Uruguay + Patagonie 1
24 maart 2010 - Punta Arenas, Chili
17 maart 2010
Uruguay
Vanuit Buenos Aires zijn we met de boot naar Uruguay gegaan. Toen we aankwamen bij de boot bleek de 1e (de slowboat) al volgeboekt te zijn. De eerstvolgende boot was een fastboat en vertrok pas rond 13.00 uur. Het was pas 10.00 uur en dus moesten we nog even wachten. Geen probleem, we zijn naar een parkje (vol met irritante muggen) gelopen en hebben ons ontbijtje genuttigd. De boottrip was minder interessant dan ik me voorgesteld had. Ik had gedacht dat dit een mooie tocht zou zijn maar, in tegendeel tot dat, was het gewoon een saaie oversteek om in Uruguay te komen. We kwamen aan in het dorpje Colonia del Sacramento wat aangeschreven staat als een mooi oud smokkelaarsdorpje. We zouden hier 2 nachten blijven want de boot terug hadden we al geboekt. Natuurlijk zijn we eerst op zoek gegaan naar een hostel. Eenmaal gevonden en ingecheckt zijn we op naar het strand gegaan om lekker te zwemmen. De zee is hier erg rustig en je moet wel een heel eind de zee in lopen wil je kunnen zwemmen. Op het strand liggen hebben we niet eens geprobeerd; het stikt hier van de muggen. Mijn god; alleen al tijdens de wandeling erheen waren we al lek gestoken!! Niet erg relaxed!! Dus; zwemmen, biertje en snel weer weg daar! Die avond hebben we niet meer veel gedaan. De volgende dag waren we erg lui en dus hebben we ook deze dag niet veel gedaan. Uitgeslapen, boodschappen gedaan en Ronald heeft zelf gekookt. Dat is dan wel een voordeel; hier in Zuid Amerika slapen we heel geregeld in Youth Hostels. We hebben allebei een membercard aangeschaft waardoor we 10% korting krijgen. Youth Hostels zijn bijna altijd voorzien van een gezamenlijke keuken zodat je zelf kunt koken. Dit is lekker (Hollandse pot) en een heel stuk goedkoper! Yep, het is een feit dat we hier echt op de centen moeten letten willen we binnen ons budget blijven. Maar goed….; die avond zijn we flink op de lappen gegaan. We vroegen naar een disco en blijkbaar is er hier maar één. Één is genoeg, maar deze gaat pas om 02.00 uur ’s nachts open. Oeiii, dat is wel erg laat (we worden oud!)! Het was nog redelijk vroeg en zolang wachten, daar hadden we geen zin in. Dus…., op naar een gewoon terrasje! Uiteindelijk werd het hier toch 02.00 uur en hadden we nog pit genoeg om door te gaan (toch nog niet zo oud!). In de disco was het nog vrij rustig maar rond 03.30 uur werd het er druk. Een leuke, vrij grote, tent die onderverdeeld was in verschillende zalen. Housemuziek, rockmuziek en een buitenterras. We hebben weer eens lekker gedanst, wat lang geleden was. Ook hebben we wat staan kletsen met de lokale jeugd. Uiteindelijk kwamen we rond 08.00 uur ‘s morgens (te) bezopen weer thuis; wat ook lang geleden was!
De volgende morgen hebben we natuurlijk lang in bed gelegen en in de late middag zijn we eindelijk het dorpje zelf op een goede manier gaan bezichtigen. Colonia De Sacramento is een oud vestigingsdorpje. Delen van de oude muren staan er nog en zijn een mooi plaatje. Ook het oude centrum staat nog vol met oude huisjes en overal zie je oude oldtimers langs de weg staan. Deze auto’s worden duidelijk niet meer gebruikt en staan gewoonweg weg te rotten. Waarschijnlijk zijn ze gewoon neer gezet voor het toerisme. Al met al een aardig dorpje maar wel heel erg klein. Het viel ons een beetje tegen. Zeker vergeleken met de kosten voor de boot om er te komen. Om 20.00 uur die avond vertrok onze boot terug richting Buenos Aires.
B.A.
Aangezien we de slowboat hadden, er 1 uur tijdsverschil is en we nog 1 uur moesten lopen tot aan ons hostel kwamen we daar laat aan. We hadden hier onze hoofdbagage laten staan om het voor deze paar dagen niet mee te hoeven sjouwen. Ons hostel was 24 uur per dag bereikbaar maar waar we bij vertrek niet op gelet hadden is dat de bel achter de hekken zit (alles zit op slot hier). Shit, we konden er dus niet bij! En dus gingen we rond middernacht nog op zoek naar een andere slaapplaats. Gelukkig was het niet al te moeilijk en vonden we redelijk snel wat.
De volgende morgen zijn we op tijd opgestaan. We zouden rond 09.00 uur bij Sixt, het autoverhuurbedrijf, zijn om onze auto op te halen. Maar eerst moesten we terug naar Hostel nCarly om onze bagage op te halen. Het duurde dus allemaal wat langer om gereed te zijn. Rond 10.00 uur kwamen we aan bij Sixt. Helaas konden we niet meteen vertrekken. De papieren die we extra nodig hadden om de grens met Chili te mogen oversteken waren nog niet binnen. Dit zou nog zo’n 1 ½ uur duren. Eerst maar lunchen dus, dan hoeven we hier ook niet meer voor te stoppen als we onderweg zijn. Toen we terug kwamen waren de papieren er nog steeds niet en hebben we afgesproken dat ze deze opsturen naar Rio Gollegos. Okeeey, dan kunnen we eindelijk vertrekken!! Het was dinsdag 9 maart rond 13.30 uur dat we met de auto vertrokken voor een rondrit van 49 dagen.
Op weg naar Patagonië
We wilden natuurlijk zo veel mogelijk kilometers maken om zo, zo snel mogelijk, naar beneden te rijden via route 3. Dit zijn een dikke 3000 km. die we moeten overbruggen om vervolgens langzaam weer omhoog te gaan. We hebben er 3 dagen over gedaan om tot in Puerto Madryn te komen, wat onze eerste stop zou zijn.
(01) Om de stad uit te komen moesten we verschillende keren over stukjes tolweg heen waar we dus moesten betalen. Het was niet veel, maar wel een aantal keren zodat we al dachten dat het op deze manier wel een hele dure trip ging worden. En dat ging het ook! We werden stop gezet voor controle en blijkbaar is het hier verplicht om je lampen aan te hebben. We kregen meteen de 1e dag dus al een bon! Ronald moest bij een hokje naar binnen gaan (ik mocht niet mee (vrouwen kunnen ze blijkbaar niet handelen!! Hahgaha!!) ) en kon de bon daar verscheuren als hij 200 betaalde; stelletje corrupte afzetters!!
We reden over mooie wegen waar je goed door kunt rijden, er is dan ook amper verkeer op de weg. Deze dagen zagen we veel, heel veel, zonnebloemvelden. Kilometers lang één en al zonnebloemen. Jammer dat ze al uitgebloeid waren want dat zal echt wel een heel mooi gezicht zijn! Nu stonden er zwarte zonnebloemen…hmmmpff! Het is hier overal vlak en dor. Eigenlijk rij je door een stuk woestijn. Alles is dor en vlak. Er groeien wat kleine lage plantjes die geen kleur hebben. Ook staat er veel en harde wind. (02) Onderweg kwamen we ineens in een file terecht, wat erg vreemd was. Het had die nacht flink geregend en daar hadden we hier last van. De weg liep hier voor een gedeelte lager dan de woestijngrond er omheen en stond dus onder water. Ze hadden met zandzakken aan beide kanten een dijkje gemaakt om het water te stoppen en vandaar de opstopping. Gelukkig hoefden we niet erg lang te wachten om weer door te kunnen rijden. (03) De derde dag begon het ietswat glooiender te worden. Er lagen wat heuvels die mooi rood gekleurd waren. Onderweg zagen we een aantal dode paarden langs de weg liggen. Bij aankomst in Puerto Madryn hadden we een mooi uitzicht over dit stadje aan de zee. We stonden bovenop een heuvel en keken er bovenop. Ook keken we tegen de omliggende heuvels aan. Verder is het hier zo vlak als maar kan!
Puerto Madryn + omgeving
(04) We kwamen hier al vroeg aan. Eerst zijn we naar het strand gereden en hebben we bij een strandtent wat gegeten en gedronken. Yep, je hoort het goed; gewone strandtenten heb je hier! Net als in Scheveningen. Ook het strand zelf deed ons aan Scheveningen denken. Tot nu toe hadden we nog steeds mooi weer en het was lekker om even te chillen. Daarna zijn we op zoek gegaan naar een hotel, wat zo gevonden was. Later in de middag hebben we een relaxe strandwandeling gemaakt en genoten van de zon en de zee. We rijden naar het zuiden en in dit geval is het duidelijk dat het steeds kouder worden zal. Je kunt het hier al merken. Sterkere wind en als ’s avonds de zon weg is dan word het ook meteen fris. Voor het eerst sinds onze reis trek je ’s avonds vanwege de kou een trui aan. Wij vinden dit wel lekker! Jullie snakken naar warmte maar wij, na 8 mnd. zon en temperaturen van 35 graden, snakken soms echt naar koelte!
(05) De volgende dag zijn we naar het eiland “Peninsula Valdes” gereden. Dit is een National Park, Unesco gebied,vanwege de zeedieren. Er leven veel walrussen, zeehonden, robben, pinguïngs en per seizoen walvissen of orca’s. Nu is het, het orca-seizoen. Iedereen hoopt erop er één te zien maar je hebt maar 3% kans om hem te zien; je moet dus mazzel hebben. En dat hadden we niet! Helaas..!! Wel lagen er veel walrussen en robben in de zon te bakken. Tijdens de route over het eiland kon je op verschillende plaatsen stoppen om hiernaar te kijken of om een wandeling te maken. Ook hebben we nog aardig wat andere dieren gezien zoals veel vossen, gordeldieren, condors,nog een andere roofvogel, hagedisjes, wilde paarden, lama’s en zelfs een stinkdier.
(05) De volgende morgen hebben we onze bagage weer ingeladen en zijn we naar Punto Tombo gereden. Hier komt ieder jaar een grote pinguïng-kolonie tijdens de broedperiode. Het is al het einde van deze periode en daarom was er nog maar 30% van het totaal aanwezig. We liepen naar het strand en ondanks dat er nog maar 30% is liepen er nog overal waggelende pinguings rond. Wat zijn het toch een grappige dieren! En je krijgt ook echt contact met ze, erg leuk! Ze hebben hun nest in en onder de lage struikjes die er groeien. Het was een heel groot gebied wat ze bezetten en we konden een behoorlijk eind lopen om alles te zien. Na dit gezien te hebben, hebben we onze reis voortgezet om zo snel mogelijk naar het zuiden te reizen. Die avond kwamen we in Comodoro Rivadavia terecht, dit is een oliestadje. Overal zagen we ja-knikkers staan. Argentinië produceert veel petroleumolie waarvan 30% uit deze regio komt. We waren beiden verbaasd over hoe klein deze ja-knikkers in werkelijkheid zijn. Het hele stadje draait hier om de olie, een echt industriestadje dus! Hier hadden we dan ook meer moeite om een goedkoop hotel te vinden. We reden rond in een stadje waar we geen kaart van hadden. Toen we bij een tankstation waren kregen we meteen hulp van een man. We konden hem volgen, hij zou ons naar een hotel leiden. Zo gezegd, zo gedaan. Uiteindelijk was het nog een vrij duur hotel, maar het was al laat en we waren blij er te zijn. De 2 dagen daarna (06+07) waren twee echte rij-dagen. Tja, het is nu eenmaal een groot land waar grote afstanden dus normaal zijn. Het landschap blijft vrijwel hetzelfde. Misschien zie je eens een vage heuvel maar het blijft een saai landschap; dor en vlak. Enerzijds is het mooi om je eens echt “in the middle of no-where” te voelen, want je ziet hier echt geen kip, anderzijds word het (na een aantal dagen) een beetje saai! Wel kwamen we dit keer terecht in een heel mooi EN goedkoop hotelletje. Het was nog vrij nieuw, met een gezellige zitkamer en in onze slaapkamer zaten vele houten balken verwerkt, altijd heel sfeervol! Onderweg hebben we bij een truckerscafé gegeten; een houten vervallen hut met gebroken ruiten. Het was een goed hok voor bijvoorbeeld een bikers-café (knipoog!), een donker duister hok. Maar het eten was er goed en veel!! Dan zijn de plannen veranderd……... We wilden eigenlijk eerst naar beneden rijden maar na het lezen van de LP zijn we naar El Chalten gereden. Het park zou volgens het boek in april dicht gaan en aangezien we dit niet willen missen hebben we via een grintweg het land doorkruist. En dan……, als je bijna aan de andere kant van het land bent zie je achter de woestijn ineens bergen. Mooie bergen, hoge bergen besneeuwde bergen!! YES!!! We reden langs een groot meer af en de bergen kwamen natuurlijk steeds dichterbij. Ook de 1e gletsjer kwam al snel in zicht. Het was een laag liggende gletsjer die eindigde in het meer.
El Chalten
Net voordat je het dorpje binnen rijdt zit er aan de rechterkant een informatiecentrum. We zijn dus meteen maar gestopt om ons te laten informeren over de wandelmogelijkheden. Er zijn eigenlijk 3 basis-wandelingen waarbij je bij alle 3 eindigt met een vieuwpoint op een gletsjer. Dit is het park van de gletsjers, er zijn er wel meer dan 300! Het is dus duidelijk dat je hier ook vele andere routes kunt lopen. Na deze info zijn we het dorpje ingereden om een hotel te zoeken. Het is een erg toeristisch plaatsje en het stikt hier dan ook van de hotels en hostels. Geen probleem dus om wat te vinden! We zaten in een backpackershostel waar het vol was en een gezellige sfeer hing. Na ingecheckt te hebben gingen we wat eten. We kwamen in een gezellig restaurantje terecht waar een maaltijd zo groot is dat je er met zijn 2-en van kunt eten! JEMIG….., niet normaal meer! Ronald had een pizza besteld en ik een schnitzel (stelletje cultuurbarbaren!) maar we hebben allebei de helft van ons bord laten liggen. De volgende dag (08) maakten we ons klaar voor een trekking. We hadden gekozen voor de route naar “Lagune de Los Tres”, maar dan met een ander startpunt. Eerst gingen we met de bus naar El Pilar, een restaurant waar ons vertrekpunt was. Het was een half uurtje bussen en tijdens deze rit hadden we al uitzicht op 2 gletsjers. Daarna…. hop weer in de benen! Lekker! Het was alweer lang geleden dat we flink gewandeld hebben! We liepen door bossen, langs een rivier op, omhoog. De wandeling was niet echt zwaar; soms stukken omhoog maar soms ook weer wat dalen. Geregeld waren er mooie uitzichtpunten op de bergen met gletsjers. Op een gegeven moment kwamen we op een open vlakte en vanaf hier moesten we gaan klimmen. EN HOE!!! Het ging steil, steiler en het steilst!!! En dat over losliggende stenen! Anderhalf uur hebben we er over gedaan om dat laatste stuk omhoog te komen. Pffffffff………..…! Maar eenmaal boven kregen we de beloning; de berg met zijn gletsjer “Cerro Fitz Roy” (3441m.)! Een berg met 3 spitse hoge punten en zijn gletsjer die eindigde met kleine watervalletjes. Daaronder lag het gletsjermeer wat turquase van kleur was. We zijn vanaf dit punt weer naar beneden, naar het meer gelopen en door een stukje verder te lopen kregen we ook een beter zicht op een 2e gletsjer. Ook hier lag een meer onder, maar dan wat groener van kleur. We hebben onze lunch erbij gepakt en genoten v/d mooie omgeving. Het was mooi en helder weer waardoor we een mooi zicht hadden. Daarna begonnen we aan de terugweg. Het 1e stuk was dezelfde weg weer terug en dus moesten we flink afdalen. Bij Ronald ging dit niet zo goed; zijn benen begonnen te trillen en hij kreeg last van zijn dikke teen (die hij nog maar 20x gestoten had aan een boomwortel!). Gelukkig maar dat het na het steile stuk, en een rustpauze, weer goed ging met lopen want we moesten nog een heel eind! Vanaf hier liepen we via een andere weg weer terug naar het dorp. We waren blij toen we weer terug waren in ons hotel. Al met al zijn we 10 uur onderweg geweest! Best lang; pfff….!! De volgende dag (09) hebben we het wat rustiger aan gedaan. Eerst wilden we het hotel bijboeken maar dit bleek niet te gaan. Het zat vol en dus moesten we verkassen naar het tegenover liggende hotel. Jammer, maar dit bleek een klein, nog gezelliger hotelletje te zijn. We hebben dus eerst onze bagage over gebracht en zijn vervolgens in de auto gestapt en naar het meer “Desierto” gereden. Het was een mooie rit van 1 uur over grintweg, langs enkele watervalletjes en door de bossen heen. Eenmaal bij het eindpunt kon je weer naar een gletsjer wandelen. Dit was een wandeling van een klein uurtje. Wel was vooral het laatste stuk weer ontzettend steil! Goed voor de conditie……!! Ook dit was een mooie gletsjer met weer een mooi gekleurd meer. Er waren hier geen andere mensen, dus het was; ons en de berg met zijn gletsjer! Toen we weer beneden waren hebben we nog even over het meer heen gekeken, we hebben gegeten en zijn weer aan de terugweg begonnen. Die avond zijn we terug gegaan naar hetzelfde restaurantje als gisteren. Dit keer bestelden we een salade en 1 hoofdmenu. Dit wilden we samen delen en natuurlijk had de ober dit in de gaten. Hierdoor kregen we een extra lap vlees en zelfs nu, met maar 1 hoofdgerecht, hebben we een stuk vlees laten liggen omdat het te veel was! Mijn god!!! Ook niet erg slim van zo’n restaurant!! De 3e dag (10) in Chalten was het erg bewolkt. Vandaag stond “Cerre Torre” op het programma. Dit is een wandeling van zo’n 8 uur retour. Het was erg druk hier vandaag wat waarschijnlijk te danken was aan het slechte weer; dit is een redelijk lichte wandeling. Halverwege het pad zijn we fout gelopen. Wij klommen heel gewillig bij een grote rots omhoog. We zagen al geen paadje meer en begonnen dus te twijfelen. Ook zagen we geen andere mensen meer voor of achter ons. Hmmm………., hier klopt iets niet! We hadden deze klim (de enigste, niet nodige, van vandaag) dus voor niets gemaakt en hiermee wel 1 ½ uur in tijd verloren. Shit!! Even later begon het te regenen en toen we bij de gletsjer aankwamen konden we hem eigenlijk amper zien! Hetgeen wat we zagen was wel mooi. Deze gletsjer eindigde in het meer en in het meer zelf lagen allemaal ijsrotsen. Maar door slecht zicht zijn we snel weer om gedraaid en terug gaan lopen. Eenmaal weer terug in ons hostel zijn we snel langs de kachel gaan zitten om weer warm te worden, even lekker te kletsen en te socialysen. Die avond heeft Ronald nog ons hostel gekopt! Hij liep naar buiten om iets uit de auto te pakken (mayonaise voor marielle) toen hij uitgleed en zomaar het huis kopte! Het gevolg; een dikke bult op zijn kop!! En hij had niet eens gedronken!!
Dag (11) zijn we vertrokken en hebben we onze eigenlijke route weer opgepakt. Dus…., op naar Rio Gollegos! Al vrij snel zagen we een lifter langs de weg staan en we besloten om hem mee te nemen. Paul is een wat oudere man uit Argentinië. Hij woonde sinds kort in Calafate waar hij een bedrijfje wil beginnen met het maken van “home made jam”. Hij kon ons het één en ander vertellen over het land en de regering en wees ons huizen aan die v/d overheid zijn. Op dit stuk kwamen we ook veel dieren tegen. We zagen vossen, struisvogels, roofvogels en lama’s. Eigenlijk zijn het geen lama’s maar ik noem ze maar zo omdat ze familie van… zijn, en ik de naam ervan niet onthouden kan. We hebben gezellig zitten kletsen met Paul waardoor de rit snel voorbij was. Paul wees ons de weg naar het postkantoor (waar we heen moesten) en daarna is hij in het centrum uitgestapt. Op het postkantoor moesten we de papieren v/d auto ophalen. Je hebt hier speciale papieren nodig om de grens met Chili te kunnen oversteken en deze zouden hierheen opgestuurd worden. Toen we vroegen of er voor ons post was werd er driftig gezocht, maar helaas! Blijkbaar begrepen we elkaar niet. Spaans kunnen spreken is hier toch wel een must! In Azië was er altijd wel iemand in de buurt die Engels sprak, maar hier….??? ECHT NIET! Dit maakt het reizen door Z-Amerika wel een stuk lastiger!! Hoe dan ook; na het telefoneren met “sixt”, het autoverhuurbedrijf, bleek dat de papieren per luchtpost verstuurd waren en dus moesten we naar een ander bureau om deze op te halen. Pfff…, wat een gedoe! Maar uiteindelijk hebben we het toch gevonden en de papieren opgehaald. En wat heb je dan…? Een papiertje (A4) met een stempel, THAT’S IT!! En daar moet je dan 10 dagen op wachten! Bureaucratie…..!! Daarna gingen we op zoek naar een hotelletje. We hadden een leuk adresje gezien in de LP en gingen hiernaar op zoek. Nou is het zo dat, hier in Zuid Amerika, alle steden (en dorpen) opgebouwd zijn in blokken. Als je de kaart ziet dan liggen dus alle straten in vierkante blokjes en alles is éénrichtings-verkeer. De wegen liggen om en om. Dus wil je naar rechts, dan moet je altijd 2 blokken om rijden en vise versa. Van de ene kant is het makkelijk dat alles maar 1 kant op rijdt maar van de andere kant is het soms ook erg vervelend dat je eerst 2 blokken naar links moet om vervolgens rechts en nog eens rechts te moeten om in de goede straat en in het juiste blok terecht te komen. Snappen jullie hem nog………??? Hoe dan ook; hier lagen de wegen erg verwarrend en het duurde even voordat we, te voet, het juiste blok en huis gevonden hadden. Wel was het een leuke plek waar we weer gebruik konden maken v/d keuken.
De volgende dag (12) zijn we op tijd vertrokken; op weg naar Ushuaia, het einde van de wereld! Al snel kwamen we aan bij de grens met Chili. Hier moesten we onze auto parkeren om naar binnen te gaan voor het halen van wat stempels. Tsjongejonge, wat een gedoe! In die zin ben ik ben blij dat Europa één is! We moesten langs 4 verschillende hokjes om papieren te halen , te laten stempelen en weer in te leveren. Vanwege de taalbarrière moesten we 1 hokje opnieuw doen en al met al koste dit veel frustraties, ge-erger en 1 ½ uur in tijd. Helemaal sjachie (ik ben echt super ongeduldig met dit soort dingen) liepen we weer naar buiten. Eerst hebben we onze laatste appels op gegeten, want die mogen de grens niet over, om daarna de grens over te steken. Vanaf hier was het nog ½ uur rijden tot aan de veerpont naar “Tierra del Fuego”; Vuurland. Eenmaal daar aangekomen vaarde de boot net voor onze neus weg. Het was koud, hier is het echt de wind wat het koud maakt, en het landschap was nog steeds hetzelfde; dor en saai. Door het grensgebeuren hadden we beiden slechte zin en dus geen zin om te wachten. We hadden tot nu toe eigenlijk alleen maar mindere verhalen gehoord over Ushuaia, enigste trekpleister is het feit dat je op het einde v/d wereld bent, en dus besloten we, in ons slecht humeur, om dit over te slaan. En zo reden we een weer stukje terug om door te reizen naar “Punta de Arenas”. Het was nog maar zo’n 160 km. rijden en gelukkig kregen we weer wat betere zin. Eenmaal daar zijn we langs een aantal hostels gereden voordat we een geschikte plek vonden. Tja,in het bezit van een auto wil je toch iets waar je deze ook “safe” parkeren kunt. Uiteindelijk vonden we zelfs een heel goedkoop hotel. Na het inchecken zijn we snel nog gaan winkelen. Het is zaterdag en op zondag zijn de meeste winkels gesloten. Het is hier duidelijk een stuk kouder en aangezien wij tot nu toe altijd alleen maar warme temperaturen gewend zijn hebben we echt wel nieuwe, WARME, kleren nodig. Daarbij willen we in P.N. de W. gaan lopen (verklaring komt nog!) waarbij we echt wel beter gekleed moeten zijn. En dus kochten we zo goedkoop mogelijk handschoenen, mutsen, fleecetrui en een joggingbroek. Die avond zijn we naar een verjaardag geweest in Venray. Ja, jullie horen het goed; in Venray, Nederland! Lang leve skype!!! En lang leve Loes! Een goede vriendin was jarig en onze internetverbinding was goed! Dus tijd voor een feestje! We hadden zelf 2 pakken wijn gekocht en vierden zo samen met hun huiskamer feest, we hebben tot in de late uurtjes zitten kletsen met de jarige en haar gasten; erg gezellig!! De volgende dag (13) was het dus eerst uitslapen…….! Eenmaal wakker en weer fris zijn we in de auto gestapt om naar de pinguing-kolonie te rijden. Het was een uurtje rijden en toen we daar aankwamen moesten we stoppen om entree te betalen. De jongen die naar ons toe kwam keek ons verbazend aan. Toen we vertelden dat we voor de pinguings kwamen keek hij nog verbaasder en zei hij; no 10 pinguings! We keken hem lachend aan terwijl hij dit herhaalde en toen zei hij; maybe 5 or 6!!! Eerst moesten we lachen maar al snel begrepen we dat het geen nut had om deze entree te betalen (voor 5 pinguings!!) en door te rijden! En zo keerden we onze auto en reden we weer terug. Mission faled!! Weer terug in de stad zijn we maar op zoek gegaan naar het kerkhof. Klinkt vreemd, maar het schijnt een apart kerkhof te zijn. Hier zijn graven geen graven maar huizen! Voor families worden complete huisjes gebouwd waar dan 6 of 8 kisten in geplaatst worden. Sommige huisjes zijn voorzien van bankjes en zelfs een altaar! Wel zijn dit dan vooral de rijkere families. Het contrast met armere gezinnen was dan ook duidelijk zichtbaar. Daar zag je dan half verrotte houten kruisjes staan.
De 2e dag (14) hier in Punta Arenas zijn we begonnen met een ontbijt met eitje en al. We vertrokken op tijd om naar het NP “Forestal Magellanos”te rijden. Het was niet zo ver rijden. Toen we daar aankwamen moesten we weer eerst entree betalen. Na een stukje gereden te hebben wilden we ergens een pauze nemen. We draaien een zandpad op maar………. KUT de ondergrond was drassig!! En dus liepen we vast!! We hebben van alles geprobeerd; stenen eronder, houten takken, planken………… maar het wiel rechts voor zakte alleen maar verder weg en stond tot halverwege in de modder! Inmiddels zaten we zelf ook allebei, en de auto van binnen en van buiten, onder de modder en na een uurtje gaven we het op en beseften we dat we hulp nodig hadden. Juist op dat moment kwam er een auto aan rijden en de chauffeur heeft ons geholpen. Helaas had hij geen touw bij zich maar met een extra mankracht en wat extra graafwerk kregen we de auto uiteindelijk weer uit de blubber! Pffieuw, gelukkig maar! De rechterkant van onze auto zat echt compleet onder de modder, ik als bijrijder kon niet eens meer door de ramen heen kijken. Daarna zijn toch door gereden naar onze bestemming om een stuk te wandelen. De aangegeven wandeling van 60 min. duurde in het echt maar 30 min.. Het was wel een mooie wandeling maar hij was niet apart. Wel waaide het er ontzettend hard! Van hieruit zijn we door gereden naar “Puerto Bulnes”, waar de 1e nederzetting van dit stadje was. Halverwege zijn we aan de zee even gestopt om met zeewater onze auto enigszins weer op te frissen. We zagen een emmer liggen en hebben hier goed gebruik van gemaakt. Niet altijd slim, zeewater, maar bij gebrek aan autowasserettes …………..!!! Ik had in ieders geval weer zicht!!! Het was nog een heel eind rijden naar het einde v/h vasteland. Toen we daar aankwamen wisten we eigenlijk al dat het niks voorstelde en we zijn dan ook niet bij Puerto Bulnes naar binnen gegaan. Toen we terug kwamen in het stadje vonden we dan toch een plek om de auto te laten wassen: van binnen en van buiten voor 7 euro> BEST DUUR! Maar nodig!!! Effe wachten en…………… een schone auto.
Vandaag (15) hebben we niet veel gedaan. Rustig aan op gestaan,geskyped met pap, rond gelopen door het dorpje, geskyped met zuslief, wijn gedronken, gegeten, wijn gedronken en………. Hik!!!
Morgen (16) gaan we met de veerboot naar “Tierre del Fuego”, op naar Ushuaia. We hebben veel getwijfeld of we hier wel heen wilden gaan. Als we dit doen dan kost ons dat een week. Van horen zeggen is het niet zo bijzonder daar, iedereen die we gesproken hebben, en die daar geweest is, zegt dat het wel oké is maar niet bijzonder. Vanaf hier naar boven zie je veel mooiere dingen, maar……..???!! Daarbij is het er duur en kost het ook aardig wat om er te komen. Willen we op “het einde v/d wereld” geweest zijn? WEL ? NIET ? WEL ? NIET?!! Uiteindelijk heeft Ronald zijn dikke teen de doorslaggevende beslissing gemaakt. Zoals ik al schreef had zijn teen aardig wat contacten met boomwortels gehad. Sindsdien had Ro een dikke, rode, warme en dus ontstoken teen. Door het vocht erin werd zijn nagel omhoog gedrukt. Ronald heeft een gaatje geprikt om het vocht te laten ontsnappen en sindsdien gaat het ook wat beter. Maar om nu meteen 5 dagen te gaan hiken….? Zijn teen heeft eerst rust nodig! Aangezien onze eerstvolgende bestemming Puerto Natales (P.N.) zou zijn waar we een trekking (de W) van 5 dagen willen doen…. Gaan we dus toch naar het einde v/d wereld!
Toch nog sneller een berichtje van jullie dan verwacht, Ik heb het verhaal nog niet helemaal gelezen maar wel alle foto's bekeken en die zijn echt mooi zeg, al die watervallen wohh.
Groetjes,
Mariska
veel beterschap met de teen van Ronald.en nu ga ik de foto's bekijken.
gr. en liefs wim en martha.
Enne WWWWWWWWwandel ze
Groetjes Loes
Super die verhalen weer.
Ik ga nu nog effe de mooie plaatjes bekijken.
Veel reisplezier nog!
Groetjes Claire