (luckylucky)  Wij hadden het wel gehad met deze fratsen en gingen naar binnen. Ja, gelukkig waren we bij een hostel waar we maar een paar biertjes genuttigd hebben. De 4 anderen bleven verstokt in de auto zitten wachten. Uiteindelijk kwamen ze toch maar naar binnen waar we voorstelden daar te blijven overnachten. Er kwamen hele gesprekken met de lokalen van daar, waaruit bleek dat onze organisatie geen goede was; DAT HADDEN WE AL GEDACHT JA! De volgende morgen duurde het weer niet lang voordat we stil stonden. Dit keer was het een lekkende remklauw. Maar goed dat we de dag ervoor niet door gereden waren; dan hadden weer in de auto kunnen slapen. Met hulp van een andere chauffeur werd het probleem weer gefixed en zo kwamen we later aan op de zoutvlakte. Eerst reden we er een stuk overheen om uit te komen bij een eiland. Dit eiland was  bezaaid met cactussen; de oudste is maar liefs 900 jaar oud en 9 meter hoog. Het is een mooi stuk natuur hier. Één grote witte plaat met hoekige vlakken erin. Na het eten vertrokken we weer om verderop te stoppen  waar gaten in de vlakte  zaten. Hier kon je de zoutkristallen zien. Apart! In het water, onder het zout, ontstaan kristallen waar ook kleuren in komen. Het ziet er een beetje uit als kristalstenen, alleen lijken het net plastic blokjes. Van daaruit reden we door richting Uyuni, onze eindbestemming. Hier hadden we nog 15 min. om over het treinkerkhof te lopen. Het stond dus vol met oude verroeste stoomlocomotieven. Daarna werden we gedropt bij het bureau waar we moesten gaan onderhandelen over de prijs. Wij hadden het geluk dat we bij vertrek alleen een aanbetaling hadden gedaan. Ons jongetje ook maar de 3 vrolijke Argentijnen, die niet meer zo vrolijk waren, hadden alles al betaald. Één Argentijn deed het woord en vertelde precies wat er allemaal gebeurd was. Daarna  moesten zij aan de kant en wilde de organisatie eerst met ons onderhandelen. Ze vroegen wat we nog wilden betalen en aangezien we 1/6 deel al betaald hadden zeiden we natuurlijk; NIKS! Dat kon er bij hun dan ook weer niet in. Ons jongetje, die nog geen woord gezegd had, werd ongeduldig en wilde gaan. Daarom werd er iemand bij gehaald die Engels sprak; wel zo makkelijk. Ook werd er een politiemannetje bij gehaald waardoor ons jongetje kwaad werd en zei dat we maar naar het politiebureau moesten gaan. Hij wilde er zeker van zijn dat dit de echte politie is. En inderdaad; het politiebureau was dicht. Goede zet dus! Ons jongetje wilde de deur uit lopen maar werd tegen gehouden. Even later pakte hij een paar flappen uit zijn knip, duwde die in de handen v/d organisator en liep toch weg. Wel lullig voor de Argentijnen want nu konden we geen team meer zijn. Maar goed; ook wij vertikten het om alles te betalen. En zo werd het later en later. De 3 vrolijke Argentijnen moesten ook nog eens de bus van 20.00 uur halen. Ook dit ticket hadden ze al betaald bij deze organisatie. Toen werd ineens duidelijk dat zij nooit geld terug zouden krijgen. In het bureau waar we zaten was geen “Boliviaan” (geld) te bekennen en dus konden zij niks krijgen omdat het er simpelweg niet was. Dus ook zij vertrokken. En zo bleven we met zijn 2-en over. En de man v/d organisatie EN de politieman. Ondertussen waren er enkele onderhandelingen geweest die op niks uit liepen. Nu de rest weg was ging het bedrag ineens weer omhoog wat wel heel belachelijk was. En dus bleven we nee zeggen. Op een gegeven moment werd er gezegd dat onze tassen ingenomen zouden worden. Oke! Wij slapen hier wel op de bank! Uiteindelijk werd er gedreigd dat we de gevangenis in moesten voor 4 dagen. KUT! Is dit nou echt of…………??  Ik geloofde er niet zo in maar om dat te risceren….,voor een verschil van 10 Euro???. NEE! En dus hebben we betaald met een verschil van 5 Euro. Yep, we hebben er toch nog wat af gekregen! Hahgaha! En zo stonden we rond 22.00 uur dan eindelijk buiten.
WELKOM IN BOLIVIA!!
Onze “Lucky llama”…….?? Die hebben we doorboord met cactusnaalden!! VODOO!!

Voor diegenen die nog deze kant op gaan: boek deze trip nooit bij Licancabur!!

Potosi
Vanuit Uyuni zijn we met de bus naar Potosi gegaan; een rit van 6 á 7 uur. Vergeleken bij Argentinië & Chili zijn deze bussen waardeloos maar al met al zijn ze toch nog vrij goed. Potosi is de hoogste stad van de wereld. Hij ligt namelijk op 4060 meter hoog. En dat is dan ook meteen te merken!!! Om in het centrum te komen moesten we een steile weg omhoog lopen…., met je bagage was dat bestwel heavy. Omdat er zo weinig zuurstof in de lucht zit begin je al snel naar adem te happen. Zelfs zonder bagage; zit je ergens dan kan het ook al zijn dat je ineens behoefte hebt aan meer zuurstof en ineens flink moet lucht happen. Eerst maar eens zoeken naar een hotel. Eenmaal boven kwamen we uit bij een YI (youthhostel International) waar we een membercard van hebben. In het algemeen zijn deze allemaal goed en zonder de kamer te zien betaalden we voor 2 nachten. Hadden we dat maar niet gedaan! We kwamen in een klein hokje terecht met 2 bedden waar de veren bijna door het matras EN het laken heen staken. Hmmmmm!! We liepen door het stadje en eigenlijk was het er heel rustig en…….. KOUD! We hebben wat rond geslenterd en bij een bureautje een trip geboekt naar de mijnen. Aangezien het op onze kamer ook steenkoud was gingen we vroeg naar bed; lekker onder de warme dekens. De volgende morgen moest ik op tijd op om naar de mijnen te gaan. Ronald had veel last van kortademigheid i.v.m. de hoogte en ging dus niet mee. Ik moest me melden bij het bureau en daar aangekomen vertrokken we ook snel genoeg. Eerst kregen we speciale kleding aan. Een broek, een jas, rubberen laarzen en een helm met accu en verlichting. Ik voelde me al een echte mijnwerker. Onze 1^e stop was bij kleine winkeltjes waar de mijnwerkers hun waren kochten; gereedschappen, kleding, schoenen, alcohol en natuurlijk dynamiet. Ik waren 3 verschillende soorten dynamiet; uit Peru,Argentinie en Bolivia zelf natuurlijk. Er word verwacht dat je een cadeau koopt voor de mijnwerkers en dus kocht ik een zak met dynamiet. STOER HE!! Daarna kregen we een half uurtje de tijd om over een markt te struinen. Overal zagen we mijnwerkersvolk. Van hieruit reden we naar de werkplaats waar de uit de mijn gehaalde mineralen verwerkt worden; een ware fabriek! Het was best groot en hier konden we zien hoe rotsen vermalen worden, gruis gezeefd word en hoe de mineralen (zilver) verwerkt worden tot exportproduct. Ook konden we hier coca-bladeren kopen. Dit zijn bladeren v/d cacaineplant die hier geheel legaal zijn om te gebruiken. Als je deze bladeren oprolt en in je wang verstopt helpt dit tegen de hoogte. Ik vind het niet zo’n geweldig spul maar het hoort erbij en dus heb ik het genomen. En nu; op naar de mijnen zelf! Vooral dit deel was erg indrukwekkend. We liepen de mijn in en ik kan je vertellen dat het in het echt net zo is als op de t.v.. Smalle gangen waar je bukkend doorheen moet en hoe verder je de mijn in gaat hoe warmer het word. We stopten bij een kruising waar we eerst de mijnwagen moesten passeren. Deze was net vol geladen en ging naar buiten om te lozen. Hier kregen we uitleg over de mijn zelf. Deze mijn had 3 levels en we waren nu aangekomen op het 1^e level. Wij konden ook naar het 2^e level toe. Er werd verteld over de structuur en de manier van werken. Er zijn 2 verschillende soorten mijnen; de privé-mijnen en de coöperatieve mijnen. Bij de privé mijnen heb je een vast loon, vaste werktijden en een goede verzekering voor jou en je familie. In het geval v/d coöperatieve mijn kun je werken wanneer je zin hebt, heb je geen verzekering en verdien je alleen geld als je ook werkelijk mineralen vindt; en dat moet je dan delen met je maten! En zo kregen we een heel verhaal…… De jongste werknemer in deze mijn was 12 jaar jong. Daarlangs is het een feit dat er veel gedronken word tijdens dit werk. De alcohol die gedronken word bestaat voor 96% uit alcohol en ruikt dan ook gewoon naar benzine. In de mijnen bestaan verschillende grotjes waar een gemaakte pop staat. Bij deze pop worden offers gedaan in de zin van caca-bladeren en blikken en flessen alcohol. Er word gevraagd om geluk voor het vinden van mineralen, enz. enz.. Na de uitleg gingen we verder en moesten we door een hele smalle gang naar beneden. Het was echt op handen ben voeten, als een baby, kruipen en deze gang ging vrij steil omlaag. Ik ging 1 meter omlaag en voelde de hitte al naar me toe komen. Doordat we moesten kruipen stuift het zand op en krijg je het moeilijk met ademen. Nu heb je echt een doek voor je mond nodig. Omdat we via deze weg ook weer terug zouden komen paste ik hiervoor; dit zou mij nooit lukken! En dus werd ik door een gids terug begeleid naar de uitgang. Frisse lucht!! Tijdens het wachten op de anderen zag ik de mijnwagen naar buiten komen om hun puin te lozen. Rondom het gat v/d mijn waren overal grote bloedplekken te zien. De zaterdag ervoor was er een ritueel feest geweest. Er werden Lama’s geofferd aan de mijn. De dieren werden vol gegooid met alcohol en coca-bladeren en vervolgens werd ze de nek door gesneden. Het bloed word in het teken van “geluk” tegen de mijn aan gegooid. De kop en de poten worden in de berg begraven en het vlees word natuurlijk gegeten. Even later kwamen de anderen weer naar buiten. Blijkbaar had ik er goed aan gedaan door om te draaien want het was zwaar geweest. Toen werden er dynamiet klaar gemaakt om te laten ontploffen. Ik moet eerlijk zeggen; ik had daar iets meer van verwacht. Daarna gingen we terug naar de stad. Daar had ik met Ronald afgesproken. Om 14.00 uur op het plein en zou hij er niet zijn dan zouden we elkaar die avond in het hotel weer zien. Het was nog vroeg en dus ben ik op het plein gaan zitten. Heerlijk in het zonnetje; mensen kijken. Ronald kwam niet en net toen ik op stond kwam ik een paar meiden tegen die mee naar de mijn waren geweest. Ik ben met hun over gelopen maar even later liep ik Ro tegen het lijf. Met zijn 4-en zijn we wat gaan drinken. Die avond zijn we een cafe-restaurant in gedoken waar we konden blijven zitten; WARM!! Overdag schijnt de zon flink en is het lekker warm.  Maar gaat de zon onder dan word het ook meteen errug koud!  De volgende dag hadden we een taxi geboekt naar Sucre. Luxe!!! Drie uur met de auto. Met de bus is het goedkoper maar voor 1x wilden we het wat comfortabeler hebben. Tenslotte kost deze taxi dan ook maar 4 Euro de man. Maarja…., ten 1^e kwam de taxi 1 uur te laat, daarna moesten nog anderen opgehaald worden en bij het uitstappen in Sucre werd ons nog eens vriendelijk om geld gevraagd terwijl we dit al betaald hadden.

Sucre
De 1^e paar dagen zijn we lekker op stap geweest, hebben we lang in bed gelegen, te veel gegeten en gewoonweg relaxe gedaan.  Sucre is een leuk bruisend stadje; overal zijn mensen maar vooral van 18.00 tot 22.00 uur is het overal druk. Er zijn marktjes, het heeft veel parkjes en iedere dag hoor je wel dat er ergens een feest aan de gang is. Ook ziet het er hier netjes uit; de straten zijn schoon! Sucre leeft denk ik wel v/h toerisme waardoor er hier ook verschillende  (Hollandse) toeristententjes zijn. Ik bedoel restaurantjes en kroegen die vooral door de toerist bezocht worden. Je kunt hier zelfs kroketten en bitterballen bestellen! En wat vooral het fijne van deze plaats is……. Het is hier lekker warm! Overdag kun je in je t’shirt lopen en in de avond heb je slechts een trui nodig! HEERLIJK!! Voor gisteren hadden we een hike geboekt; een behoorlijk pittige hike. Helaas moest Ronald alleen gaan want ik lag ziek in bed; gewoonweg TE veel gegeten! Ronald heeft een goede hike gehad die inderdaad redelijk zwaar was. Ze hebben een stukje v/d incatrail gelopen, grotten gezien met mooie uitzichten. Ze hadden een leuke groep van 6 man en hebben lol gehad. Toen ik eenmaal uit bed was, was het al zo laat dat ze weer terugkwamen. Samen zijn we nog wat gaan drinken en daarna snel weer terug naar bed; ik om uit te zieken en Ro omdat hij uitgeteld was. Vanmorgen zijn we naar de wekelijkse markt geweest in Tarabuco; één v/d grootste markten in Z-Amerika. Nou dit viel dus een beetje tegen……., zo groot is hij ook weer niet! Maar….., lekker wat rond geslenterd en nu, nu zitten we weer in de kroeg om dit on-line te gaan zetten. Vanavond gaan we naar een lokale dansshow en morgen vertrekken we met de bus naar Santa Cruz……………….

1 Euro                                                                  9 Bolivianen

Maaltijd                                                              35 Bol
Hotel (2 pers.)                                                 80 Bol
Marlborro                                                          12 Bol
Bier 500 ml.                                                       10-17 Bol
---------------------------------------------------------------------------------------