Patagonië 2

5 april 2010

Heela everybody! We hopen dat jullie allemaal goede Paasdagen gehad hebben. Nu beginnen voor jullie de regelmatig lange weekenden weer; lekker! Ja, we denken wel met jullie mee…….., meestal komt met Pasen ook het betere weer, weer! Ook lekker dus! We vinden het leuk dat jullie ons nog steeds volgen. Hier weer een nieuw vervolg;

Ushuaia
We vertrokken de volgende morgen (16) dus met het veerpont naar Porvenir. Dit was een boottrip van een dikke 2 uur. De veerpont ging behoorlijk op en neer en het waaide er ontzettend hard. Gelukkig konden we binnen zitten waar gewone busstoelen stonden. Eenmaal a/d overkant waren we dus op het eiland “Tierre del Fuego” waar wegen alleen maar uit kiezel bestaan. We kozen voor de verdere route via een kleine grenspost om zo meer v/h eiland te kunnen zien. Tot onze verbazing zagen we al vrij snel meer heuvels. Wel bleven het kale dorre heuvels. We reden langs de kust af richting de grenspost en het rijden over deze wegen viel nog best mee. Het duurde even maar uiteindelijk kwamen we rond 17.00 uur aan bij de grenspost naar Argentinie. De grensbewakers keken ons eerst raar aan en vroegen vervolgens waar we heen wilden gaan. We hadden Ushuaia al uit ons hoofd gezet, want dit was niet meer haalbaar. “Naar Rio Grande.”, was dus ons antwoord. Al snel bleek dat dit niet ging omdat het water v/d rivier te hoog stond voor ons “kaatje”(de Ford ka). Kaatje zou overstromen als we door zouden rijden! Shit, omdraaien dus! Het was al 17.00 uur en op deze manier zouden we wel erg laat aankomen. Toen vroegen ze ons of we genoeg benzine hadden; uuuhhhh………… oeps, probleempje!!  De mannen begonnen onderling al te overleggen of ze onze auto niet met de voorkant omhoog door het water konden trekken maar dat zou ook niet lukken zonder nat te worden. Het was wel balen zeg want van hieruit naar Rio Grande was het nog maar 15 km. en nu we terug moesten was het nog zeker 250 km.. We keken nog eens goed naar de teller en moesten de kilometers vanaf de kaart tellen en zo kwamen we tot de conclusie dat we het net zouden moeten halen tot we weer in de bewoonde wereld zouden zijn. En dus…….; “Op goed geluk!”En gelukkig haalden we het tot de 1^e grens en ook tot de 2^e grens waar een tankstation was. Gelukkig maar……..! Omdat het al laat was, was het rustig bij beide grensposten en waren we er zon doorheen. Toen we door reden en net naar het tankstation wilden rijden zagen we de werknemer de deur sluiten en weggaan; aaaaaachhh…….!! Shit!!! We moesten dus wel verder rijden want er waren hier ook geen hostels. Gelukkig haalden we het precies tot in Rio Grande; we reden naar het tankstation op de laatste paar druppels! VOL!!! Achteraf blijkt dus dat we meer tankinhoud hebben dan we dachten; gelukkig wel ja!! En nu snel een slaapplaats zoeken. Het was al 23.00 uur maar vrij snel vonden we een mooi hostelletje en konden we gaan slapen.
De volgende dag (17) was relaxe. Het was niet meer erg ver naar Ushuaia. Halverwege kwamen de bergen opzetten maar daar was het ook erg bewolkt en daarom zagen we niet erg veel van de omgeving. In het stadje vonden we vrijwel meteen een goedkoop cosy hotelletje en daarna zijn we boodschappen gaan doen om vervolgens zelf te koken. Ushuaia blijkt een aardig stadje te zijn wat tegen de zee aan ligt; “Het einde van de wereld!” Toch ziet het er niet zo uit. Onder dit eiland liggen nog vele andere eilanden waarop alleen maar hoge bergen liggen. En daar kijk je tegenaan! Je ziet dus de zee, met vlak erachter bergen, bergen en nog eens bergen! Er ligt zelfs nog een klein stadje daar (wat je overigens niet ziet liggen)  ……. WAT NOU einde v/d wereld?? ECHT NIET! Maar…………, wel mooi! In Ushuaia lopen alle straten stijl omhoog en dus moet je ook al lopende aardig wat klimmen. Onze 1^e dag hier (18) zijn naar het beginpunt van een berg gereden. Van hieruit klommen we omhoog op weg naar de gletsjer “Martial”. Dit was een leuke wandeling maar viel eigenlijk ook een beetje tegen. De gletsjer was amper te zien en…. Klein?! Daarna gingen we op weg naar de ranch Harberton. Dit was een mooie autorit van 80 km. door een mooi stuk natuur heen.Tijdens deze rit reden we veelal naast de kust af waardoor we mooie uitzichten hadden op het “Beagle Kanaal”. Na verschillende fotostops kwamen we aan bij door hout gemaakte afzettingen. We zagen een paar gieren zitten en stopten ook hier om foto’s te maken. We reden dichterbij om ze beter op de kiek te krijgen. Ineens zegt Ro;”ja, ik snap wel waarom die gieren hier zitten!”Hoezo…..? Kijk maar eens om je heen, zegt Ro. We bleken op een slachtplaats van koeien/buffels te staan. De houten hekken hingen vol met buffelhuiden en overal om ons heen lagen afgekapte poten en koeien- en buffelschedels maar dan met het weg rottende vel er nog op! Het grote en hoge hek blijkt een vellenstroper te zijn met daaronder een bloedput. We liepen er even rond en het zag er erg luguber uit. Van hieruit was het nog maar een stukje tot aan het eindpunt. Eigenlijk was hier niks bijzonders te zien en na onze lunch zijn we omgedraaid en aan de terugweg begonnen. Weer terug in ons hostel heeft Ronald gekookt en na het eten zijn we naar een kroegje gegaan. We zijn niet lang blijven hangen want we wilden de volgende morgen op tijd vertrekken. En dat deden we dan ook. (19) We wilden voor 7.00 uur in het park zijn om zo de entree ervan te ontwijken. Dit lukte (weer 20 Euro gespaard!) en zodoende waren we alleen in het park. Het was een mooi park maar eigenlijk hadden we verwacht er verder in te kunnen rijden. Natuurlijk hebben we ook hier een wandeling gemaakt langs één van de meren af. Aangezien de mogelijkheden een beetje tegen vielen waren we rond de middag alweer terug in ons hotel. Tijd om te chillen…….! De volgende dag (20) wilden we vroeg vertrekken maar dit lukte niet; we stonden dubbel geparkeerd en moesten dus wachten op de hoteleigenaar die zijn auto voor de onze had staan. Aangezien het zondag was duurde dit even waardoor we pas rond 09.30 uur konden vertrekken. Shit…. Want we hadden een reis van 15 uur voor de boeg. Eenmaal onderweg schoten we goed op; de grintwegen vielen mee en de boot stond klaar om op te rijden en te vertrekken. Zelfs de grensovergang ging redelijk snel. Wel werd onze gehele auto doorzocht; van afvalzak, alle kleine tasjes tot Ronald zijn portomonnee! Maar al met al duurde de oversteek maar ½ uurtje. Zo kwamen we dus toch nog rond 20.00 uur aan in Pt. Natales.

Puerto Natales
De volgende dag (21) hadden we gereserveerd om alles te regelen voor wat betreft het lopen van de “W”. Dit is een trekking van 5 dagen waarbij je moet kamperen en dus goed voorbereid moet gaan. Eerst uitslapen….. daarna douchen………… wakker worden……. Pffffff……..  lui zijn……….. en om 15.00 uur was er een informatiebijeenkomst over de “W”. Hier werd ons verteld wat de mogelijkheden zijn qua routes en hoe je jezelf het beste kunt voorbereiden. Denk dan aan wat voor eten je mee moet nemen, tent, slaapzakken, matjes maar ook hoe je, je potten schoonmaakt, hoe je tas het beste in te pakken en wat voor kleding je het beste kunt dragen. Er stond een klein mannetje voor ons die deze info op een erg leuke, overdreven manier vertelde, wat erg grappig was. Daarna konden we op een ander bureautje meer info vergaren die voor ons als autobezitters meer mogelijkheden gaf. Het duurde alleen allemaal zo lang dat een snelle organisatie ver te zoeken was. Met de weet dat we alles nog moesten regelen besloten we om de volgende dag een gletsjerhike te doen. En zo vertrokken we ’s morgens (22) om 6.00 uur richting gletsjer Grey. De rit door het National Park is al erg mooi. Je rijdt door vallei-en (?) heen en hebt een weids uitzicht. In de verte zien we de hoge, met sneeuw bedekte, bergen liggen. We rijden veel langs mooie grote meren af. Bij het vertrekpunt van de boot liggen al grote ijsrotsen in het water. Gaaf…! We stapten op een zodiac-boot en moesten eerst 20 minuten varen. Gelukkig was hij overdekt want de wind maakte het nog kouder dan het al was. Eenmaal bij de gletsjer kregen we een helm, ijs-spikes en pikhouweels. We waren met een groepje van 10 man en toen iedereen klaar was konden we vertrekken. Aangezien ik zelf niks aan een pikhouweel heb, wat belangrijk is voor je evenwicht en je houvast op het ijs, moest ik voor de veiligheid aangelijnd worden (wroeff!) op de steilere stukken. En daar gingen we! Wauw, wat een mooi uitzicht en wauw de kleur van het ijs!!! Vooral in de diepere spleten van de gletsjer was het ijs diepblauw gekleurd! Hoe blauwer het ijs, hoe minder lucht er in het ijs zit en dus hoe massiever het ijs. Echt mooi om te zien. We hadden een excursie geboekt om te lopen over de gletsjer maar vanwege te weinig mensen werden we gecombineerd met de duurdere trip waarin je kon ijsklimmen.. Voor mij wel jammer maar voor Ro des te leuker. Er werden 2 ijswanden uitgezocht en zekeringen aangelegd. Met in iedere hand een pikhouweel en spikes onder je schoenen kapte hij zichzelf omhoog.  Het was best zwaar maar Ro bracht het er goed vanaf en tot helemaal bovenaan! Nadat iedereen geklommen had gingen we alweer voor de terugweg…. De tijd vliegt voorbij. Weer terug in Puerto Natales moesten we eerst een nieuwe slaapplaats zoeken want we waren vergeten bij te boeken en onze bedden waren weer vergeven. Daarna moesten we alles gaan regelen voor onze trekking. Slaapzakken e.d. huren en eten kopen. Het was nog lastig om een tent te huren maar uiteindelijk hadden we dan toch alles bij elkaar. De volgende morgen (23) moesten we toch nog te veel doen waardoor we toch weer laat vertrokken (geeikt probleempje van ons!). Maar rond 13.15 uur vertrokken we dan lopend met een veel te zware rugzak op onze rug. Ja, dat is het grote nadeel van deze trekking; je moet alles meedragen. En omdat we kamperen hangt er toch een dikke 12 tot 15 kilo op je rug…pffffffffffff!!  We wilden de “W” in 4 dagen lopen; we missen dan de linkerpoot v/d “W”, maar deze kant hebben we vanuit de boot al gezien toen we naar gletsjer Grey vaarden. Het lopen met een volle rugzak viel toch wel erg tegen (gek he!!!). Het plan was om vandaag naar het 2^e kamp op onze route te lopen; dit hebben we niet gehaald! We kwamen pas rond 18.00 uur aan in het 1^e kamp en van hieruit was het nog 2 uur naar het 2^e kamp. En dus hebben we hier de tent maar opgezet. Dit betekent dan wel dat de volgende wandeldag 2 uur langer word.  Dat wil zeggen; 10 tot 12 uur lopen, maar…………. dan zonder bagage! Vandaag was eigenlijk nog de makkelijkste route; we liepen langs de bergen af. Het was een beetje stijgen en dalen, maar niet extreem. Onderweg vonden we een hoefijzer; heey, deze brengen toch geluk??!! Het nadeel van de “W” is dat je de weg omhoog ook weer terug moet lopen. Je kunt niet van het ene punt doorlopen naar het volgende. In dit geval is het voor ons trouwens een voordeel want nu hebben we 1 dag zonder bagage. Na de tent opgezet te hebben andere kleren aangetrokken en zijn we met koken begonnen. Ons pannetje werd te voorschijn gehaald, het brandertje en 2 pakken tagliatelli. Het was redelijk fris maar toch wel te doen. Na het eten gingen we ook vrij snel naar bed. Wel moesten we eerst het eten in een boom hangen. Overal op deze route heerst een muizen-/rattenplaag. Ze komen natuurlijk op alle etensresten, en geuren ervan, af en knagen overal doorheen om erbij te komen. Zo knagen ze ook rustig door je backpack en door de tent heen. Nee, koken en eten moet je minimaal 10 meter van de tent af doen, hou geen eten (ook geen snacks) in je zakken en je etenswaar moet je ’s nachts in een zak aan een dun touw ophangen. Gelukkig hadden we goede warme slaapzakken want slapen op neen dun matje is, zeker met deze kou, echt geen aanrader. ’S Morgens (24) bleek dat we vergeten waren een zakje wortels op te hangen. En ja hoor; aangevreten door muizen/ratten!! We vertrokken  (weer!) te laat naar onze zin; het zou een lange dag worden. Eerst liepen we naar het 2^e kamp. Van daaruit liepen we de French Valley in. Vooral het begin hier was echt ontzettend mooi! Bergen met gletsjers, gletsjers en nog eens gletsjers! Zoveel ijs als er op die bergen ligt……….!! AMAZING!! Je ziet het ijs gewoon huizendik (10 stuks) hoog op de berg liggen en ertussen hangen. Je hoort geregeld dat er stukken ijs afbreken of dat het ijs aan het stuwen is. Eerst dacht ik;onweer……”. Nee hoor, dat is het ijs! Aan het einde v/d valley kun je een behoorlijke klim maken naar een uitzichtpunt. Als je hier staat word je echt omringd door bergtoppen. Helaas kregen we op dat moment aardig wat bewolking waardoor we wat slechter zicht hadden. Tot nu toe hadden we zon gehad maar nu betrok dus alles. We konden de toppen nog wel zien maar dan in de wolken. Nu konden we beginnen aan de terugweg. Toen we voor een pauze stopten aan het strand begon het te vregenen. We zagen de regen recht op ons af komen en we renden dus snel de bosjes in. We moesten nog één uurtje lopen en werden dus zeikenat! Gelukkig hoefden we de tent niet meer op te zetten maar je omkleden in een kleine tent was best lastig. Gelukkig stopte het snel met regenen want we moesten nog koken. Na gegeten te hebben zijn we bij het “refugio” naar binnen gegaan om op te warmen. Hier hebben we gezellig zitten kletsen met “club Holland”, een groepje meiden waar we al een paar dagen mee optrokken. Next morning (25) was weer een zware dag want nu moesten we weer met bagage lopen. Je tas word natuurlijk steeds wat lichter door het eten wat al op is! Maar natuurlijk viel het weer tegen en we kregen beiden last van onze rug en het tempo daalde. We konden een shortcut nemen naar het kamp waar we heen wilden maar door de rugklachten dachten we eraan om naar het onderste kamp te gaan, daar te kamperen en de volgende dag zonder bagage op en neer te lopen. Dan zouden we wel de zonsopkomst over de “Torres” missen, wat juist de highlight is! Dat is dan jammer want we trekken het gewoon niet! Toen we eenmaal bij de splitsing stonden besloten we om te gaan bikkelen. We gaan er gewoon voor! En dat deden we ook! Het was vanaf hier nog zo’n 3 ½ uur lopen wat voor ons in dit tempo 4 a 4 ½ uur betekende. Maar nu we hier zijn en zo ver zijn wilden we het ook niet missen! Het was zwaar maar………. we haalden het. We kwamen om 17.45 uur aan in het hoogste kamp waar we zouden overnachten. Het was vandaag mooi weer en we hadden een klaarblauwe hemel. We hadden gehoord dat het lastig was om een mooie zonsopkomst te zien vanwege bewolking en daarom besloten we om, hoe kapot we ook al waren, de zonsondergang te gaan bekijken. We hebben de tent snel opgezet want we moesten haast maken. Rond 19.45 uur gaat de zon onder en we hadden nog een steile klim van 45 min. voor de boeg. Maar we begonnen vol goede moed aan deze klim. Halverwege twijfelden we even of we wel door moesten gaan want het was echt een tricky pad. Als we niet voor het donker weer op de terugweg konden zijn zou het nog link worden. We hadden maar 1 (hoofd)zaklamp bij ons en we liepen over slechte paden, als je het al paden kon noemen! Los slipperig zand met kiezels en later moesten we over afgebrokkelde rotsblokken klimmen. Maar we zijn nu onderweg en dus maken we het ook af! We kwamen boven aan en……… shit; net te laat om de rode gloed over de bergpunten te zien schijnen! Shit!! Maar wat een mooie bergen! Drie grote spitse punten torenden boven de rest uit. Waar de drie weer één werden zaten grote lijnen in de berg getekend die allemaal eindigden in het onderliggende meer. Even foto’s maken, sigaretje en snel weer naar beneden toe want het begon al te schemeren. We haalden het; pfffffffffffff……………… WAT EEN DAG!! Het was al laat en nu moest er nog gekookt worden. Hier op hoogte was het ook een stuk kouder; het kwik stond nu op het vriespunt. Na gegeten te hebben zijn we meteen naar bed gegaan. Toen de wekker afging (26), om 6.15 uur, hadden we echt geen zin om op te staan. Die zonsopkomst zal toch wel niet goed zijn; ik draai me nog eens om! We hebben rustig aan gedaan, wat ook kon, want vandaag hoefden we alleen maar terug naar de auto; een wandeling van zo’n 3 uur. YES!! Toen we aan het pakken waren kwam “team Holland” terug met het verhaal dat de zonsopkomst wel rood was maar niet zoals gehoopt. De terugweg was 2/3^e continu dalen wat ook niet lekker is voor je knieën. Maar we waren wel blij want als we op het lage kamp overnacht hadden, hadden we dit omhoog moeten lopen; dat leek helemaal een hel! (zelfs zonder bagage) We hadden er dus goed aan gedaan om door te lopen!! Uiteindelijk kwamen we rond 14.00 uur weer aan bij de auto. Het was een mooie tocht; BIKKELEN maar zeer zeker de moeite waard! Het gevonden hoefijzer heeft ons inderdaad geluk gebracht; op 2 uurtjes regen na, mooi weer overdag maar vooral; we hebben het gehaald! WIJ ZIJN TROTS OP ONSZELF!!! Bij de auto hebben we eerst andere kleren aan gedaan en natuurlijk de schoenen omgewisseld. Daarna hebben we rustig gepicknickt…….. heerlijk! We zijn via het park terug gereden om zo nog een laatste moment te genieten van deze mooie omgeving. Bijna terug in de stad liggen er grotten waar we nog een bezoek aan gebracht hebben. Er zat een klein museum bij wat ons vertelde dat de hele vallei, nee sterker nog, heel Patagonië, vroeger één grote ijskap was. Door het smelten v/h ijs en het klotsen v/h water tegen de rotsen zijn de grotten ontstaan. Vroeger leefde hier een apart soort dier; een kruising van een grote beer en een paard. Apart, maar de grotten vielen een beetje tegen. Terug in ons hostel hebben we natuurlijk niks meer gedaan. Douchen, eten, filmpje kijken kletsen en vroeg naar bed. Ook de volgende dag (27) was er om te relaxen! Die avond hebben we met 10 man waaronder natuurlijk “Team Holland” een BBQ gehad. Lekker buiten in de kou! Met lappen bief, niet normaal…! Het was een lekker maar vooral leuk en gezellig afscheid.

El Calafate
Van daaruit (28) zijn we weer aan het rijden gegaan. Op naar El Calafate. We hebben 3 uurtjes gereden over grintweg. De grensovergang naar Argentinië ging dit keer errug soepel. We waren bij een klein kantoortje waar amper mensen komen; in 10 min. stonden we weer buiten! In Calafate hebben we eerst het hostel opgezocht wat Paul, onze lifter, ons getipt had en waar hij zelf ook woont (kunnen we zijn zonnebril terug geven!). Daarna zijn we op zoek gegaan naar een Ford-garage. We hebben bij het huren v/d auto moeten beloven de auto een check-up te laten geven in Argentinië. Eigenlijk moest dit na zo’n 3000 a 4000 km. gebeuren. Wij hebben er nu al een dikke 7000 km. mee gereden en hij heeft nog geen beurt gehad. Maar helaas……., hier in Calafate is geen Ford garage.  Vanmorgen (29) zijn we vroeg opgestaanom naar het park te gaan. We hoopten dat we, door vroeg aan te komen, de entree konden ontwijken. Om 6.30 uur stonden we bij de ingang maar we kwamen niet binnen; het park ging pas om 8.00 uur open. Shit!! Dan maar een foto schieten v/d zonsopkomst met zijn rode lucht en alvast ontbijten in de auto. Gelukkig lieten ze ons om 7.00 uur doorrijden. Er waren nog geen tickets maar we zouden dan op de terugweg alsnog moeten betalen. En zo stonden we al heel vroeg voor de enorme gletsjer “Perito Moreno”. Deze gletsjer is meer dan 30 km. lang, ontzettend breed en torent 60 m. boven het water van het meer uit.  60 meter…..!! Er zijn lange loopbruggen gemaakt van waaruit je een goed zicht hebt op deze gletsjer.  Je hoort het ijs kraken en geregeld breken er brokken ijs af en vallen in het water; wat een geluid!! Helaas was het bij de gletsjer bewolkt waardoor er minder brokken afbreken dan bij warm weer. Maar……, we hebben verschillende valpartijen gezien! Gaaaaf….., wat een natuurgeweld!

Morgen gaan we weer op doorreis naar “Cueva de las Manos”. We gaan dit rijden over route 40.  Niet echt een aanrader met ons kaatje want het schijnt een erg slechte weg te zijn. Toch willen we ook geen honderden kilometers omrijden en dus…………….

Argentinie

Chili