Laos

Laos

15 november 2009

Don Det
De grensoversteek van Cambodia naar Laos stelde echt niks voor, ze keken niet eens naar onze tassen. Okay dus. We gingen meteen door naar Don Det in het zuiden van Laos. De Mekong-rivier is hier wel 14 km. breed en gevuld met kleine eilandjes en zandplateau’s; The 4.000 Islands ofwel Si Pan Don. Don Det is één van deze kleine eilandjes en is d.m.v. een oude brug verbonden met een 2^e eilandje Don Khon. Hier hebben ze geen vaste stroom. Ze hebben generators die ’s avonds aan gaan van 18.00 tot 22.00 uur. Wij zijn te voet op pad gegaan om deze twee eilandjes te verkennen. Hier zie je een stukje echt Laos, zoals het altijd geweest moet zijn. Kleine hutjes, rijst- en andere oogstveldjes, kids die aan het spelen zijn, huisjes die gebouwd worden, jungleachtige stukken, mooie natuur, enz. Erg mooi om te zien. Vroeger heeft er een spoorlijn gelegen waar een trein goederen over vervoerde van de ene naar het andere eiland, vandaar de brug. De oude locomotief, die sinds de 2^e wereldoorlog niet meer gebruikt werd, staat er nog steeds. Op het 2^e eiland zijn grote watervallen te zien. Deze is niet hoog maar wel erg breed en heeft dan qua watervolume de grootste hoeveelheid waterdoorstroming van Zuidoost Azie. Waar je ook kijkt, je ziet overal wel een stroompje naar beneden komen. Erg mooi. Een stukje verder op het eiland was een (gemaakt) strandje van waaruit de boot vertrekt om de zoetwaterdolfijn te kunnen zien. Helaas voor ons zijn ze in deze tijd niet zichtbaar en had het dus geen zin om deze boottrip te maken. We liepen door jungleachtige bossen met allerlei kronkelende bomen. De bomen zelf waren dan weer begroeid met andere struiken, erg mooi. Ronald moest naar de w.c. maar kwam ondanks dat toch al snel de bosjes weer uit rennen; bloedzuigers zaten er! Hij zag ze gewoon naar hem toe komen kruipen en had inderdaad al 4 bloedzuigers op zijn voeten zitten. We hadden bij de jungletocht gehoord dat het het beste is om ze van je af te branden en dus pakten we snel een sigaret om dit te doen. Je zag ze gewoon uit elkaar spatten en kon ze vervolgens dus gewoon van je af slaan. Niks aan de hand dus, maar toch een akelig idee. Het was al laat en dus op naar een restaurantje om wat te eten. Hier duurde het erg lang voordat we ons eten hadden waardoor we niet veel tijd meer hadden om voor het donker (18.00 uur) terug te zijn bij onze hut. In de pas dus. Maar we liepen eerst een stukje verkeerd waardoor we een stukje door de struiken moesten om op het goede pad te komen. Eenmaal door de struikjes heen gebaarde een vrouwtje dat ook hier bloedzuigers zaten. Eerst maar even checken dus. En ja hoor, dit keer hadden ze mij te pakken. Gek eigenlijk hoe snel ze op je zitten. Dus hebben we maar weer een sigaret op gestoken om ook deze weg te branden. Terwijl we daar stonden zag je de bloedzuigers gewoon naar je toe komen kruipen. Ze bewegen als een rups, maar het gaat best wel snel. Ronald zijn teen was nog steeds aan het bloeden wat wel weer vreemd was. Eenmaal verlost van deze diertjes hebben we de pas erin gezet om voor het donker thuis te komen. We liepen nu over de oude spoorweg want dit was de korstste weg terug. Deze liep midden tussen de vele rijstvelden door waar mensen hier en daar aan het oogsten waren en ossen zichzelf aan het baden waren. Door de schemer die al inviel kreeg je een mooi uitzicht. We haalden het voor het donker om weer over de gebaande paden te lopen maar het laatste half uur liepen we in het donker. We waren dan ook blij om weer terug te zijn in ons hutje waarna Ronald (nog niet geheel hersteld) meteen naar bed ging. We sliepen in een klein hutje, geheel gemaakt van bamboo. Het had 4 kleine ramen waardoor het goed kon luchten en een eigen douche en w.c.. Op onze veranda hingen 2 hangmatjes waardoor het echte relaxe-gevoel gecreëerd werd.

Na het eten hebben we samen nog wat gedronken in een leuk barretje. Aangezien de generators om 22.00 uur uit gaan is het in de barretjes en restaurants dan ook afgelopen. Ikzelf ben daarna nog naar het strand gegaan, waar een kampvuur gemaakt werd. Er werd gitaar gespeeld en onder het genot van een (nog snel gekocht) biertje werd er lekker gekletst.

Pakse
Een leuk en gezellig uitziend stadje. Hier hebben we niet veel gedaan. Een beetje door dit stadje gelopen, gewoon relaxe. Dit was meer een tussenstop om de reistijd niet te lang te maken en om tot rust te komen. De 2^e avond was wel bijzonder. We zaten op onze kamer en hoorden live muziek. Heeey, laten we eens een kijkje nemen. Eenmaal daar waar het te doen was bleek er een lokaal feestje aan de gang te zijn. Can we enjoy you?? Yesyes, of course! En zo zaten we op een paar matten tussen de Lao-aanse jeugd in. Blijkbaar had iemand zijn studie afgerond, en dat werd dus gevierd. Op de grond lagen verschillende matten waar iedereen op zat; wel je schoenen uit doen! Daarachter zaten de ouderen op plastic stoeltjes en tafeltjes. Er stond een synthesyser en er werd gezongen. Geen karaoke maar uit het hoofd en gelukkig niet vals! Er stonden kratten bier en emmers met ijs. Eerst werd je glas gevuld met ijs en dan werd het lauwe bier erbij geschonken. De jeugd drinkt qua tempo rustig, maar als ze het glas bier aan de mond zetten gaat het glas ook in 1x leeg! Onze glazen werden continu bijgevuld. Eerst werd er gedanst door de ouderen, in een kringetje achter elkaar aan lopend en man naast vrouw. Een beetje bedeesd gedans. Laterna begonnen ook enkele jongeren te dansen en uiteindelijk zijn ook wij opgestaan om de benen los te gooien. Dit vonden ze geweldig en dus kregen we bijna geen rust meer want ze wilden ons zien dansen. Weer wat later werd er eten geserveerd. Shit, vissoep! We hadden beiden geen zin en geen honger maar om niet onbeleefd te zijn hebben we toch maar wat gegeten. We konden niet heel veel kletsen, vanwege hun slechte Engels, maar genoeg om te blijven zitten. Al met al een hele leuke avond!

Thathek
Van hieruit kon je een “loop” maken en dit hebben we dus ook gedaan. We hebben dus een motor (100cc) gehuurd. Geen big bike zoals ze dat hier noemen, maar een scooter-model; nummer 4 kregen we. Echt relaxe!! Voorop zit een mandje waar onze kleine rugzak in paste en de dagrugzak kon tussen Ronald zijn benen in staan. Zo hadden we beiden genoeg ruimte om te zitten. Vier dagen rijden door centraal Laos, echt geweldig! We hebben zo’n 560 km. gereden, dus gemiddeld zo’n 140 km.per dag gereden, wat erg relaxe was! De route was ontzettend mooi en variërend.
Op de route v/d de 1^e dag lagen verschillende grotten die je kon bezichtigen. De 1^e grot waar we heen wilden gaan konden we niet vinden. Zoekende kwamen we uit bij een meertje tussen de bergen waar je lekker kon zwemmen. Verder rijdende kwamen we uiteindelijk dan toch bij de grot die we zochten. In een hoekje tussen de bergen ging een trapje omhoog die ons bracht bij de stalachtieten en -mieten. Er stonden buda’s en overal hingen vlaggetjes. Deze hele regio is een soort van bedevaartsoord voor de mensen in Laos, vanwege de vele grotten. Van daaruit zijn we door gereden naar een 2^e grot. Deze was erg groot en je moest er dan ook voor betalen om hem te zien. Na wat gegeten te hebben zijn we vertrokken richting onze eindbestemming voor die dag. Het was nog zo’n 4 uur rijden, maar gewoon relaxe met zo’n 50 km/uur. De omgeving is daar zo mooi. Het eerste stuk reden we tussen de limestone bergen door, veelal zwarte bergen met spitse punten erop. Later die dag reden we langs een rivier op met mooie uitzichten Eenmaal over een dam heen gingen we omhoog de bergen in. Met de vele s-bochtjes kropen we omhoog, misschien met zo’n 15 km/uur. Lachen!  De weg ging over op zandweg ofwel kiezelweg en deze werd rood. Het werd erg stoffig, zelfs de planten en bomen langs de weg waren rood van al het stof. Eenmaal boven stond alles onder water. In Laos word gewerkt aan het zelf produceren van elektriciteit. Voor eigen gebruik natuurlijk, maar het is ook de bedoeling om uiteindelijk stroom te kunnen leveren aan Vietnam, Cambodia en China. Om dit te bereiken worden hele gebieden onder water gezet waardoor complete dorpen geëvacueerd moeten worden. Hoe dan ook het geeft een supermooi effect! De weerspiegeling van de bomen en struiken in het water geeft een aparte sfeer.
Uiteindelijk bij het Guesthouse komen we nog 4 bikers (!!) tegen. Twee mannen uit Esland, een Fransman en een Hollander. Het werd een gezellige avond. Met zijn zessen een avondje bierelieren bij kaarslicht. Yep, hier was geen stroom en dus ook geen koud bier. Het bier in de koelkast was dus warmer dan buiten de koelkast. Wat de koelkast betreft, die was de volgende morgen leeg! Wat er ook niet was, was ontbijt, de volgende morgen. Duidelijk minder, maar het is eenmaal zo. En dus vertrokken we de volgende morgen met een lege maag richting Pak Sao. Met 5 brommers achter elkaar kregen wij weer het echte Hustler gevoel. De eerste 50 km. waren echt super om te rijden! Deze weg was alleen maar stof happen! Zoals ook eerder, maar nu NOG meer, was alles rood van het stof. De vegetatie wat vanaf de weg zo’n 3 a 4 meter af was, was zelfs nog rood van het stuivende stof. De weg was één en al kuil, gat, hobbel enz. Keek je even niet op de weg dan werd je beslist gelanceerd door een onvoorziene kuil. Ook kwam er geregeld verkeer langs; van die grote trucks met gigantische bomen op zijn aanhanger, dan zag je 2 min. helemaal niks! We gingen dan dus ook niet hard vooruit, we hebben er zo’n 3 uur over gereden. Ook was het niet echt goed voor de motoren. Onze Eslanders hebben in totaal 3 schokbrekers en 2 banden vervangen. Wij hadden mazzel en hadden een geheel nieuwe motor die zelfs nog ingereden moest worden. Eenmaal in het stadje kon je naar de hotsprings; echter deze stond droog! Hier splitsten onze wegen zich. De Fransman en Hollander deden deze route in 3 dagen i.p.v. 4 en moesten dus sneller gaan en de Eslanders bleven achter vanwege de gemaakte brokken. Wij hadden alle tijd en draaiden zodoende een zandweg in om maar te zien waar we uit kwamen. Dat was dus bij een dorpje in the middle of nowhere. Een arm dorpje waar we even doorheen gelopen zijn om weer terug te gaan naar de doorgaande weg. We moesten weer kruipend over een slingerende bergpas heen om vervolgens in een nieuwe vallei terecht te komen. Vrij vooraan lag er een vrachtwagen op zijn kant die ze weer rechtop aan het zetten waren. Onderweg waren er verschillende vieuwpoints waar je kon genieten van de mooie uitzichten. Eenmaal aangekomen bij de plaats van overnachting voor de 2^e nacht besloten we door te rijden naar de Kongor grotten. We moesten wel voort maken want het was nog 42 km. en bijna donker. Maar gelukkig bleek het een goede weg te zijn en haalden we het om voor het donker daar te zijn. Toevallig kwamen we in hetzelfde guesthouse als de Fransman en Hollander zaten en dus werd het weer een gezellige avond.
De volgende morgen gingen we naar de grotten. Deze was 7 km. lang. We gingen op een bootje en moesten verschillende keren uitstappen om 4 m. verder weer in te stappen. De boot moest dan over een zandbank heen getild worden. Op zich; no problem maar het was pikkedonker dus soms best lastig. Vrij in het begin van de route kon je uitstappen om de stalachtieten en -mieten te bezichtigen. Verder was het een tocht door het donker wat juist ook wel weer wat had. Na deze grotten zijn we terug gereden naar overnachtingsplaats 2. De watervallen die hier waren moest je blijkbaar met een gids boeken en bleek een dagtrip te zijn. Helaas, daar waren we te laat voor. Dus zijn we op zoek gegaan naar water om te zwemmen. We wilden onszelf verwennen door een doosje cashewnoten (die erg duur zijn!) te kopen en wat te drinken. Toen we een verkoelende duik hadden genomen in de rivier kwamen er twee schoolmeisjes nieuwsgierig kijken naar wat we aan het doen waren. Eenmaal in contact boden we haar een cashewnoot aan; ze pakte meteen het hele bakje. Shit, daar gaat onze dure verwenning!
De volgende morgen vertrokken we op tijd voor het laatste stuk van deze route. Het was vrij snel duidelijk dat we zeeën van tijd hadden en dus gingen we op zoek naar een waterval met (vleermuizen) grot. Eenmaal v/d verharde weg af zou het nog 35 km. zijn. Na een kilometer of 10 ging onze band kapot; shit! Met twee man op de motor en door rijden zou de band helemaal stuk gaan en dus zijn we terug gelopen naar het laatst gepasseerde dorpje. In de felle zon liepen we zo’n 1,5 km. om daar de band te laten maken. Eenmaal bij de bandenplakker kwamen er natuurlijk kinderen kijken wie we waren. De band was gemaakt en we gingen voor poging 2. We vertrokken, maar na een paar km. begon de band alweer slap te worden. We zijn meteen weer omgedraaid om te voorkomen dat we weer moesten lopen. Terug bij onze lokale vriend heeft deze de band gevulcaniseerd. Okay; nu zal het wel goed zijn en dus gingen we voor de 3^e poging. Nu kwamen we al een stuk verder maar de weg werd steeds slechter en slechter. Gaten, kuilen en hobbels, steil omhoog of midden door de modder heen. We hoorden de motor geregeld kraken omdat hij de grond raakte. Ronald heeft 2x de stang van de achterrem moeten terug buigen (stampen) om hem nog te kunnen gebruiken; het terrein werd te grof voor deze motor. Even dachten we nog; schijt aan de motor, dan maar kapot, want het was wel een gave tocht! Toen ook de band weer slap werd en het idee dat we 20 km. moesten lopen met de motor EN hoeveel het zou kosten om de motor te laten maken zijn we toch maar omgedraaid. Onze lokale bandenplakker zag ons aankomen en begon te lachen. Hij wou een kompleet nieuwe band op onze motor zetten maar we hebben de band met lucht gevuld en zijn door gereden. We hoopten dat we het met deze band nog zouden halen tot we weer terug in Thathek zouden zijn wat tenslotte nog maar zo’n 30 km. zou zijn. Maar die vlieger ging natuurlijk niet op! We hebben de band nog een keer bijgevuld en toch werd hij weer snel slap. Toch maar laten maken dus! Toen we een ‘goede’ bandenplakker gevonden hadden bleek er een spijker van zo’n 3 cm. In de band te zitten; gek he, dat je band 3x kapot gaat! Uiteindelijk kwamen we moe en gebroken aan in ons guesthouse.

Vientane + Luang Prabang
In Vientane zijn we 1 nacht gebleven; puur omdat we te moe waren om met de lokale bus (’s nachts) door te reizen naar Luang Prabang. Hier hebben we een planning gemaakt voor Luang Prabang. We gaan een motor huren en een dag of 6 rond rijden in de omgeving. De omgeving hier is ontzettend mooi. We hebben nog niet veel gezien, maar wat we gezien hebben; WAUW!! Het is in deze omgeving één en al berg. Niet ééns eens bijzonder hoog (1200-1800 m.) maar zeker zo mooi! Alles maar dan ook alles is begroeit! ALLES, behalve de weg waar je over rijdt. Natuurlijk is er hier en daar een dorpje (waar minority-people are living) en dus de eerste 8m. vanaf de weg is dan zand en bamboo-huisjes, maar alle rest is groen! De wegen slingeren dan ook steil naar boven of steil naar onderen met s-bochten door deze bergen heen. De route die we gaan rijden brengt ons naar Phonsovan waar de mysterieke kruiken liggen, de hoogste berg van Laos en ook rijden we door National Park heen; een mooie route dus!

21 november 2009

We wilden dus een motor huren maar door de airco v/d nachtbus kreeg Ronald de griep. Shit, eerst uitzieken dus. Ronald ligt in bed en ik kan hem niet helpen en dus heb ik me vermaakt met de computer. Die volgende morgen zijn we vroeg op gestaan om de monniken te zien. Iedere morgen rond 6 uur lopen de monniken door de stad en kun je ze eten geven. Toen we (een half uur te vroeg) aankwamen en met ja antwoorden op de vraag of we voor de monniken kwamen, werden we op een matje neergezet en konden we “sticky rice” kopen  en apart gemaakte bloemenkokers. Niet wetende wat nou precies de bedoeling was hebben we gewacht tot er een rij monniken aan kwam. Snel kwamen de rijstverkopers naar ons toe om uit te leggen dat we iedere monnik een bladergoedje (ook gekocht) samen met een pluk stickey rice moesten geven. Hahgaha sorry Ronald maar jij krijgt het nog druk, want dat lukt mij niet! Zie je Ro al zitten!! Heel heilig, eten geven aan al die heiligen! Er kwamen wel 4 rijen monniken voorbij. Allemaal in hun oranje gewaad met een blikken pot om hun nek. Op het moment dat ze bij je zijn word het deksel gelicht zodat wij (de domme toerist!) er eten in kunnen gooien. En die potten werden echt wel goed gevuld, daar kunnen ze niet 1 dag, misschien wel 3 dagen van eten! Eigenlijk is het gewoon de moderne “heilige” manier van bedelen. Ik had verwacht dat we daarna nog een gebed van ze zouden krijgen (wat Ronald goed gebruiken kan!), maar ook dat ging niet door. Daarbij, de monniken konden niet eens een lachje laten zien! Na deze actie zijn we gaan ontbijten. Ronald, die zich gelukkig al wat beter voelde, zou een extra dag rustig aan doen en ik heb een trip geboekt naar de grotten en de waterval in Luang Prabang.
Het duurde even voordat we vertrokken waren (zoals gewoonlijk bij een geboekte trip) maar een uur later zat ik dan toch op de boot richting de buda-grot. We waren met een klein groepje. Een 4-tal oudere mensen en een jong Iers stelletje waar ik al snel contact mee had. Het was 1 ½ uur varen over de Mekong-rivier, wat een mooie tocht was. We kwamen langs bomen met gigantische wortels die boven het water uit staken, zwemmende kids, vissende mannen en mooie berggezichten. Bij de grot aangekomen stapten we vanuit de boot de rieten loopplank op wat toch een raar gevoel geeft. Het riet zakt natuurlijk een beetje weg in het water waardoor je een zinkend gevoel krijgt. De grot was mooi om te zien, maar niet erg bijzonder. Tenslotte hebben we al een aantal grotten gezien. Maar deze stond vol met budabeelden.  Je kon er eigenlijk maar een paar meter inlopen en ook de 2^e grot was niet geweldig. Maar goed, je bent bezig en ze zijn niet onaardig! Terug op de boot kon ik lekker genieten v/h warme zonnetje. Halverwege stopten we bij de “whiskey-village”. Het leek eigenlijk meer op een “silk village”, want overal hingen zijden lakens te koop (toeristisch he!). Van het whiskey brouwen heb ik niet veel gezien. Ik kreeg een beetje contact met de lokale mensen en dat maakte het een leuk bezoek aan dit dorpje. Van daaruit zijn we terug gevaren naar Luang Prabang.  
Aangezien we laat aankwamen, en ik mij om 13.30 uur weer moest melden voor het vertrek naar de waterval, had ik tussen de middag maar een dik half uurtje. Ik heb ergens wat water gekocht en ben ergens op een rand gaan zitten. Het was meteen duidelijk dat achter mij gehandeld werd. Toen ik kwam aanlopen werd het groepje mannen die achter me zaten gewaarschuwd door een op de uitkijk staande tuktuk-driver dat ik er aan kwam. Er werd wat gesmiespeld en pas toen ze zagen dat ik relaxe een sigaretje ging roken kwam bij hun de rust terug. Er werd gehandeld in drugs, wat hier heel veel voorkomt.
Bijna half 2 en tijd om naar het vertrekpunt te lopen. Oeps, ik was toch een beetje laat! Voor het gebouw waar we zouden vertrekken kwam er al een volle tuktuk aanrijden. Waterfall??? Yes!! Hop in! Okay! En dus ben ik ingestapt. Het was een leuk groepje en al snel zaten we met zijn zessen in gesprek; we kwamen allemaal van Europa. Na een kilometer of 10 begon de tuktuk te stotteren om vervolgens tot stilstand te komen. De driver begon wat te sleutelen en al snel gingen we weer verder; lachen! Maar weer 3 kilometer verder stopte hij weer! Dit keer moest er toch echt geduwd worden, maar dan achteruit! We gingen juist op dat moment bergop! Lachen….!!! Maar helaas, het lukte niet. De tuktuk-driver belde en vertelde ons dat er binnen een kwartier een nieuwe tuktuk aan zou komen. En het was ook nog zo! Ja, 20 min., okay dan!! De kapotte tuktuk moest van de weg af geduwd worden zodat hij niet in de weg zou staan en dit was een erg grappig gebeuren. We stonden op een berghelling; aan de ene kant was de afgrond en aan de andere kant een greppel en de weg was bol. Er werd geduwd maar was hij eenmaal in beweging, dan rolde hij alweer bijna te ver door en moest er weer getrokken worden om de draai te maken. De geluiden die ik (kijkende) dan hoorde waren; push… stop de tuktuk; stop de tuktuk!! Gelukkig ging het allemaal goed! Toen kwam er een derde tuktuk aan rijden en de chauffeurs wisselden geld om ons door te rijden naar de watervallen. Maar de zesde persoon had nog niet betaald en moest eerst betalen om verder te kunnen. En die zesde persoon………, dat was ik! Maar ik had al betaald voor de hele dag en dus ga ik niet nog eens betalen. Al gaat het maar om 3 euro; ik verrek het! En dus ben ik uiteindelijk, na veel bekvechten - de tuktuk-driver gaf ook niet bij-, overgestapt in de tuktuk die terug ging naar Luang Prabang en heb ik nooit een waterval gezien! Damn! Natuurlijk ben ik meteen naar het bureau gelopen waar ik deze trip geboekt had en blijkbaar was de tuktuk waar ik bij ingestapt ben dus niet de goede. Maar……, ik kreeg meteen zonder moeilijk te doen mijn geld terug. Die avond zijn we samen wat gaan eten en hebben we wat rond gelopen.

Schuiver
De volgende morgen stonden we vroeg op om ons klaar te maken voor onze 6 á 7-daagse trip. De dagrugzakken namen we mee en de grote rugzakken stonden gestald bij ons guesthouse. We konden dus niet al te veel mee nemen, aangezien de camera’s (en laders) en de LP e.d. al bijna één rugzak vullen. Dus hadden we ieder één setje droge kleren bij ons, en that’s it!! Ook hadden we een tas met weggeefkleding verzameld (we willen toch van onze kilo’s af!) om in een dorp af te geven. Op naar het motorverhuurbedrijf! We hadden dit 2 dagen geleden al aan gegeven dus nu waren ze blij ons te zien. We kregen onze motor toegewezen; dit keer kregen we nummer 13. En dat hebben we geweten!!
Toen we eenmaal de motor (110cc, scootermodel) hadden bleek de tas met weggeefkleding te groot te zijn. We wilden hem tussen ons in zetten maar dit zit zo onhandig dat we hem meteen afgegeven hebben aan het personeel van ons guesthouse. We hadden deze kleren uitgezocht en wilden deze echt nooit meer mee hoeven te sjouwen; dus weg ermee! Wel jammer, want eigenlijk wilden we deze weg geven in een minority dorp. Daar waar ze de kleding echt kunnen gebruiken! Daarbij krijg je op die manier ook meteen leuk contact met ze. Maar…………..; weg = weg!!
Uiteindelijk vertrokken we rond 10.30 uur en reden we de bergen in. Al snel begonnen de s-bochten met de mooie uitzichten. Regelmatig zijn we gestopt voor een foto-moment. Kinderen die van school af kwamen juichten ons toe en al rijdende moesten we handjeklappen. Sabaidee……….!! Sabaidee…! (wat “hallo” betekent) Erg leuk. Maar hoe verder we omhoog gingen hoe koeler het werd, wat nogal logisch is in de bergen. STOM, daar hadden we niet bij stil gestaan! Het is hier ook zo heet continu, zelfs in de bergen, dat we geen rekening hadden gehouden met een ommezwaai van het weer. Toen we rond 13.00 uur stopten om wat te eten hadden we het beiden toch wel erg fris. We hadden het fris/koud en geen  warme trui en/of regenjas bij ons. Het was toch snel duidelijk dat het verstandiger was om deze 2 ½ uur terug te rijden om onze warmere kleding toe te voegen aan onze bagage. Dom, dommer, het domst!! Het kost ons een extra dag, maar (opnieuw) ziek worden is ook geen optie. En dus zijn we aan de terugweg begonnen.
Al snel begon het te miezelen waardoor het wegdek, na zo’n lange droge tijd, glad werd en dus ging het tempo omlaag. We reden met zo’n 50 km. per uur de s-bochten door en na zo’n 10 km had het voorwiel in de bocht totaal geen grip meer,’net alsof er 100 naaktslakken op dat stukje weg zaten’ en klapbang….. daar lagen we! We vielen beiden op onze zij en gleden een meter of 8 door. Ikzelf had alleen een schaafwond op mijn elleboog maar Ronald had behoorlijk wat bloed aan zijn arm zitten. Eerst maar eens van de weg af. Aan de zijkant hebben we meteen onze medikit erbij gehaald en gekeken naar de wond; het zag er vies uit en ik dacht zelfs even dat ik een stukje bot zag. Maar Ronald had nergens last van en wilde verder rijden. Met de schrik nog in de billen hebben we, omstaande mensen hielpen ons, de wond zo goed mogelijk verzorgd. Een’ local’ kwam al aanzetten met een bladeren van een plant. Hij had deze al fijn gekauwd en deze moesten we op de wond leggen. Dit hebben we uiteraard niet gedaan. Terwijl we daar stonden kwam er een busje de bocht door. Ook deze schoof over het wegdek en belande in de greppel; het was ECHT glad!! Ik had de schrik flink te pakken en wilde dan ook niet dat Ronald met zijn wond door zou rijden. We waren nog zo’n 70 km. van Luang Prabang verwijderd, stonden in the middle of no-where en dus moesten we wel verder rijden! Ook Ronald was erg geschrokken en dus reden we met zo’n 15 km. á 20 km. per uur naar beneden. Het duurde dan ook even voordat we weer in het stadje aankwamen. We wilden meteen naar een ziekenhuis toe maar aangezien ze Ro’s paspoort (nodig bij medische service) bij de motorverhuur hadden en zijn wond niet meer hevig bloedde hebben we eerst de motor ingeleverd. Gelukkig had de motor zelf geen schade en kregen we zonder problemen ons geld terug. En nu eerst naar het ziekenhuis! Shit, er is hier geen ziekenhuis!!! En zodoende kwamen we terecht bij een Chinese doctorspraktijk. Het was meteen duidelijk dat de wond gehecht moest worden en dus begon de doctor met het schoonmaken van de wond. Ronald kreeg een verdoving en er werd begonnen met hechten. Natuurlijk hadden we goed gecontroleerd of de naalden e.d. steriel waren. Yep, gelukkig was dit het geval maar….. een steriele omgeving was het niet.  Ronald moest gewoon met zijn arm op een kastje liggen en het bloed en jodium e.d. droop gewoon over het kastje heen. Ik zal jullie de verdere details besparen maar ik  kan jullie vertellen dat ik verschillende keren op het punt heb gestaan om “STOP…!!” te roepen. Maarja, zelf kunnen we het niet en betere medische zorg is er niet. Doctor…, SLAGER zul je bedoelen!! Daarna kreeg Ronald een infuus en 10 verschillende medicijnen om in te nemen. De volgende dag moesten we terug voor het schoonmaken v/d wond en een 2^e infuus. Jeetje, wat een medicijnen en je weet niet eens wat het allemaal is want alles is in het Chinees en  er is ook geen vertaler. Eigenlijk moest Ronald nog een derde dag terug komen voor weer een infuus maar dit hebben we niet meer gedaan. Je mag er vanuit gaan dat de zorg goed is maar wij hadden hier echt geen veilig gevoel bij. Dus besloten we om zo snel mogelijk naar Bangkok te gaan waar een goed internationaal ziekenhuis is. En dit hebben we dan ook gedaan!

Bangkok
Eenmaal in het ziekenhuis konden we vrijwel meteen terecht bij een goede arts. De wond was TE strak gehecht en er begon al een lichte ontsteking op te zetten. Gelukkig maar dat we hier gekomen zijn! De hechtingen werden meteen los gemaakt en de wond werd goed schoon gemaakt. Nu konden we ook zien dat de wond toch groter was dan we gedacht hadden. Maar hij is nu goed behandeld en staat dus onder controle.  Geen zorgen dus, het geneest dan ook goed!

We LOVE Laos!!
Laos is een erg mooi land. Wat ons meteen opviel is dat het er redelijk schoon is. In een plaatsje of stad staan prullenbakken langs de weg die dan ook gewoon gebruikt worden.  Je ziet dat hier meer bedrijvigheid is. Mensen liggen niet alleen maar op hun gat te liggen; er word ook gewerkt! Gewerkt aan huizen of kantoortjes. Langs de weg zie je ook bedrijven staan; grote fabriekshallen en meerdere kleine bedrijven. Ook in de winkeltjes en/of restaurants  is het duidelijk beter georganiseerd.
Mensen zijn vriendelijk en lachen en er word niet naar jou (de blanke toerist) geld geaast! Laos is duidelijk minder druk bevolkt wat je in het straatbeeld dan ook meteen ziet. Het is nergens echt poepiedruk! Geen druk verkeer of gehaast rijdende bussen en dat is erg relaxe.
De natuur in Laos is heel mooi, vooral in het Noorden. We hebben er niet eens zo veel van gezien maar het was de moeite waard!

Ons is Laos goed bevallen. Het is jammer dat we Noord Laos hebben moeten verlaten maar we willen hier echt nog terug komen om dit af te maken.

Bier 640 ml.                                     10.000 kip

Coca cola blikje                              5.000 kip

Water 1 liter                                      7.000 kip

Sigaretten lokaal                             3.000 kip

Westerse maaltijd                           45.000 kip

Lokale maaltijd                                25.000 kip

2 persoons kamer + van                40.000 - 60.000 kip

2 persoons kamer + airco              120.000 kip

1 liter benzine                                 8.800 kip

-------------------------------------------------------------------------------------------------