Bolivia 2

Football
Yeeeeechaaa….! Nederland staat in de halve finale! En hopelijk winnen ze morgen en dan staan ze in de finale. Ja zul je zien…. gaan we wereldkampioen worden, en dan net in het jaar dat wij die oranjegekte niet mee kunnen maken!! Damn!! Maar toch hopen we dat, dat gaat lukken NATUURLIJK!! Geniet allemaal van de oranjekriebels…. Dan hopen wij dat we ook een plekje met veel Hollanders kunnen vinden! En ALS we winnen……….. HAVE FUN!!

Bolivia 2

10 juni 2010
We zijn  wat langer in Sucre blijven hangen. Dit omdat ik toch zieker was dan ik verwachtte; eerst maar even goed uitzieken dus! Van daaruit hebben we de bus gepakt naar Santa Cruz. Sindsdien trekken we met Stewart & Rachel op. Ronald heeft hun tijdens de trekking in Sucre leren kennen. Ook zij waren ziek en vertrokken zodoende tegelijk met ons richting Santa Cruz. Dit is eigenlijk gewoon een grote stad en hier valt verder dan ook niet veel over te vertellen. Hier zijn we toch 2 nachten gebleven voordat we de taxi genomen hebben naar Samaipata. Dit is een klein dorpje; bij aankomst stelden we onszelf echt even de vraag wat we hier eigenlijk gingen doen…..? Maar Samaipata ligt midden tussen de bergen van waaruit je alle kanten op kunt en ook ligt het tegen het N.P. Amboro aan. Ook blijkt het een klein maar charmant dorpje te zijn.  Hier hebben we 2 trekkingen gedaan. De 1^e trekking was “Bella Vista”. Dit was een superdag! We moesten eerst een uurtje rijden om van daaruit onze klim te beginnen. Bij de start wees onze gids ons de bergtop aan waar we heen gingen, wat een steile bergklim zou zijn. En dat was het ook! Het was een uitdagende tocht die nu voor de 3^e keer gelopen werd. Nouja, lopen….? We moesten echt wel klimmen. Iedereen kan het doen maar er moest echt wel met handen en voeten gelopen worden. We liepen vooral over graspollen en rotsen die redelijk steile berg omhoog. Geregeld keken we de afgrond in wat duidelijk betekende; niet uitglijden hier…..!! Er was zelfs een stuk wat ik voor mezelf te link vond en dus liet ik me met een touw vastbinden om meer veiligheid te hebben. Achteraf viel het reuze mee en was het touw niet nodig geweest (WATJE!!), maarja..! Terwijl we liepen en klommen hadden we geweldige uitzichten. We keken kilometers ver over steeds weer nieuwe bergtoppen heen. Eenmaal bovenop de berg konden we hier tijdens onze lunch van genieten. En toen weer naar beneden. Ook hier weer een paar “tricky moments”. Er moest gesprongen worden vanaf zo’n 2 meter hoog en later was het touw nodig voor een stukje afdaling. Het was hier zo steil dat we op onze kont al schuivend naar beneden moesten. Met de hakken in de grond en één hand aan het touw, wat hier echt wel nodig was! Ikzelf ben dus achter Ronald aan gegaan zodat ik met mijn voeten in zijn rug al zakkend naar beneden kon gaan. Nu kwamen we in bosjes terecht waar we ineens een vochtige omgeving hadden. We waren met 8 man en er kon weer gekletst worden. Deze organisatie bestaat uit 3 mannen die alle 3 prettig gestoord zijn. Een Oostenrijker, een Duitser en een Hollander waarvan de laatste twee nu erbij waren. Hun humor was echt geweldig! De 2^e trekking waren we maar met zijn 4-en. Ook dit was een mooie trekking. Heel rustig en anders, maar ook mooi. We gingen naar het “Fern Forrest”. Dit is een omgeving waar je van de ene soort vegetatie in de andere over gaat. In het begin zagen we nog grote cactussen, vlaktes en landbouw en later reden we door bossen en onze trip eindigde met een hike door the jungle waar het vol stond met grote vaarn-bomen. Erg mooi!

In de avonden waren we natuurlijk in de kroegjes te vinden wat hier erg gezellig was. Ook Stewart & Rachel waren van de partij. We hebben lekker gedanst en natuurlijk gezellig gekletst. Aangezien Stewart doof is word praten in een kroeg ietswat moeilijker maar m.b.v. pen en papier is ook hier een oplossing voor. Vanuit Samaipata zijn we weer terug gegaan naar S.C. en hebben we hier 1 nacht doorgebracht om vervolgens de bus te nemen naar Trinidad. En daar zijn we vanmorgen aangekomen. Vandaag hebben we hier wat rondgelopen en geïnformeerd naar de mogelijkheden…..

21 juni 2010
De volgende morgen hebben we eerst de bus genomen naar een Indianendorp zo’n 50 km. verderop. Dit viel heel erg tegen; er was geen Indiaan te bekennen! Ook in het dorpje zelf was geen zak te doen. We waren al blij dat we ergens wat konden drinken! Het plan was om hier een brommer te huren, maar waar….? Toen kregen we de tip om naar een ander hutje te gaan, daar hadden ze een microfoon; zo gezegd zo gedaan. Via de microfoon werd een oproep gedaan en al snel kwamen er een paar jongens aanrijden die wel wat Bolivianen wilden verdienen. En zo hadden we, voor weinig, 2 brommers ter beschikking. Het was zo’n 15 km. rijden over zandwegen om tot in de kleine dorpjes in de jungle te komen. Kleine dorpjes bestaande uit een stuk of 10 rieten huisjes. Hier leven de mensen nog bijna net als vroeger; alles word uit de jungle gehaald. Materialen en ook veel van het eten. Het is interessant om te zien en leuk om kennis te maken met de mensen, maar na 1 uurtje heb je het wel gezien. En dus gingen we weer terug naar het dorp om de brommers terug te brengen en een bus te pakken terug naar Trinidad. De volgende dag hebben we gelambald en de dag daarna vertrokken we voor ons geboekte jungletrip.

Jungletrip
Dit was een trip van 4 dagen. We vertrokken met de boot over de rivier en vaarden over de rivier……. Eigenlijk kan ik korter zijn; deze trip viel een beetje tegen! In deze 4 dagen hebben we veel gevaren, zo’n 3 uur door de jungle gelopen, veel gevaren, veel gegeten, veel niks gedaan, veel gevaren, nog meer niks gedaan, 2 uur gevist naar piranja’s en weer niks gedaan. Qua dierenleven hebben we ook niet echt veel gezien; een paar verschillende vogels, 1 krokodil en….. de zoetwaterdolfijn!! Wel kregen we uitleg over enkele bomen die genezende werkingen hebben of waar je water uit kunt drinken. ’S Nachts sliepen we bij lokale mensen bij een rieten hutje in de jungle. Er werd een zeiltje neer gelegd, matrasje erop en daar overheen werd een muskietennet gespannen en dat was dan ons bed. We lagen dan ook echt tussen 19.00 en 20.00 uur al in bed. Het is hier al vroeg donker en als het eenmaal donker is word je echt helemaal lek gestoken door alle muggen! Dan waren we blij dat we onder ons muskietennet konden kruipen en op onze harde matrasjes konden gaan liggen. Daarbij zijn Rachel en Stewart niet de meest spraakzame mensen.  Al met al waren we erg blij dat we weer terug waren in Trinidad.

Vanuit Trinidad zijn we met de bus naar Rurrenabaque gegaan; het ideale startpunt voor een trip door de jungle en/of pampas. Één ding was zeker; door de jungle wilden we niet meer! We hebben ons hier laten informeren maar eigenlijk hoorden we niks nieuws! Een jungletrip hadden we net achter de rug en de pampastour was eigenlijk hetzelfde als in de pantanal in Brazilie. Mooi, maar niet erg actief! Aangezien we eigenlijk al dagen op onze luie reet zitten waren we echt toe aan iets  actiefs. En dus hebben we hier geen trip gedaan en besloten we om door te bussen naar La Paz. De bus vertrok pas ’s avonds waardoor we overdag lekker konden zwemmen. Dit was echt heerlijk, en lang geleden! En NODIG!! Het is hier ERRUG heet, pfffffff…..!

La Paz
Vanmorgen zijn we, na een busrit van 17 uur, aangekomen in La Paz. De ligging van deze stad is midden in de bergen en ze ligt dan ook op bijna 3700 mtr. hoogte. Het is dus meteen weer een stuk koeler en ook merken we meteen dat je zo hoog zit; kortademigheid. La Paz is een leuke stad om doorheen te banjeren. Het is dan ook een levendige stad; overal staan kraampjes met verkoopwaar. Niet alleen op de marktjes zelf, maar ook langs de straten. Natuurlijk kun je er dan ook alles kopen. De mensen zijn heel variërend; van moderne Bolivianen tot de Andes-mensen die in hun klederdracht wonen en natuurlijk de blanke toeristen. Alle wegen lopen hier steil omhoog of omlaag en als je omhoog loopt dan krijg je een mooi overzicht over de stad. De stad is zo groot als je weg kijken kunt en er tussenin zie je de zandige bergen liggen. Hoe hoger je loopt hoe gevaarlijker het word; zo werd ons , door de lokale bevolking, sterk afgeraden om nog verder omhoog te lopen want we kwamen in een gebied waar moorden gepleegd werden….. (nouja..!) Natuurlijk  zijn er ook weer verschillende kerken e.d. te bezichtigen en twee kleine pluspuntjes van deze stad waren de Nederlandse kroeg (goed om voetbal te kijken!) en de Burger King. Nadeel van deze stad was dat er ontzettend veel dieselfijnstof in de lucht hing door het vele busverkeer; lang leve de roetfilters!!

San Pedro gevangenis
We wilden de gevangenis in! Deze staat bekend om zijn drugsbeleid en het schijnt, vanwege het illegale sercuit, moeilijk te zijn om erin te komen; NOT!! Ik zat op  een stoepje een sigaretje te roken en kreeg zomaar een briefje in mijn hand geduwd….. Wil je de gevangenis in, dan moest je een nummer bellen. Zo gezegd, zo gedaan. Na het contact hadden we een afspraak staan voor de volgende dag. Om 12.30 uur zouden we bij de kerk opgepikt worden door de vrouw die we gesproken hadden. Helaas had Ronald last van zijn maag en zodoende ging ik alleen. Om 12.45 uur was er nog steeds niemand en net op dat moment kwam er een andere vrouw naar me toe met weer een briefje over de gevangenis; Of ik er morgen heen wilde gaan? Yep, ik wil ber graag heen. Niet morgen maar nu! En zo liep ik 3 minuten later achter haar aan richting de gevangenis. Ze vertelde dat er een hele groep toeristen was die er nu naar binnen gingen en dat het veilig was en dat er 200% security aanwezig was en….. blablabla! Even later stond ik voor de ingang v/d gevangenis waar geen toerist te bekennen was. Ik moest mijn camera inleveren wat eigenlijk niet zo’n prettig gevoel was. Maar ik wilde deze kans ook niet voorbij laten gaan en leverde deze dus in bij een klein hokje aan de zijkant. Daarna werd ik richting de ingang geduwd en kon ik doorlopen. Maar……., ik was nog steeds alleen! Ik strubbelde een beetje tegen en riep vaag wat over andere toeristen. Nee, ik hoefde me geen zorgen te maken want mijn gids was een zwarte gevangene man en stond me achter de poort al op te wachten. Ik voelde me ineens heel klein en echt niet op mijn gemak. Achter de poort stond het vol met gevangenen die aan het roepen waren en zo ook een zwarte man. Ik kreeg een duw v/d vrouw en zo werd ik de poort door geloodst en stond ik in no-time binnen. Ik volgde de man, tussen al het volk door, naar een klein kamertje boven waar ik eerst moest tekenen. Daarna begon de rondleiding. Ja, er was inderdaad 200% beveiliging; ik liep met de gids en nog twee mannen; 1 voorop en de ander achteraan. Toch voelde ik me nog steeds erg ongemakkelijk en ik baalde er nog meer van dat Ronald er niet bij kon zijn. Maar we waren de trap nog maar net af en er werd wat geschreeuwd. Er kwamen nog twee toeristen aan en die zouden mij vergezellen; YES!!! Dus gingen we weer naar boven om op ze te wachten waar zij eerst moesten tekenen voordat de tour begon. Het was een stel uit Ierland en ik was echt opgelucht dat ik niet meer alleen was. Daarna begon de rondleiding. Onze gids was van oorsprong een Afrikaan die zeer slecht Engels sprak. Gelukkig kon de Ier hem wel redelijk verstaan en hij vertaalde dit dan weer. Het was een indrukwekkende rondleiding……
Deze gevangenis is opgedeeld in 7 gedeeltes van arm naar rijker. Op het moment dat je in de gevangenis terecht komt krijg je een bed in een zaaltje waar je met meerdere personen slaapt. Daarlangs kun je, je eigen hok huren. De goedkoopste (kleine) kamer huur je vanaf 150 Dollar en hoe groter je kamer hoe duurder. Dit kan oplopen tot 1000 Dollar p/m. Iedere afdeling heeft een leider die iedere 2 jaar democratisch gekozen word. Deze leiders bespreken de gang van zaken weer door met het gevangenishoofd; een vergadering die maandelijks plaats vind. In deze gevangenis wonen zo’n 2500 personen waaronder 150 vrouwen en 450 kinderen. Ze mogen gewoon onbeperkt bezoek ontvangen. Het is zelfs zo dat bijv. de vrouw vrijdags op bezoek komt en zondags de gevangenis pas weer verlaat. Er is een sportveld en er zijn verschillende pleinen waar ze buiten kunnen zitten. Ook zijn er veel winkeltjes en zelfs restaurantjes. Je kunt er werkelijk alles kopen! Gewoon gezellig een biertje drinken, een jointje roken of andere middelen gebruiken is hier ook geen probleem. Natuurlijk krijgen ze eten vanuit de gevangenis zelf maar vaak is dit erg slecht waardoor de meeste gevangenen in een restaurantje gaan eten. De eigenaars hiervan en v/d winkels hebben vaak een vrouw die buiten de gevangenis de inkopen doet om de voorraad op peil te houden en dit heel eenvoudig binnen de muren brengen. Er was zelfs een toeristenwinkeltje met eenvoudige souvenirs! De gevangenis zelf is niet goed onderhouden en dus in slechte staat; je loopt over half rotte planken en verroeste ijzeren trappen. Er zijn natuurlijk gewoon douches en wasbakken. Iedereen hangt er wat rond te hangen of zit voor de t.v. want ja, ook die zijn er! Er zijn genoeg mensen die hier vrijwillig binnen zijn. Bedenk je eens in; manlief zit in de gevangenis en betaald maandelijks 150 Dollar voor een kamertje. Vrouwlief zit thuis zonder inkomsten en gaat dan dus maar bij manlief wonen; geen probleem! En daar komen de 450 kinderen dus vandaan. De meesten worden in de gevangenis geboren en krijgen hierdoor gratis scholing binnen de muren. Ook worden de kosten voor de doctor en/of tandarts betaald door de overheid. Al met al gaat het er vredelievend aan toe. Deze gevangenis is net een klein dorp!! ECHT….!! Ik ben blij dat Joran v/d Sloot niet hier in Bolivia vast zit maar in Peru (hoop dat het daar beter is). Wat het drugsbeleid betreft; alles kan!
De rondleiding duurde zo’n 2 uur. Ja, het was indrukwekkend, maar ik had er wat meer van verwacht. Achteraf heb ik blijkbaar toch de verkeerde tour gehad. We hoorden van anderen die hier geweest waren dat ze echt met de gevangenen zelf hebben zitten kletsen en verhalen te horen kregen over……….. maar goed! Aan het einde kon ik mijn camera gelukkig weer ophalen.
Samen met de Ieren alles nog eens doornemend zijn we terug gelopen naar het centrum. Eerst ben ik Ronald maar gaan vervelen en daarna ben ik naar de Nederlandse bar gegaan om voetballen te kijken. En wie zaten daar…………. Team Holland! Ken je ze nog? De meiden die we tijdens het lopen van de “W” in Chili iedere keer tegen kwamen. Heeey…., biertje!? Die avond ging Ronald gelukkig weer mee om wat te eten en kwamen we weer andere bekenden tegen. Zo blijf je geregeld mensen tegen het lijf lopen die je eerder al ontmoet hebt.

De volgende dag voelde Ro zich weer helemaal beter gelukkig want we hadden een trip geboekt naar Tiwanaku. Dit is een oude pre-inca ruïne waarvan word gedacht één v/d grootste pelgrimsoorden te zijn geweest. Vroeger werden hier veel dieren geofferd. Nu nog steeds word deze plek onderzocht en worden er opgravingen gedaan door archeologen. Zo werden er op dat moment botten opgegraven. Er werd ons uitleg gegeven over de zonnetempel en zijn maanden, dagen en jaren. En zo nog verschillende verbeeltenissen.

Isla del Sol
De volgende dag hadden we de bus naar Copacabana aan het Titicameer. Dit was zo’n 3 uurtjes rijden. Na 2 uurtjes moesten we uit de bus om met een pont het meer over te steken. Hier ontmoetten we een Boliviaan. Hij was ook op weg naar het eiland waar hij naar een feest ging om op te treden als DJ. Hij vroeg of wij zin hadden in een feestje en nodigde ons uit. Natuurlijk hebben wij zin in een feest!! En zo zaten we een paar uur later op een boot vol hippies, op weg naar het midden v/h eiland Isla del Sol. Bij aankomst gingen we eerst naar een hostel om een kamer te regelen. We hadden geluk, er was nog een kamer. Er was geen sleutel v/d kamer, maar we hadden een bed en daar ging het om. We waren bij een heel klein dorpje aan een verlaten strand. Het was lekker weer en we konden nog even genieten v/d mooie omgeving. Even later kwamen er nog verschillende toeristen aanzetten en aangezien er een tekort was aan kamers en bedden hebben we onze kamer gedeeld met twee Hollandse meiden. Na alles geregeld te hebben gingen we rond 19.00 uur naar het feest. Het was op een mooie locatie bovenop een heuvel. Je keek zo over het strand en het water heen en het was volle maan (toeval…??). Er was een kampvuur, houten zitblokken en er was fluoriserende draad gespannen waar je tussenin kon dansen. Je kon er eten en natuurlijk was er drank te koop. Ja, het was mooi opgezet allemaal. Alleen…….., er waren weinig mensen. TE weinig mensen. Daarbij was het erg koud en de DJ draaide alleen maar techno-muziek, wat niet echt ons ding is. Na een paar uurtjes begon mijn maag te draaien en werd ik echt even niet goed. De grote hoogte (>4000 mtr.) in combinatie met bier en slechter eten bracht zijn tol. Op naar huis dus en naar bed. De Hollandse meiden hielden het ook voor gezien en liepen met ons mee terug. Eenmaal terug in ons Hostel was de deur van onze kamer gesloten; SHIT…., en wij hadden geen sleutel! We hebben gezocht en staan roepen want er was in de verste verte niemand te bekennen. Gelukkig hoorde een buurman ons en hij kwam  vragen wat er aan de hand was. Na ons aangehoord te hebben liep hij weg en even later kwam de hoteleigenaar aanlopen. Tja wat nu?? Ook hun hadden geen sleutel van dit slot (raar?!!). Hun dochter was erbij en zij werd in het raampje v/d badkamer geduwd; ze moest er maar doorheen klimmen. Maar dit raampje was wel niet zo klein…. en het meisje van een jaar of 7 durfde niet. Ronald begon al aan wat ramen te wrikken en ook de eigenaar zelf ging zijn tools halen. En het duurde en duurde, het lukte echt niet. Uiteindelijk werd het jonge meisje nogmaals in het raam geduwd en nu lukte het haar om er doorheen te komen. Eindelijk…… een bed!!
De volgende dag gingen we weer terug naar Copacabana. Rond 10.00 uur kwam er een boot. Vol geladen met grote boxen en ons feestvolk kwamen we weer aan op het vaste land. Na het inchecken in een hotel hebben we hier rond gelopen. De dag erna vertrokken we met een bus naar Puno, Peru.

1 Euro                                                                                                 8,2 Bolivianen

Maaltijd voor 2, incl. drank                                                        80 Bolivianen
Maaltijd lokaal  voor 2                                                               50 Bolivianen
Bier 500 ml.                                                                               10 Bolivianen
Hotel (2 pers.)                                                                            50-80 Bolivianen
Marlborro                                                                                   12 Bolivianen

---------------------------------------------------------------------------------------------------