San Juan, Granada & Big Corn

We besloten om naar San Juan del sur te gaan. Een klein dorpje aan de Caribische zee. Eerst 2 bussen naar de grens. De grensovergang ging op zich erg soepel dit keer. Wel moesten we door 6 poorten heen.  Jeetje, wat veel! Maar goed, eenmaal in Nicaragua konden we zo weer op de bus stappen. We reizen veelal met de chicken-bus. Dit zijn van die oude Amerikaanse schoolbussen en zijn erg leuk om mee te reizen. Ze doen er iets langer over dan de normale bussen maar ze zijn veel leuker om in te zitten. Je zit tussen het lokale volk en ze zijn goedkoper. Het leuke van de chickenbus is dat ze vol gepropt worden (zorg dus dat je op tijd bent voor een zitplaats) en het maakt niet uit wat voor, en hoeveel bagage je hebt. Zo kunnen er zomaar kippen langs je stoel staan, vandaar de naam.  In Nicaragua zagen we bij de grens veel militairen. Veel groen en ook veel blauw op straat. Toen we moesten overstappen in het stadje Rivas zagen we duidelijk weer het verschil met Costa Rica. Het leeft op straat: YES! Dit hebben we een beetje gemist. Drukke straten, vol met kraampjes, verkopende straatmensen, schreeuwende busmannen en een wirwar van mensen. Heerlijk!

San Juan del sur
Aangekomen in San Juan del sur gingen we op zoek naar een hostel. Deze was zo gevonden, alleen dit keer  sliepen we in een dorm, een slaapzaal dus. Het dorpje ligt in een baai. Eigenlijk is hier niet zo veel. Je kunt van hieruit naar goede surfstranden of met een busje naar een mooi zwemstrand. Het strand in het dorpje zelf ziet er mooi uit. Echter, het waaide hard, heel erg hard! Lopende over het strand word je gewoon ge-zandstraald wat niet echt lekker is. De restaurantjes aan het strand waren mooi. Grote open tenten gebouwd van bamboo en riet.  Maar wil je hier eten dan krijg je daar gratis een hap zand bij. Aan de rechter kant van de baai staat, op een berg, een Jezus-beeld.  Daar zijn we heen gelopen voor een mooi uitzicht over de baai.  Verder hebben we er ons eigenlijk een beetje verveeld. De avonden waren dan wel weer oke. Lekker kletsen met andere reizigers.

Granada
Van daaruit zijn we verder gegaan naar Granada. Hier hadden we met Fien afgesproken. Fien hebben we op onze 1e dag ontmoet in Antigua in Guatemala. Fien is een gezellige Belgische vrouw van 58, die je er goed bij kunt hebben. Zij reist omlaag en wij omhoog. Hier kruisten onze wegen. Eerst op zoek naar een hostel. Dit was nog lastig. Ik geloof dat we wel bij 9 hostels zijn geweest zijn. Ze waren of vol, of ze hadden alleen maar dorms. We hadden inmiddels geleerd dat we niet meer van de dorms zijn. Het hebben van je eigen kamer is toch wel erg fijn. Niet alleen vanwege de privacy maar vooral vanwege het in- en uitpakken van je tas. In je eigen kamer kun je alles gewoon laten liggen. Ja, dan merk je wel dat we geen 30 meer zijn. We kregen een tip over een nieuw hostel. We zijn daar heen gelopen en gelukkig was er plaats. Ze moesten er nog veel leren over het hebben van, maar goed, wij hadden een bed. Op naar Fien! We gingen naar haar hotel, waar zij zat, om te beginnen met een paar biertjes en natuurlijk eerst even bijkletsen. Daarna zijn we gaan rondlopen. Er was een festivalletje aan de gang bij het centrale plein. Blijkbaar stond er een bekende lokale band te spelen. Het was er enorm druk en de mensen vonden het prachtig. Niet echt onze muziek, maar dat maakt niet uit. Vanwege het festival was het dus ook zo druk in de hostels. Grenada heeft een echte toeristenstraat. Een straat vol restaurants en barretjes.  Ook hier zat het overal vol wat erg gezellig was. Daar zittende (door de dagen heen) zagen we straatartiesten zoals breakdance en draaiende levenspoppen. Ook stonden er geregeld mannen aan je tafel met de vraag of we musica de romantica wilden horen. De 1e keer was dit leuk en werd er meteen begonnen met gitaar en zang. Alle keren daarna (en dat waren er veel) was het: no gracias! Tussen de restaurantjes door stonden verkopers van sieraden en ook werd er geregeld gevraagd of we zonnebrillen of hangmatten wilden kopen.
De volgende morgen begonnen we natuurlijk met een lekker ontbijt. Daarna zijn we met zijn 3-en op een koets gestapt. Ja, hier rijden nog veel mensen met paard en wagen en zo ook voor het toerisme. Zo kregen we een rondleiding door de stad. Grenada is een koloniale stad. Er zijn dus veel mooie oude gebouwen. Zo reden we langs verschillende kerken, een kathedraal, een oud treinstation, een oud fort, de ruïne van het oude ziekenhuis en naar de waterkant.  Een leuke, interessante en relaxe tocht. Na deze tocht gingen we zelf aan de wandel. Onderweg naar het kerkhof zagen we een doodskoets staan. Een erg mooie koets die voorzien was van veel houtsnijwerk. Natuurlijk was deze zwart. En zelfs de paarden hingen verdrietig hun koppen over elkaar heen. Eenmaal op het kerkhof kwam deze aanrijden. Raar, maar toch wel mooi om te zien. Van daaruit liepen we naar de andere kant van het stadje, naar de waterkant.  Het was hier erg druk. Het was zondag en dus hadden de lokale mensen allemaal vrij. Chillen aan de waterkade dus. Hier was een park met veel speeltuinen voor de kids. De volgende dag hadden we een boottour geboekt. Grenada ligt aan de bovenkant van het grote meer in Nicaragua. Precies hier is door een vulkanische uitbarsting (heel lang geleden) een stuk land gespleten in zo’n 360 eilandjes. Hier vaarden we tussendoor. Deze eilandjes zijn na de burgeroorlog, veelal opgekocht door rijke buitenlanders. Grote villa’s zijn zichtbaar. We stoppen op een eilandje waar een oude ruïne op staat. We keken er wat rond voordat we weer verder vaarden. Al varende zagen we schilpadden en vele vogels. De 2e stop was bij een klein eilandje. Hier heeft men zo’n 15 jaar geleden een paar apen op gezet. Aangezien ze niet kunnen zwemmen zitten ze er nog steeds, best zielig eigenlijk. Maar goed, wel leuk om ze te zien. Toen we kwamen aanvaren sprongen ze meteen bij ons op de boot. Ze kennen onze gids zo goed dat ze rustig rondhangen op en om onze boot. Weer verder stopten we op een eilandje waar een zwembad was. Hier konden we rustig wat drinken en eten voordat we weer aan de terugweg begonnen. De laatste dag in Grenada werd half verloren door te wachten. We zouden eigenlijk naar de Masaya vulkaan gaan. Deze is actief en eenmaal er bovenop kan je de lava zien. Dit wilden wij wel meemaken. Echter, wegens de activiteit van de vulkaan is het verboden terrein. Toch worden deze tripjes georganiseerd en zo zaten wij de hele ochtend op een bevestiging te wachten. Deze kregen we helaas niet en dus vertrokken we met de chickenbus naar vulkaan Mombacho. Na de bus stapten we in een tuktuk om bij de ingang van het park te komen. Eenmaal daar bleek dat we niet meer omhoog konden. Het was al te laat. Wij balen natuurlijk. Toen bood iemand ons aan om ons met de tuktuk naar een mooi uitzichtpunt te brengen. Dan doen we dat maar. Dit maakte de dag toch weer goed. Onze chauffeur was een vlotte vent die veel te vertellen had. Gelukkig kan Fien redelijk goed Spaans en zo kregen we uitleg over een stukje politiek van Nicaragua en de rest van CA. We reden langs parkjes, bezochten een potterijbakker en eindigden inderdaad bij het mooie uitzichtpunt. Hier keken we uit over Laguna de Apoyo. Een kratermeer omgeven door groene heuvels en natuurlijk de vulkaan. Erg mooi. Daarna gingen we weer voor de terugweg. Wachtende op de bus kregen we een aanbod van een andere tuktuk. Hij kon ons helemaal terug naar Grenada brengen voor slechts 5 dollar. Oke, doen we. Ergens halverwege moest er gestopt worden omdat er politie stond. Onze chauffeur had blijkbaar geen vergunning meer en ging zich snel verstoppen. Voor ons niet erg want dit was precies bij de steengroeve die ik op de heenweg gespot had. Even tijd voor een foto dus. De afgegraven berg bestond uit verschillende kleuren.  je zag precies de lijnen in de berg en de kleuren gingen van rood naar zwart en zelfs wit. Toen de politie voorbij was kwam onze chauffeur weer tevoorschijn. Nu konden we weer verder. Eenmaal terug in de stad betaalden we onze chauffeur. Hier bleek dat er een misverstand was. We moesten 5 dollar de man betalen. Dit gingen we echt niet doen en we zijn dan ook gewoon weg gelopen.
De avonden waren hier heel gezellig. Ook door de week zat er volk genoeg. We hebben lekker gegeten, goed geborreld en zijn naar verschillende barretjes geweest.

Corn Islands: Big Corn
Woensdag zijn we gaan vliegen. Op naar de Corn Islands. Aangezien onze vlucht midden op de dag was, waren we de hele dag kwijt. Daar aangekomen stapten we in een taxi. Deze zou ons naar een hostel brengen voor 20 Cordoba’s de man. Oke. We reden het eiland over. Aangekomen bij de 1e, bleek deze vol te zijn. Daarbij wilden we een hostel aan het strand. Op een mooi eiland wil je ook chillen op een mooi plekje. Even verder zoeken dus. We waren op zoek naar het robinson-gevoel. Hoe meer hostels we zagen, en we de prijzen hoorden, hoe verder weg dat idee was. Daarlangs hadden we een saaie chauffeur die ook nog eens vertelde dat iedere stop 20 Cordoba’s voor ieder, erbij kwam. Jeetje….. Bij hostel nr. 4 kregen we de tip om naar Mama Lola te gaan. Onze chauffeur wilde ons er niet heen brengen om verschillende redenen. Voor ons redenen te meer om er juist heen te willen. Met een beetje aandringen bracht hij er ons toch heen. We moesten een zandpad in en eindigden op een schiereilandje. We zagen een vervallen huis en dachten even: wat is dit nou? Maarja, toch maar even kijken. Wauw, wat een gave plek! Eigenlijk ziet het er niet uit! Het is een 6-hoekig gebouw waarvan de bovenverdieping slechts half bebouwd is. In het midden zit een grote wenteltrap die ook naar boven, het dakterras gaat. Hier heb je 360 graden zicht. Het gebouw is half vervallen maar dat heeft daarom juist zo zijn charmes. Het is ooit geschilderd in allerlei verschillende kleuren. De  ene hoek is groen, de andere rood, geel, rose of blauw. Er zit een bar in, er staan schommelstoelen en er zijn een aantal kamers. Alle ramen staan open en het waait er dan ook lekker door. Maar vooral de lokatie is bijzonder. Een stukje verlaten eiland. Voor het terras ligt de zee voorzien van rotsen. En wat ik nog nooit gezien heb is gras. Er ligt gras voor de zee, natuurlijk gras. Aan de rechter EN aan de linkerkant liggen kleine zandstrandjes waar je lekker kunt zwemmen. Er staan palmbomen en er hangen hangmatten. YES, hier kunnen wij wel een aantal dagen chillen.  Daarbij was de familie des huizes (Yvonne, Oscar en hun dochter) erg vriendelijke en de prijs was ook nog eens laag. Toen we lieten weten hier te willen blijven ging ze meteen een kamer schoon maken. Snel bleek dat zij met haar man uittrokken om ons een kamer te geven. Yvonne heeft voor ons gekookt wat ook nog eens erg lekker was. Het is een plekje waar je als toerist niet snel terecht komt maar toevallig waren er nog 4 andere backpackers. Ook zij waren er per ongeluk bij uit gekomen. Samen hadden we een gezellige avond. S’avonds laat hebben we nog buiten gezeten. Wat een lekker gevoel. Kijkende naar de zee, de maan, de wind door je haar………. PURA VIDA!
De volgende morgen zijn we gaan strandjutteren. Langs de kust af zijn we naar links gelopen. Wauw, wat is het water helder hier! Verschillende kleuren blauw zijn te zien. Het eiland is niet groot, zo’n 12km. in omtrek. We hadden dus zo een stuk weg gelopen. Onderweg hebben we hier en daar natuurlijk wat gedronken. We hebben dingen geregeld, zoals een snorkeltocht voor ons en Fien wilde gaan duiken. Weer terug bij Mama Lola zijn we gaan zwemmen bij een van de zandstrandjes om vervolgens in een hangmat te eindigen. Er waren geen anderen meer en dus hadden we het rijk voor onszelf. Heerlijk! Ook die avond heeft Yvonne weer voor ons gekookt. Ronald en Fien kregen kreeft en voor mij werd een bieflapje gebakken. Mjammie!

De volgende morgen konden we de motor van Oscar) huren en gingen we het eiland verkennen. Het is maar 12 km. in omtrek en dus ook zo gezien. Het is eigenlijk wel grappig……. Je rijdt altijd om de landingsbaan van het vliegveld heen. Veel groter is het eiland niet. Op de landingsbaan zelf zagen we mensen fietsen en ook geiten liepen er gewoon. Als dat maar goed gaat! Al rijdende waren we op zoek naar de Golden Pyramid. We zochten een beeld of iets dergelijks maar konden het niet direct vinden. Op het  zuiden van het eiland houden de wegen op.  Dit stukje eiland is nog volop begroeid met jungle. Natuurlijk moesten we hier toch de zandpaden in rijden om te kijken waar we uit zouden komen. Hoe verder we bergop omhoog reden hoe dichter de jungle. Wij vonden dit wel kikken maar de motor was er niet blij mee. We reden over afgevallen palmbladen en kokosnoten. Totdat de ketting er vanaf ging. Even dacht ik: o,o….! We stonden ergens midden in de jungle. Ver kan het niet zijn, maar toch…  Maar Ronald had de, te slap afgestelde, ketting er zo weer op liggen en dus konden we weer verder. Weer uit de jungle reden we langs de lokale bevolking. Kleine huisjes waar de mensen in wonen. Hier wonen vooral Creoolse mensen. Mensen die afstammen uit de slavernij. Dit gebied was dus de golden pyramid; gevonden! Buiten dit gebied om zie je stranden en stranden, en dan is het op. Al met al zijn we zo’n 3 uurtjes weg geweest: stukje rijden, ergens wat drinken, stukje rijden, enz. Weer terug bij Mama Lola was Fien ook net terug van haar wandeling. Even relaxen en die avond zijn we naar een restaurantje geweest.
De volgende ochtend nam Oscar ons mee naar een vriend van hem, de buurman. Hij en zijn zoon waren cocosnootolie aan het maken. We konden zien hoe de cocosnoten handmatig geraspt werden en ze vertelden hoe dit verder verwerkt zou worden tot het olie word. Een heel proces.  Ook zagen we hier enkele schilpadden die bloemen aan het eten waren. Die middag  zou Fien gaan duiken. We liepen mee naar de dive-shop. Toen Fien eenmaal vertrokken was hebben wij een snorkelsetje gehuurd en zijn we dus gaan snorkelen. Er lagen verschillende riffen voor de dive-shop. We zagen allerlei gekleurde vissen en een redelijk grote rog. Op een gegeven moment kwamen we bij het rif bij de branding. Het rif was vrij hoog en de zee was vrij wild. Bij een golf werd je zo 1 a 2 meter naar de kust geduwd. Met het hoge rif kreeg ik het een beetje benauwd, bang om er tegenaan geduwd te worden. Zo’n rif is scherp als je er tegen aan komt. En dus zwom ik snel weg van dit rif. Ronald had het pas iets later in de gaten. Daarbij lekte zijn bril en zijn snorkel liep vol water. Hij  schuurde met zijn handen en benen over de rotsen en had dan ook verschillende schaaf- en snijwondjes. Gelukkig viel het op zich nog allemaal wel mee. Toen we daarvan terug kwamen vertrok Fien net de zee op om haar 1e duik te maken. Wij zouden in het zonnetje op haar wachten. Maar al snel kwam het bootje weer terug. Fien was misselijk geworden in de boot. Ze mocht de duik alsnog de volgende dag doen. Die avond gingen we met Oscar en Yvonne naar de plaatselijke kroeg. Wij, de vrouwen, gingen in de taxi en Ronald werd op de motor gezet met Oscar achterop. De bar was aan een klein haventje. Niks aparts maar wel leuk. Er stonden fakkels buiten. Hoe later het werd hoe drukker. Ook hier word het pas rond 23 uur echt druk en ook andere toeristen hadden dit plekje gevonden. Zo kwamen we het Canadese meisje weer tegen die we in San Juan del sur ontmoet hadden. Erg leuk. Fien, Yvonne en Oscar gingen op tijd al naar huis en we bleven samen achter. Na nog wat gekletst en gedanst te hebben zijn we ook naar huis gegaan. Oscar had de motor achter gelaten en dus was dat ons vervoer. We hadden wel bekijks want 2 blanke toeristen op een lokale motor komt hier blijkbaar weinig of niet voor. De rit  was helemaal niet ver maar eigenlijk hadden we wel te veel gedronken om nog te rijden. Nou kijken ze hier niet zo nauw, maarja….. je weet nooit wat er gebeurd.  Heel rustig zijn we naar huis gereden.
De dag erna zouden we gaan snorkelen en Fien zou alsnog haar duik gaan doen. Met de boottocht snorkelen brengen ze je naar een gezonken stoomboot en ook naar een oud schip met kanonnen. Je kunt er onder andere de verpleegsterhaai spotten: gaaaf!! Echter, toen we wakker werden zagen we meteen al dat de zee vrij woest was. Waarschijnlijk gaat dit hem niet worden vandaag. Maar om de moed erin te houden liepen we toch maar naar de dive-shop. Bij binnenkomst werd er meteen sip gekeken. Alles was gecanceld voor deze dag. Sjit zeg! We hadden er zo’n zin in. Maarja, de natuur kun je niet regelen en het zou dus echt te gevaarlijk zijn. Echt balen. Dan ben je op een mooi eiland en kun je de highlight ervan niet zien want de volgende dag zouden we gaan vertrekken. Daarbij hadden we in Cahuita de kanonnen tijdens de snorkeltrip ook al gemist. Ja, het was echt een domper! We zijn maar een stuk gaan lopen en hebben ergens lekker gegeten. Weer terug bij Mama Lola hadden we de laatste avond. Eerst even schrijven (nu dus) en daarna gaan we een kaartje leggen met Oscar. Morgen gaan we weer vliegen en terug naar Grenada. Het is fijn om weer verder te gaan. Maar het was fijn om deze mensen te leren kennen. Het is hier eigenlijk niet echt een hostel. Ze verhuren wel  kamers maar er komen geen toeristen. Het gebouw ziet er niet uit en de watervoorziening is erg slecht. Een douche?? Er komt 1 ministraaltje uit waar je, je haren  niet echt onder kunt wassen. En natuurlijk geen internet. Maar wat een mooie locatie. Yvon en haar gezin zijn Creools. Je kunt dit nog echt horen aan hun taalgebruik. Als we iets vragen, is het: Yes mam (madam). Zoals uit de slaventijd. Ze zijn ontzettend vriendelijk en doen alles voor je. En dan zonder er meteen geld voor te vragen. Echt super! Ik heb haar mijn instapschoenen gegeven. Ik heb ze eigenlijk nooit aan hier en ze pasten haar. Zij blij en wij wat minder gewicht (haha). We zijn 4 dagen hier geweest en nu is het ook mooi geweest zo. Ook ben ik blij dat ik weet dat we morgen eindelijk weer een goede douche zullen hebben.

Vanmorgen zijn we dus weer aangekomen in Granada. De beloofde tocht naar de Masaya vulkaan die we vanmiddag zouden doen blijkt ineens het dubbele te kosten. We gaan dit niet doen. In Leon kun je blijkbaar ook magma zien op Cerro Negro. En dan voor de helft van het geld. Vanavond gaan we lekker op stap. Morgen en overmorgen zijn we jarig. Aangezien we dan weer doorreizen willen we dit vanavond gaan vieren. Tevens is het een afscheid van Fien. We zijn toch al 10 dagen samen opgetrokken wat erg gezellig was. Even een feestje bouwen dus!

Hustlers: het treffen komt eraan………….. veel plezier!

Fam. Janssen: Gefeliciteerd met de verjaardag van June. Geniet!