Venezuela 1

Tja mensen.....
Ga er maar weer voor zitten want het is weer een lang verslag! Ik probeer het korter te maken, maar als ik eenmaal aan het schrijven ben....!!

23 juli 2010
Bij aankomst op het vliegveld in Maracaibo werd ons meteen gevraagd of we geld wilden wisselen. Nee, dat willen we niet! De LP waarschuwt ervoor om geen geld te wisselen op straat. Maar…, de pinautomaten werkten hier niet en dus hadden we alleen wat Dollars op zak. Er werd ons al een taxi aangeboden, maar…. eerst maar eens rustig zitten en bekijken waar we heen gaan. Okay, we hadden de naam van een hostel en we spraken een prijs  af met de taxichauffeur. Het hostel zou het goedkoopste hostel v/d stad zijn in de meest veilige buurt. TOP dus!! Venezuela staat bekend als niet één van de veiligste landen en ook  de LP waarschuwt hiervoor.  Zoek het niet op; ga niet in het donker de straat op,  gedraag je vol zelfvertrouwen, enz. enz.. Toen de taxi ons dropte op plaats van bestemming bleek ons hostel niet meer te bestaan. Tja, onze gids is geschreven in 2007 en heeft dus soms verouderde informatie. En dus gingen we op zoek naar een ander hostel EN naar een bank waar we geld konden pinnen. We vonden wel 3 banken, maar bij geen van allen kregen we geld uit de muur. SHIT!!! Het begon al te schemeren en we hadden nog steeds geen geld en geen hostel. Het feit dat het begon te schemeren gaf ons niet echt een lekker gevoel want tja……., daar loop je dan met je volle backpack als rijke toerist door een  vreemde stad in een minder veilig land. Weliswaar zonder geld, maar toch!! Het was ook raar dat er nergens een hostel of iets dergelijks te vinden was. Maar goed; uiteindelijk zagen we een hotel! Het zag er duur uit maar aangezien er geen andere optie was toch maar even naar binnen en vragen. Shit, deze tent was niet duur maar HEEL duur! Wat nu…??Het was donker, we hadden geen geld,  we waren moe en we konden hier met ‘visa’ betalen en dus hebben we ja gezegd. Toen we de deur van onze kamer openden bleek deze geen kamer te zijn maar een appartement! Een mooie slaapkamer, een zithoek met open keuken en 2 badkamers. Maar eerst moesten we nog op jacht naar een werkende pinautomaat. De volgende dag wilden we de bus pakken en dus hadden we geld nodig. Na aardig wat zoeken vonden we gelukkig een machine die werkte!!! Dat voelt meteen een stuk beter!! Nu konden we dus ook wat eten…. LEKKER!!
De volgende morgen hebben we eerst genoten van het uitgebreide ontbijt, wat inclusief was, voordat we op weg gingen naar het busstation. We hadden ons laten informeren dat de bussen naar Merida  alleen ’s nachts gingen en dus hadden we de hele dag de tijd. Na het boeken v/h ticket zijn we naar het centrum v/d stad gelopen. Na een zoektocht naar “het mooie v/d stad”, wat er niet was, EN aangezien we onze volle bepakking bij hadden belandden we al snel op een plein. Hier hebben de hele middag zitten wachten. Kletsend, beetje rond kijkend, een potje geschaakt en …….. Tegen de schemer zijn we naar het busstation gelopen om daar verder te wachten. Onderweg zagen we een mooi stukje groen met fonteinen en mooie beelden. Dat is dan ook alles wat deze stad te bieden heeft. Maracaibo is een industriestad en eigenlijk komen hier ook amper toeristen, mits ze aan komen vliegen vanuit Aruba! We waren dan ook blij toen onze bus vertrok. Er was ons verschillende keren aangeraden om in dit land niet ’s nachts te reizen.  Maar naar Merida reden alleen maar nachtbussen en dus ontkom je er niet aan. Na een uurtje bussen stopten we en moesten we allemaal  uitstappen, de bagage pakken en door een scan laten gaan. Gewoon op een parkeerplaats langs de weg stond een klein busje met daarin scanapparatuur, net als op het vliegveld. Achter ons in de rij stond een Duitse Venezuelaan (?) die vertelde dat dit standaard procedure is als je Maracaibo verlaat. Dit vanwege het feit dat er in deze stad veel drugs ingevoerd word. We hadden een kleine tas in de bus laten staan en hij waarschuwde dit nooit meer te doen omdat de politie zelf er wel eens drugs in wil verstoppen om je zo te kunnen oppakken (corruptie!). Terug in de bus hebben we deze tas eerst snel gecheckt maar er was niks aan de hand; gelukkig!

Merida
Bij aankomst in deze stad gingen we eerst op zoek naar een  hostel. Het was nog een stukje lopen maar Merida is wel toeristisch en dus was een hostel zo gevonden. Nu hoorden we wat de normale prijzen zijn en Venezuela is eigenlijk nog best wel duur. Shit, dit kwam ons humeur niet ten goede! De laatste paar weken zitten we een beetje in een negatief spiraal; de natuur werd een beetje saai (verwend!), het was vaak koud en daarna juist weer erg duur en nu…, nu regende het EN dit land blijkt dus duurder te zijn dan we verwacht hadden!! Maar goed, toch hebben we twee trips geboekt.

Pan de Azucar
De volgende morgen vertrokken we dus met onze gids richting het beginpunt van deze 2-daagse trekking. Beiden hadden we een rugzak op van zo’n 10 á 12 kilo. In en rondom Merida is het een stuk koeler en dus was dit best te doen. Onze gids droeg de rest. We startten op 3000 meter hoogte en liepen de eerste dag tot een hoogte van 3800 meter, wat zo’n 6 uur lopen betekende. De bergen zijn hier volop begroeid met vooral  1 soort plant. Een soort van cactus, maar dan zonder stekels. Deze plant blijkt multifunctioneel te zijn. Je kunt er thee van maken, er vocht uit zuigen, er de afwas mee doen, er jezelf er mee wassen en er zelfs je kont er mee afvegen na een keutel  gelegd te hebben! De plant is zo zacht dat je er ook een natuurlijk matras van kunt maken; pluk genoeg stengels en je hebt een zachte slaapplaats! Door het dal loopt een snelstromend riviertje en bij het eindpunt van de 1^e dag kijk je tegen een hoge waterval aan. Onze gids blijkt een geschikte vent te zijn die van, van alles wat af weet. Na het opzetten van de tent hebben we ter plekke nog wat rond gewandeld. Daarna begon onze gids met koken. Inmiddels werd het steeds kouder en kouder! Daar stonden we dan; met 2 tentjes midden in de natuur en in de kou! Brrrr!! De waterval maakte een enorm geluid en eenmaal in het donker kregen we ineens een lichtshow; vuurvliegjes. Niet 10, maar wel honderden! Erg gaaf om  te zien! De nacht viel tegen want het was moeilijk om slaap te vatten. Het was koud en onze matrasjes waren zo dun dat je heupen gewoon pijn deden (hadden we die plant maar gebruikt!!). Na het ontwaken kregen we ons ontbijt en na het opruimen van één tent gingen we weer lopen, maar nu zonder bagage. Vandaag zouden we 3 uur klimmen om tot de top (4700 meter) te komen en daarna weer zo’n 3 á 4 uur terug lopen naar het startpunt. Het bleek al snel dat Ronald en ik niet “in shape” waren want we waren  beiden niet vooruit te branden. Geregeld en TE vaak moesten we stoppen  om op adem te komen. We waren dan ook op  grote hoogte waar ademen toch al  moeilijker gaat. Na één uur geklommen te hebben kwamen we op het punt van waaruit we de top konden zien, op zo’n 4200 meter. Feeeuw…….., dat is nog een -*klt*-eind! We keken naar het mooie uitzicht, genoten ervan en besloten samen om  niet door te gaan. Het was er erg  mooi, maar we waren kapot!! En dus gingen we weer naar beneden. Terug in ons kamp  konden we even bijkomen om vervolgens terug te lopen naar het startpunt. Al met al een mooie tocht EN we hadden mazzel met het weer want we hadden amper regen gehad!

Catatumbo
De volgende morgen vertrokken we meteen weer met de volgende trip. We waren met 6 man; een stelletje uit Engeland, een jongen uit Zwitserland, wij samen en natuurlijk de gids. Met deze trip reden we weer omhoog naar het “Lagune de Maracaibo”. Onderweg stopten we op een paar plaatsen waar we een kerkje konden bezichtigen, souvenirszaakjes konden zien of konden lunchen. In de middag arriveerden we bij een rivier, vanaf hier gingen we met de boot verder. Tijdens deze boottocht zagen we geregeld apen en vogels. Toen we het meer bereikten zagen we al snel onze slaapplaats; een op palen gebouwd hok. Zeg maar een vloer met dak erop. De zijkanten waren (helaas) van betonstaal gemaakt, maar je kon er dus goed doorheen kijken. We konden onszelf installeren en de hangmatten werden opgehangen, even relaxen en genieten van de zonsondergang voordat we weer vertrokken voor de nachtsafari. Zo gingen we met de boot op jacht naar kaaimannen. Yep, we zagen er genoeg en onze gids kon er zelfs 2 vangen en ons wat vertellen over deze mini-krokodillen. Ook konden we ze zelf vasthouden. Terwijl de kaaiman van de ene hand naar de andere ging dobberden we de struiken in. En daar zat een kleine slang; knalgeel van kleur en giftig! Het was even best veel want je moest aan twee kanten goed opletten; GAAF!! Weer terug op ons vlot was het tijd om te eten en lekker te kletsen. Na het eten gingen we op het dek zitten (waar geen betonstaal stond) om te wachten op  de bliksem. That’s what this is about!! Yep, bliksem ja! Het bijzondere van deze plaats is dat het hier bijna dagelijks bliksemt, maar dan zonder dat het dondert. Doordat de warme lucht vanuit de zee en de koude lucht  vanuit de hoge bergen samen komen komt er een bijzondere elektrische lading die zich omzetten in lichtflitsen, zo sterk dat je er een boek bij kunt lezen. Een minpuntje was dat het bewolkt was waardoor we het wel zagen lichten maar de echte bliksem konden we niet goed zien, Jammer!! Slapen dus! Tegen 3 uur in de morgen werden we wakker van de opkomende wind. Nu was het echt flink aan het bliksemen en daarna werd het minder. Terug de hangmat in en slapen maar…als dat lukt. De volgende ochtend hebben we nog even lekker hard over het meer gevaren en gezien hoe de “locals” krab vangen m.b.v. een lange lijn met schelpjes eraan. Hierna volgde de terugreis naar Merida. Op de terugweg hadden we nog twee stops, een bij een suikerriet bedrijf. Je kon hier zien hoe ze de suiker uit het riet persten, opvingen en kookte om er een harde substantie van te maken. De andere stop was de plek waar Merida oorspronkelijk z’n grondvesten had, maar waar echt niks te zien was. Terug in Merida werd afgesproken om ’s avonds met zijn allen een biertje te gaan drinken. Even relaxen, opfrissen, eten en om 20.00 uur weer naar de kroeg. Wij waren er te laat, maar toch als eerste daar. Lekker…….., een cocktail! Net toen we dachten dat de rest niet meer zou komen kwamen ze aanlopen. Erg gezellig werd het niet want de muziek stond knoephard en we konden elkaar amper verstaan. Ook bleek dat de Zwitserse jongeman, Pascal, kwaad op ons was. Er waren en paar dingen waar wij nee op gezegd hebben omdat deze voor ons te duur waren of ergens anders goedkoper te verkrijgen waren. Daardoor kreeg hij geen gratis vervoer en dat vond hij NIET leuk! Zielig hoor!

Paragliding
De volgende morgen werden we rond 8.00 uur opgehaald om van de berg af te gaan springen. Samen met het Iers stelletje reden we omhoog over een slingerweg. Eenmaal boven was het gewoon wachten op goede wind. Wachten…….., wachten…… en wachten. En ineens konden we gaan; YES!! We hebben een dik half uur in de lucht gehangen. Spelen met de termiek; omhoog, rondjes draaien en andere truukjes……….. ERG GAAF! En natuurlijk het mooie uitzicht!!
Eenmaal geland stonden  we te wachten op anderen. En daar kwam Pascal aan……….! Pascal heeft zijn eigen parachute en kan dus zelf springen. Bij zijn landing kwam hij recht op ons af gevlogen! We moesten echt een paar stappen opzij gaan zodat hij ons niet zou raken. Blijkbaar is hij nog steeds kwaad; dat is pas zielig!!

Merida zelf
Die middag zijn we de stad zelf eens wat beter gaan verkennen. Merida is een studentenstad en ligt in de bergen. Het is niet heel groot maar alles is er aanwezig. Er is een luxe winkelcentrum, een markthal, vele restaurantjes, kroegjes en zelfs een ijscotent die in het guinesbook of records staat! Natuurlijk heeft de stad een aantal “plaza’s” en de toeristische trekpleisters is de teleferico. Dit is de langste en hoogste kabelbaan ter wereld. Waarschijnlijk is het ook  de kabelbaan die het langste buiten werking is want hij doet het vaker niet dan wel! Al met al een leuk stadje om doorheen te struinen.

Inmiddels waren we beter geïnformeerd en hadden we begrepen dat je beter geld via de bank kunt transformeren bij een bedrijf. We wilden via ons hostel een trip boeken naar Los Llanos en zijn dus om tafel gaan zitten. Uiteindelijk hebben we betaald via een moneytransfer en ik kan je vertellen……. dit is echt VEEL goedkoper!! Als we gewoon pinnen bij de ATM dan krijg je 5,5 Bolivanen voor 1 Euro. Als je via een bureau het geld kunt omzetten dan krijg je 8,3 Bolivanen voor 1 Euro of 7,3 Bolivanen voor 1 Dollar! WAUW….., dat is nogal een verschil. En als wij de Bolivanen kopen in Dollars en dit via de bank gewoon verrekenen naar Euro’s dan hebben we een wisselkoers van 9…...!!! Dat is een verschil van 40%! Ineens word Venezuela een stuk goedkoper!! YES!!! Je betaald dus gewoon via telebankieren, maar dan in Dollars. Enigste nadeel is dat dit 4 dagen duurt en je dus 4 dagen ergens moet zijn, blijven of weer terug moet komen.

Los Llanos
De volgende dag vertroken we naar Los Llanos. Dit keer met een groep van 6 plus chauffeur en gids; 2 Ozzy’s en een Frans stelletje. Dit was een echte autodag en dus saai. Toch had deze autodag een leuk einde; bijna bij het kamp aangekomen trapte de chauffeur toch hard op de rem. Met slippende banden kwamen we tot stilstand. Er lag een slang op de weg! En…., het was een anaconda!!! En wel 3 meter lang en erg dik! Hij mocht blij zijn dat we niet over hem heen gereden waren! We hadden mazzel, veel mazel! Het is nu regenseizoen en dan zijn ze, vanwege het vele water, moeilijk te spotten. Wat een mooi beest! De anaconda is een wurgslang en heeft wel 150 scherpe tanden om zijn prooi eerst te vangen. Onze gids pakte hem op en we konden hem allemaal vasthouden en om ons heen hangen. Hij  voelt glad en vochtig aan en…… hij stinkt! Daarna reden we het laatste stukje naar het kamp. Daar aangekomen was het relaxen. Er woont een papagaai in het kamp en een miereneter. Vooral deze laatste was erg grappig! Er hing een hangmatje en daar was hij zowat de hele dag te vinden want miereneters zijn nachtdieren. Af en toe kwam hij een kijkje nemen en zag je hem in of uit de hangmat klauteren. Ook was hij erg aanhankelijk; niet altijd even lekker aangezien ze erg scherpe klauwen hebben. Blijkbaar kan een miereneter een tijger aan, met zijn klauwen maar ook met zijn tong. Ze kunnen met hun lange tong via de neus naar de hersenen……. LEKKER!! Maar goed, die avond werd het, onderweg gekocht, bier aangespannen en werd er gezellig gekletst. De volgende morgen hadden we eerst een bootsafari. Vlak voordat we vertrokken begon het te regenen. Aangezien het wel lekker warm is namen we geen regenjas mee; dan maar nat! En dat hebben we geweten! Mijn god; het kwam echt met bakken uit de hemel! En varende op een boot komt het ook nog harder aan, het deed bijna pijn. Door de vele regen hebben we niet heel veel dieren gezien. Toch was het een mooie boottocht. We vaarden over een niet zo’n hele brede rivier met heel veel groen. We zagen verschillende vogels, de zoetwaterdolfijn en een middeleeuwse schildpad. Deze was wel apart. Hij had een brede kop met een nog bredere smile erop; apart. Na de siesta gingen we weer op safari maar nu met de jeep. Nog maar net buiten het kamp zagen we een andere groep stil staan. En wat zagen we…? Onze 2e anaconda!! De gids had al gezegd dat de kans groot was dat we er een zouden zien omdat de slangen na de vele regen zichzelf willen opwarmen door de zon. En daar was hij dan! Maar deze was nog groter dan de 1^e; hij was bijna 5 meter lang en weer erg dik natuurlijk. WAUW, wat een beest! Ook deze moest door iedereen vast gehouden worden. Weer verder zagen we veel verschillende vogels en heel veel capibara’s, de grootste onder de ratten. Daarna gingen we piranja’s vissen. Dit keer slaagde  Ronald erin om 2 piranja’s te vangen, maar dan wel op een rare manier. Zijn vissen beten niet maar Ronald sloeg ze gewoon aan de haak. De 1^e had de angel door zijn buik zitten en de 2^e  door zijn kop. Daarbij waren het ook echt grote vissen; maar liefst 6 cm. groot! De kleinste vis werd ‘s avonds niet eens mee gebakken omdat er geen vlees aan zat! Erg grappig! Die avond werden er weer de nodige biertjes genuttigd  en zijn we ook nog te voet op pad gegaan (met de fles in de hand). Tijdens deze wandeling deed de gids zijn best een kaaiman te vangen. Na een aantal  pogingen, en er bijna één vertrapt te hebben, kwam hij toch met zo’n beestje aanlopen.
De volgende morgen ging Ronald, samen met de Ozzy’s, de cowboy uithangen. Het was geinig om ze weg te zien rijden. Nouja…, rijden?? Er was geen vaart in te krijgen en dus liepen ze langzaam het terrein af. Later zijn te dan toch in galop geweest en toen ze terug kwamen hoorde ik alle 3 de mannen klagen over “bal”-problemen. Één Ozzy had echt zijn billen goed open geschaafd!! Tijdens hun tocht brachten wij een bezoek aan de lokale mensen daar. Even later begonnen ze met een groepje muziek te maken en kinderen kwamen aanrennen. Na dit alles pakten we onze spullen weer bij elkaar en begonnen we aan de rit naar Barinas. Het was zo’n 4 uur rijden waar we aardig gaar van waren. Maar eenmaal daar, zo rond 16.00 uur, lag de raftboot al voor ons klaar. Yep, hier gingen we riverraften! Rapid 3, wat best behoorlijk is. Even omkleden en daar gingen we. Ik was wel een beetje nerveus, niet wetende hoe sterk niveau 3 is, over of ik zo zonder peddel wel in die boot kon blijven zitten. De rivier was minder ruw dan we verwacht hadden, maar het was gaaf!  Één keer sloeg de boot hard tegen een rots aan. De boot vloog aan de voorkant omhoog en Ronald en één Ozzy vlogen overboord; yeeechaaa!! Halverwege kon van een hoge rots gesprongen worden en ook konden de mannen, bij een bepaald stuk, zonder boot zich mee laten voeren door de stromingen. Helaas kwam ook hier weer een einde aan en werd het tijd voor het avondeten. Daarna gingen we redelijk snel naar bed. De korte nachten met de alcohol brachten zijn tol. De volgende morgen werden we afgezet bij het busstation in Barinas. Van hieruit gingen we zelf weer verder. Het was een mooie trip geweest die helaas 1 nadeel had; muggen! En muggen… okay, dat hoort erbij. Maar een ander beestje had mij te pakken gehad. Een soort van teek die in het gras zit en niet 1 bultje veroorzaakt maar heel heel wat meer! Mijn voeten zaten helemaal onder; ik denk dat ik op iedere voet wel 100 bultjes had! Zelfs in mijn slaap lag ik te krabben waardoor ik mijn voeten gewoon kapot krabte.  Maarja.., ook dat hoort erbij!

Ons volgende reisdoel was Cuidad Bolivar, wat aan de andere kant v/h land ligt. Dat betekende dus lang reizen. Eerst hadden we de bus naar Valencia om vervolgens de nachtbus naar Bolivar te pakken. Een volle dag later kwamen we vroeg aan. Even relaxen, LP bestuderen…………… aangezien we meteen benaderd werden met informatie over de Angel Falls hebben we ons ook meteen laten informeren. Al met al duurde het even voordat we een bed zagen. We kregen een goede aanbieding voor 2 tours, 4 overnachtingen en een goede wisselkoers voor een moneytransfer dat we die niet konden weigeren. Eerst even alles regelen dus. Aangezien we weer de jungle in gaan zijn we de komende 2 weken weer gegarandeerd van muggenbulten! Rond de middag konden we eindelijk even horizontaal gaan liggen.
Toen we om 18.30 uur naar buiten gingen om op zoek te gaan naar wat eten en een indruk van de stad te krijgen was het al donker en de shops waren allemaal dicht. Raar….??!! We liepen wat rond maar hoe verder we liepen hoe meer we ons afvroegen hoe veilig het hier eigenlijk was. Er was geen kip op straat. De paar mensen die we zagen waren duidelijk op weg naar huis. Winkels, restaurants en zelfs tankstations waren al dicht! Daarbij waren alle, maar dan ook ALLE (!!), gebouwen voorzien van hekwerken. Zelfs voor de ramen. Hhhmmmm………, dat zet je aan het denken. Waarschijnlijk is dat niet voor niks; zullen we ons maar omdraaien?? Gelukkig zagen we vlak bij ons hotel nog een klein winkeltje wat open was en konden we nog wat te drinken en te snacken kopen.

Canaima
De volgende morgen werden we rond de klok van 8.00 uur opgehaald en naar het vliegveld gebracht. Ja, Canaima ligt in “the middle of nowhere” en je kunt er dus alleen met een vliegtuigje komen. Natuurlijk moest er weer gewacht worden en rond 10.00 uur stapten we in een klein vliegtuig. Wel een grappig ding; er zaten 19 stoelen in. Daar aangekomen konden we onze tassen stallen en kregen we een half uurtje de tijd om ons om te kleden en de goede bagage mee te nemen. En toen vertrokken we met een groep van 6 man richting de hoogste waterval ter wereld. Eerst moesten we een half uurtje lopen om bij de boot te komen. Onderweg zagen we een grote waterval waar we even stil bleven staan. Daarna hebben we eerst een half uurtje gevaren om vervolgens weer een half uurtje te lopen om van daaruit weer op de boot te gaan. De rivier was te wild om dit stuk, met personen, te varen, vandaar dat we moesten lopen. Het was een beetje bewolkt maar hier kregen we al zicht op één van de vele tafelbergen die hier zijn. De laatste boottocht duurde zo’n 3 uur wat best lang is als je slechts op een houten plank zit. Wel was het een hele mooie tocht. Het eerste uur hebben we echt in de zeikende regen gezeten. Tsjongejonge….., we waren doorweekt! Maar daarna klaarde het op en werd het zelfs heet van de brandende zon. Op de boot kregen we ons lunchpakketje en dit had echt zijn charme. Een lekker broodje met ham & kaas, een pakje drinken en wat koekjes en snoepjes. En dat terwijl je door een mooie omgeving vaart met zicht op mooie tafelbergen. Daarbij was het best een wilde rivier, het water klotste geregeld over de rand, en dat was erg leuk! Bijna bij het kamp kwam de waterval in zicht; Salto Angel. Deze waterval is 979 meter hoog en ook het water heeft een vrije val van 807 meter; WAUW!! Bij het kamp aangekomen konden we eerst dus genieten van het aanzicht van deze waterval. Om het kampvuur heen stonden grote (schone) takken waar een aantal kippen op gespiest waren al te bakken voor ons avondeten. Eenmaal donker konden we gaan eten; lekker! Deze avond sliepen we in hangmatten. Klinkt lekker maar het is echt niet mijn favoriet. Om een paar uurtjes lekker in te luieren, daar zijn die dingen perfect voor! Maar om de nacht in door te brengen…., ik slaap er in ieders geval nooit zo goed in! Maar goed, Ronald heeft daar weer minder problemen mee. De volgende morgen moesten we om 5.00 uur al vertrekken voor een wandeling naar Salto Angel. Een leuke wandeling die zo’n 1 ½ uur duurde.  We liepen door een stukje jungle heen en moesten enkele riviertjes over.  Daarna ging het pad aardig omhoog tot aan het uitzichtpunt op de waterval. En daar stonden we dan…., met een groep van zo’n 20 man op een rots in de jungle. Van hieraf kon je de hele waterval zien. Het stuifde er water want veel van het water v/d val is al verstuift voordat het de grond raakt. Onderaan de hoge waterval zag je nog enkele grote brede watervallen. Ja, een mooi plaatje! Na hier wat te hebben rond gehangen begonnen we weer aan de terugweg. Terug in het kamp was het je boeltje bij elkaar rapen en de boot weer op, terug naar Canaima. Rond de middag kwamen we daar weer aan en kregen we een kamer toegewezen. Even omkleden en een uur later moesten we weer paraat staan voor de volgende tocht.
We liepen naar het water toe en warempel…., het is voorzien van een mooi zandstrand. Het is een rivier maar lijkt vanaf hier op een meer maar dan dus met zandstrand. Verderop zie je 2 grote watervallen en vooraan in het water staan lange hoge palmbomen. We wachten op de boot die ons langs de watervallen langs, in een 10 minuten varen, naar de andere kant brengt. Hier gingen we lopend op weg naar de 3^e waterval. Bij de waterval aangekomen konden we de camera aan de gids geven. Hij verzamelde deze in een grote vuilniszak om ze zo watervrij te houden. Hier konden we achter de waterval langs lopen. We trokken onze kleding uit om in badkleding verder te gaan. Even dachten we;”wat nou…, we kunnen die camera makkelijk meenemen!”. Maar toen we wat verder liepen snapten we waarom hij de camera’s verzamelde. In 1 seconde kregen we ineens zoveel water over ons heen dat we echt zeikenat waren. Het was of iemand meerdere emmers water over ons heen gooide! Dit was echt super! En het werd nog erger! Het vallende water spatte van de rotsen met zo’n geweld omhoog dat het recht tegen je in kwam vallen. Voor zo’n 50 meter lang kon je niet goed kijken en deed het water wat tegen ons aan kwam zelfs bijna pijn. Ronald kreeg het zelfs benauwd met ademen, zoveel water om je heen! Na een 200 meter kwamen we aan het einde van de waterval en hier was een poeltje waar je kon badderen. Ook kon je, jezelf goed douchen onder de laatste stralen van het water. Dit was echt super!!
De volgende morgen hadden we tijd genoeg om lekker relaxed te zwemmen voordat ons vliegtuig ons terug zou vliegen naar Bolivar. Dit keer hadden we een echt klein vliegtuigje. Met 5 man en de piloot was het vliegtuigje al vol. Het was een uurtje vliegen en terwijl de piloot rustig zijn krantje aan het lezen was konden wij genieten van de natuur waar we vlak overheen vlogen.

Bolivar
Hier hadden we 3 dagen voordat we ons volgende trip hadden. Drie TE lange dagen. Bolivar ligt aan de rivier “Orinoco”,wat een mooi zicht is. Er staan overal kraampjes, maar buiten dat om is er eigenlijk niet veel. De 1^e dag wilden we wat rondlopen en op zoek naar het busstation  werden we beroofd. SHIT!! We liepen aan een grote doorgaande weg en Ronald liep een paar meter voor mij. Ineens komt er uit een zijstraat een jongen aan die precies tussen ons inkomt. De jongen kijkt eerst naar Ronald en toen naar mij. Niks aan de hand…, tot ik zag dat hij een pistool in de hand had. Ik schrok en zette een stap achteruit. De jongen komt naar mij toe en trekt aan het hengsel van mijn tasje. Deze brak natuurlijk snel en hij zette het op een rennen. En weg was de tas! We stonden beiden verstijfd en ik riep nog naar Ronald; PAK HEM DAN…!!! Maar hij was al weg! Het ging ook allemaal zo snel!! Gelukkig zijn wij ongedeerd en zat er niet veel bijzonders in de tas. Het belangrijkste wat ik miste is niet de waarde van…, maar mijn aangepaste lepel. Yep, mijn laatste aangepaste lepel! Ik moet er niet aan denken dat ik me de laatste 2 maanden door Ronald moet laten voeren. Gelukkig kon de man, waar we onze tours geboekt hebben, ons helpen.  De volgende dag bracht hij ons naar een metaalboer die professorisch een nieuwe lepel voor me in elkaar flanste. Gelukkig,ik kan weer zelf eten!! In deze 3 dagen zijn we dus vooral bezig geweest om een politierapport te verkrijgen. Ja,aangifte doen heeft ons 3 dagen gekost want het is hier één grote corrupte zooi! Maar goed, op dag 3 is het toch gelukt om een rapport te verkrijgen.

Rio Caura
Dit is een 5-daagse tocht met 4 overnachtingen in een hangmat. Dag 1 is vooral reizen. Eerst een paar uur met de auto, daarna met de boot. We stopten bij een indianendorp en overnachten onder een afdak in een hangmat. Aan de oever v/d rivier zagen we veel sardientjes, springend naar het diepere water. Toen we later op de avond nog eens gingen kijken zaten er veel “alen”. Het leken net slangen, zo groot, ik denk wel bijna 1 meter lang. De 2^e dag moesten we weer met de boot. Ook deze dag kan weg geschreven worden als reisdag. Pffffff….., wat een lange zit. We vaarden dus over “Rio Caura”, diep de jungle in. Ook nu bezochten we een indianendorp. De rivier was breed en mooi met langs het water alleen maar jungle.  Toch hebben we amper zelfs maar vogels gezien. Aan het einde v/d middag kwamen we dan aan op onze eindbestemming. Een mooi zandstrandje middenin de jungle. Het leek alsof de rivier hier begon want aan het einde (of begin) lag een eiland waarvan rechts en links 2 grote watervallen waren. We hadden de hoop  op iets aparts moois al bijna verloren, maar deze lokatie was toch wel bijzonder. Het was weer een indianendorpje.  Nou moet ik jullie wel vertellen dat, dat ons een beetje tegen viel. We gingen naar de indianen en wij hadden half naakte mensen verwacht met pijl en boog. Helaas……!! Ook hier draagt men gewoon kleren en ze hebben zelfs een schotel achter hun rieten hutje staan! Niet meer erg primitief dus! De volgende morgen hadden we een flinke wandeling naar watervallen. Het was een mooi pad dwars door de jungle. Hier zagen we veel  vlinders. Vooral ook mooie en grote vlinders! Op de terugweg dachten we dat er een mega-insekt voor onze neus kwam vliegen. Na een beetje beter kijken bleek dit een kolibri te zijn. De watervallen waren groter dan we dachten en maakten toch wel indruk. Vier of 5 grote watervallen. Weer terug in het dorp konden we relaxen en de volgende morgen was er een korte klim naar een uitzichtpunt. Ronald zijn wijzers stonden op de luierstand en dus ging ik alleen met de groep mee. We waren met een minder gezellige groep wat erg jammer was.  Een Italiaans gezinnetje met hun vrienden en enkele Franse stelletjes die geen van allen goed Engels konden. Dan bleef er nog een Engelsman over. Het regende de hele dag waardoor de boottocht die ’s middags zou zijn niet door ging. De hele dag was er niks te doen en dus hebben we een boek gelezen, waar je ook duf van word.  ’S Morgens na het ontbijt vertrokken we weer voor de terugweg maar dit keer dus de hele afstand in 1 dag! Daarbij werd ons verteld dat de auto’s een ongeluk hadden gehad (bullshit, gewoon smoesjes!) en daarom moesten we i.p.v. 3 uur boten, 5 uur boten. Al met al kwamen we die avond pas rond 21.00 uur weer aan in Bolivar.

De dag erna hebben we de bus genomen naar Cumana, waar we vandaag doorgebracht hebben. Een leuke stad, maar ook hier moet je rond 19.00 uur binnen zijn. Morgen reizen we weer door en de komende week staat voor ons in het teken van snorkelen, zwemmen en relaxen!

1 Euro                                                                  9 Bolivianen

Maaltijd                                                              35 Bolivianen
Flesje bier 220 ml. (wat klein!)                  5 Bolivianen
1 liter water                                                      12 Bolivianen
1 liter benzine (LET OP!)                              0000000 Bolivianen
Yep, benzine is gratis! Je betaald alleen voor de service. Zo krijg je voor 1 dollar wel 62 liter benzine!!!

------------------------------------------------------------------------------------------

Afdeling Venray
we hopen dat jullie weer een goei kermis hebben gehad!
Maarten
Proficiat met je verjaardag!
Hustlers
Alvast een goei, gaaf, niet te zat motortreffen!
Liesbeth
Gefeliciteerd!
Martijn & Kelly
Wanneer komt ie nou??